Τουρκία: ένα ακόμη οικονομικό θαύμα του ΔΝΤ. Πέρυσι ανακηρύχθηκε ως η τρίτη πιο αναπτυσσόμενη χώρα παγκοσμίως, μετά την Κίνα και την Ινδία. Παρά την παγκόσμια κρίση, το ΑΕΠ της συνεχίζει να αυξάνει (κατά 2,2% το 2012, και σχεδόν 8% το 2011), οι επενδύσεις πληθαίνουν και όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν για την κυβέρνηση του Ερντογάν.

Ανάπτυξη λοιπόν, ευημερών καπιταλισμός και οι μηχανές της οικονομίας δουλεύουν στο φουλ. Και «ξαφνικά», ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Με αφορμή την υπεράσπιση του πάρκου Γκεζί, στην περιοχή Ταξίμ, ενάντια στην επιχειρούμενη ανάπλασή του, και την άγρια καταστολή των διαδηλωτών από τους μπάτσους, η κοινωνική αντιβία ξεσπά. Η εξέγερση επεκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Τουρκία. Οι εξεγερμένοι υψώνουν οδοφράγματα, καταλαμβάνουν κτίρια, αντιστέκονται στις βάρβαρες επιθέσεις της αστυνομίας, πυρπολούν κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικά οχήματα και τμήματα. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται η μεταξύ τους αλληλεγγύη. Πόρτες σπιτιών ανοίγουν για να κρύψουν και να περιθάλψουν τραυματίες, ιατρικές και νομικές ομάδες οργανώνονται.

Η καταστολή συνεχίζεται εντεινόμενη, σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης των εξεγερμένων. Πάνω από 3 νεκροί διαδηλωτές και χιλιάδες τραυματίες. Το αυταρχικό καθεστώτος στην Τουρκία, προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να καθυποτάξει κάθε φωνή που του αντιστέκεται, κάθε κοινωνικό αγώνα που του εναντιώνεται. Τακτική που εφαρμόζεται τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Όλα αυτά έγιναν έτσι ξαφνικά; Η απάντηση φυσικά είναι όχι. Αυτό που καλύπτεται πίσω από τα νούμερα και τα «οικονομικά θαύματα» της Τουρκιάς (χώρας-πρότυπου κατά το ΔΝΤ) είναι η βαθιά και διαρκώς εντεινόμενη εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών στρωμάτων.

Οι πολιτικές επιλογές της κοινωνίας στην Τουρκία, μοιάζουν να περιορίζονται όλα αυτά τα χρόνια σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Τον θρησκευτικο-πολιτικό ολοκληρωτισμό που θέλουν να επιβάλουν οι ισλαμιστές και ένα απολυταρχικό κοσμικό καθεστώς που θέλει να επιβάλει (και κατά καιρούς το καταφέρνει) ο στρατός. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη δηλαδή. Τόσο το ένα όσο και το άλλο επικεντρώνονται στη μεθοδευμένη καταστολή κάθε εργατικής και κοινωνικής διεκδίκησης, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη». Αυτή τη φορά, το ετερόκλητο πλήθος που εξεγείρεται δείχνει να στρέφεται ενάντια και στα δύο.

Πέραν του αυταρχισμού στον τρόπο και τη μορφή της διακυβέρνησης, το τουρκικό οικονομικό «θαύμα», στην προσπάθεια να προσελκυθούν «ξένες επενδύσεις», περιόρισε τους μισθούς (ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ). Οι ταξικές ανισότητες οξύνονται. Ενώ η ανεργία μειώνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια το ποσοστό της φτώχειας συνεχίζει να αυξάνεται. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης κι απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους. Η παιδική θνησιμότητα αυξάνει επίσης, γεγονός ενδεικτικό της αδυναμίας πρόσβασης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το τουρκικό μοντέλο, όπως και το κινέζικο, είναι το πρότυπο που προωθείται από μερίδα της παγκόσμιας ελίτ των πολυεθνικών και του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Ελάχιστα αφορά τους εξουσιαστές και τους καπιταλιστές, το πολυεθνικό κεφάλαιο και τις ντόπιες ελίτ, το αν η Τουρκία είναι περισσότερο ή λιγότερο ισλαμική, περισσότερο ή λιγότερο κεμαλική. Αυτό που τους αφορά είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, προκειμένου να εξασφαλίζεται η κερδοφορία και η κυριαρχία τους.

Κατ’ αναλογία, το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η θρυλούμενη ανάπτυξη, αυτή με την οποία προσπαθεί να μας δελεάσει η κυβέρνηση, απαιτώντας ταυτόχρονα την υποταγή μας, συνοδεύεται από μισθούς πείνας, από το 30% της ανεργίας, από την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, από την προσπάθεια ολοκληρωτικού ελέγχου και κυριαρχίας.

