Στις 2 Μάρτη ανακοίνωσαν την έναρξη απεργίας πείνας οι πολιτικοί κρατούμενοι Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος, Γ. Καραγιαννίδης ενώ τις επόμενες μέρες κυλιόμενα συμμετέχουν στην απεργία πείνας και οι υπόλοιποι κρατούμενοι από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων. Στις 9/3 ξεκίνησε ο Γρ. Σαραφούδης και στις 16/3 οι Α. Δ. Μπουρζούκος και Δ. Πολίτης. Ταυτόχρονα ξεκινούν και άλλοι κρατούμενοι. Απαιτούν την κατάργηση του νομικού πλαισίου των φυλακών τύπου Γ, των δύο αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και 2004 (άρθρα 187 και 187Α), του «κουκουλονόμου» και του νόμου για την λήψη του DNA ως αποδεικτικού και ενοχοποιητικού στοιχείου καθώς και την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Παράλληλα, μέλη της ΣΠΦ ξεκινούν απεργία πείνας απαιτώντας την αποφυλάκιση συγγενικών τους προσώπων. Η διώξή των προσώπων αυτών γίνεται βάσει τρομονόμου, στα πλαίσια απόδοσης μιας ιδιότυπης κι εκδικητικής οικογενειακής ευθύνης. Έτσι, παρότι με τη ΣΠΦ δεν έχουμε την παραμικρή συνάφεια σε αξιακό και πολιτικό επίπεδο, θεωρούμε πως η αντιπαράθεση στις κρατικές μεθοδεύσεις που αφορούν τις διώξεις φίλων και συγγενών κρατούμενων είναι ένα ζήτημα που έχει ευρύτερες διαστάσεις και αφορά το κοινωνικό/ταξικό κίνημα.
Το τελευταίο νομοσχέδιο που θωράκισε περαιτέρω την κρατική καταστολή, ήταν αυτό για τις φυλακές τύπου Γ. Πέρασε από τη βουλή τον Ιούλη του 2014 και έχει κύριο αποδέκτη τους φυλακισμένους αγωνιστές τους οποίους θέτει σε ένα καθεστώς πλήρους απομόνωσης μέχρι και 4 έτη και «ειδικές συνθήκες κράτησης» που υπαγορεύονται από τον εισαγγελέα της φυλακής, στοχεύοντας στην πολιτική και φυσική απομόνωσή τους καθώς και στον παραδειγματισμό, την τρομοκράτηση και την εκπειθάρχηση όσων συμμετέχουν στους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες.
Αυτό το νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο στηνόταν ήδη από το 2001 με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα, συγκεκριμένα με την «Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Παρεμπόδιση της Τρομοκρατίας» την οποία το ελληνικό κράτος ήθελε να υιοθετήσει αυτούσια εδώ και χρόνια. Στα άρθρα του τρομονόμου (187 και 187Α) έχει ενσωματωθεί μεγάλο μέρος των κύριων κατευθύνσεων αυτής της σύμβασης.
Σύμφωνα με το άρθρο 187 ποινικοποιήθηκε η «συγκρότηση ή η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ή συμμορία», ακόμα κι αν «δεν τελέστηκε ποτέ καμία από τις πράξεις που περιγράφονται στο νόμο». Ουσιαστικά βάσει αυτού του νόμου η αστυνομία και η αντιτρομοκρατική μπορούν να φορτώνουν κατηγορίες στοχοποιώντας πολιτικούς χώρους, συντροφικές και συγγενικές σχέσεις. Επιπροσθέτως, με το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα «καθιερώνεται η δυνατότητα άσκησης ποινικής δίωξης και κατά όποιου απειλεί σοβαρά για την τέλεση κάποιου αδικήματος απ’ όσα χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές πράξεις, με τρόπο ώστε να προκαλεί τρόμο». Με τον τρόπο αυτό, στο αστικό νομικό επίπεδο έχουμε το πέρασμα από τις διώξεις βάσει υποψιών για ένα ήδη τελεσμένο «έγκλημα», στις διώξεις βάσει υποψιών για την πιθανή τέλεση ενός «εγκλήματος» καθώς, και κυρίως, στην αποπολιτικοποίηση και απαξίωση των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.