Η αφετηρία της εξέγερσης στην Τουρκία δεν έχει αμιγώς ταξικά χαρακτηριστικά αλλά κυρίως αντιαυταρχικά. Το ετερογενές πλήθος των εξεγερμένων αποτελείται από αναρχικούς, αριστερούς, οικολόγους, κεμαλιστές, δημοκράτες, οπαδούς, φοιτητές και μαθητές. Η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η διεκδίκηση στοιχειωδών ελευθεριών. Εκ των πραγμάτων όμως, πολλά κομμάτια των εξεγερμένων εναντιώνονται και στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό της ντόπιας και παγκόσμιας ελίτ, που επιβάλλουν με την βία τις δίκες τους νόρμες. Το αν θα πάρει αυτή η εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά, όπως και το αν θα εξελιχθεί σε κοινωνική επανάσταση, είναι ένα διακύβευμα που αφορά στο επίπεδο του κοινωνικού/ταξικού αγώνα στην Τουρκία, ο οποίος τόσα χρόνια καταστέλλεται μεθοδευμένα από τους ισλαμο-νεοφιλελεύθερους κυβερνώντες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική για την τουρκική κοινωνία. Τα ευρύτατα κοινωνικά τμήματα που παίρνουν μέρος στην εξέγερση συνειδητοποιούν το ρόλο του κράτους, των ΜΜΕ, το ρόλο του ισλαμισμού και του κεμαλισμού και θα αναζητήσουν λύσεις που θα ξεπερνούν και τους δύο.

Η συνομωσιολογία και οι απόπειρες απαξίωσης της εξέγερσης (από τη μεριά της τουρκικής κυβέρνησης- «πλιατσικολόγοι, δειλοί, βάνδαλοι, προβοκάτορες»), οι προσπάθειες συνδιαλλαγής με τα λιγότερο ρηξιακά κομμάτια των διαδηλωτών, χειραγώγησης και άντλησης πολιτικής υπεραξίας (από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα – κεμαλικούς και μη), αποτελούν κλασική και παγκόσμια μέθοδο προσπάθειας διαχείρισης της εξέγερσης. Στόχος τους είναι η διατήρηση ή η κατάληψη της εξουσίας και ο έλεγχος του κράτους. Η ρήξη με την αντίληψη που αντιμετωπίζει το κράτος ως «πατέρα» και τείνει να αναζητά νέους αρχηγούς που θα αναλάβουν να ηγηθούν είναι διακύβευμα και αυτής της εξέγερσης. Αν οι εξεγερμένοι στραφούν απλά ενάντια στην κυβέρνηση και όχι ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, διαπραγματεύονται απλά τους όρους της σκλαβιάς τους.

Ένα επιπλέον γεγονός (το οποίο αποσιωπήθηκε) αναδεικνύει την προσπάθεια τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων σε Ελλάδα και Τουρκία, στα πλαίσια της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Τα «εχθρικά», κατά τα άλλα, κράτη συνεργάστηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία για την απαγωγή και την έκδοση του αριστερού κοινωνικού αγωνιστή Bulut Yayla από την Ελλάδα (όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο) στην Τουρκία. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα των δύο κρατών φαίνεται να παραμερίζονται μπροστά στον κοινό στόχο: την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού»

Εξυπηρετώντας τις ίδιες πολιτικές και ταξικές σκοπιμότητες, το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει εκδικητικά και τιμωρεί παραδειγματικά όσους τολμούν να του εναντιωθούν. Η συνεχιζόμενη προφυλάκιση επί 2,5 χρόνια του χωρίς κανένα νομικό πρόσχημα, του αναρχικού κοινωνικού αγωνιστή Κ. Σακκά αποτελεί ένα ακόμη γεγονός, ενδεικτικό της προσπάθειας εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Από τη μεριά μας:

Αναγνωρίζουμε τους κοινούς μας εχθρούς: το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Αναγνωρίζουμε τους συμμάχους μας στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο: τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους σε όλο τον κόσμο. Η κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη, εναντιώνεται σε κάθε εθνικιστική προπαγάνδα, δεν αναγνωρίζει σύνορα, φυλές ή φύλα. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους τούρκους εξεγερμένους.

Αναγνωρίζουμε τη νέα συνθήκη μέσα στην οποία αγωνιζόμαστε. Το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν έχουν καμιά διάθεση (ούτε και δυνατότητα) συμβιβασμού. Στοχεύουν στην εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. Στοχεύουν στον εξανδραποδισμό της κοινωνίας και στην εξόντωση όσων «περισσεύουν» ή αντιστέκονται. Ούτε οι εκλογές, ούτε οι άνευρες κινητοποιήσεις μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας. Η δημιουργία και η ενδυνάμωση αυτοοργανωμένων, αντιιεραρχικών δομών αγώνα (τοπικές συνελεύσεις, σωματεία βάσης) και η σύγκρουση με τους κυρίαρχους είναι ο μοναδικός δρόμος για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ενάντια στον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, συλλογικοποιούμε και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας.

Μοναδική μας επιλογή και σημαντικότερη αναγκαιότητα: η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Για την καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς αφεντικά και σκλάβους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αρχηγούς και υπηκόους.