Πάνω σε αυτήν τη λογική στηρίζονται οι προσπάθειες της κρατικής προπαγάνδας να συνδέσει τους κοινωνικούς/ταξικούς αγωνιστές και ιδιαίτερα τους αναρχικούς, με το ποινικό έγκλημα. Πάνω σε αυτήν τη λογική στηρίζεται και ο «κουκουλονόμος» που θεσπίστηκε λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, ώστε να μπορεί να μετατρέπεται σε κακούργημα κάθε πράξη κοινωνικής αντιβίας. Πάνω σε αυτήν τη λογική στηρίζεται συνολικά ο τρομονόμος, ο οποίος μεταξύ άλλων προβλέπει αναβάθμιση των κατηγοριών όταν υπάρχει η κατηγορία «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης», γεγονός που αποτελεί μια έμμεση πλην σαφή παραδοχή της ύπαρξης πολιτικών κρατούμενων.
Πάνω σε αυτήν τη λογική στηρίχθηκαν οι κατά περιόδους εισβολές της αντιτρομοκρατικής σε σπίτια συντρόφων/ισσών και άλλων αγωνιστών, η δίωξη του συντρόφου Θ. Σίψα ως ύποπτου για τον εμπρησμό της Marfin, τα σόου που στήνονται με τις συνεχείς συλλήψεις και καταδίκες συντρόφων με μοναδικό στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα. Σε δεκάδες τέτοιες υποθέσεις βασικό στοιχείο κατηγορίας ήταν το δείγμα DNA (σε φορητά αντικείμενα και με αμφίβολη επιστημονική εγκυρότητα) το οποίο αρκεί για να στείλει στην φυλακή αγωνιστές μετά από καφκικού τύπου δίκες.
Άλλη μια χαρακτηριστική υπόθεση είναι αυτή του Σάββα Ξηρού του οποίου η υγεία εδώ και 13 χρόνια επιδεινώνεται και πλέον έχει φτάσει στα χειρότερα στάδια (98% αναπηρία). Υπεύθυνοι ήταν και είναι οι πολιτικοί προϊστάμενοι που του αρνούνται εκδικητικά την αποφυλάκιση και τη θεραπεία σε νοσοκομείο.
Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει και ταυτόχρονα να αξιοποιήσει προς όφελός του την κρίση που δημιούργησε, αναδιαρθρώνει το κράτος και το κεφάλαιο, η επιταχύνει τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και στρέφεται προς μια σύγχρονη ολοκληρωτική διακυβέρνηση. Μοναδικό εμπόδιο στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση είναι οι αγώνες αντίστασης των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων στην επιβαλλόμενη φτωχοποίηση κι εξαθλίωσή τους.
Σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των αγώνων και αποτροπής γενικευμένων εξεγέρσεων οι κυρίαρχοι επιστρατεύουν μια γκάμα ήδη δοκιμασμένων μεθόδων που κινούνται μεταξύ του φόβου και της ελπίδας, μεταξύ του μαστιγίου και του καρότου. Από τη νομική θωράκιση της καταστολής και τη σταδιακή στρατιωτικοποίησή της στο δρόμο μέχρι την υιοθέτηση μιας σοσιαλδημοκρατικής ρητορείας με την παράλληλη εφαρμογή και στήριξη της καπιταλιστικής και κρατικής αναδιάρθρωσης.
Η επίθεση που δέχεται η τάξη μας τα τελευταία χρόνια είναι συνολική. Εξίσου συνολική οφείλει να είναι και η δική μας απάντηση. Στα ψευδοδιλήμματα τύπου «ευρώ-δραχμή», «σοσιαλδημοκρατία ή νεοφιλελευθερισμός», «ελπίδα ή φόβος» που συνεχίζουν να θέτουν οι εξουσιαστές αντιτάσσουμε το μοναδικό πραγματικό δίλημμα. Καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση. Κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορούν να αποκτήσουν το κράτος και το κεφάλαιο, κανένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός όσο συνεχίζουν να υπάρχουν και να καταδυναστεύουν τις ζωές μας. Η μόνη προοπτική βελτίωσης της ζωής μας, ο μόνος δρόμος για την καταστροφή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ήταν και παραμένει η κοινωνικής επανάσταση.
Αναγνωρίζουμε τον αγώνα των φυλακισμένων κοινωνικών/ταξικών αγωνιστών ως μέρος του συνολικού αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, ως ένα ακόμη βήμα στο δρόμο για την κοινωνική επανάσταση. Στον αγώνα αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες δίπλα τους.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
-κατάργηση του νομικού πλαισίου που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ
-κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α («τρομονόμος»)
-κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»)
-κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA αποσκοπώντας στην κατασκευή κατηγορητηρίων
-απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται
– απελευθέρωση των συγγενών των μελών της ΣΠΦ
Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’ οδόν