το κείμενο σε μορφή pdf εδώ
Το μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος καταλήγει νεκρός μετά τον βάναυσο ξυλοδαρμό του έξω από κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, έναν ακόμη μαγαζάτορα και στη συνέχεια από μπάτσους της ΔΙΑΣ, περιτριγυρισμένος από κόσμο που παρακολουθούσε χωρίς αντίδραση ό,τι συνέβαινε.
Η δολοφονία του αποπειράθηκε να συγκαλυφθεί σε μια συντονισμένη προσπάθεια αστυνομίας και ΜΜΕ. Οι μπάτσοι αφήνουν τον ιδιοκτήτη ελεύθερο να καθαρίσει στην κυριολεξία το χώρο, δεν συλλέγουν στοιχεία και καταθέσεις από τον συγκεντρωμένο κόσμο, ενώ για μέρες ο δεύτερος μαγαζάτορας “αναζητούταν”. Άμεσα, και πριν ακόμη γίνει γνωστή η ταυτότητα του δολοφονημένου, ξεκινάει από τα ΜΜΕ μια εκστρατεία ξεπλύματος, με την κατασκευή του αφηγήματος του οπλοφόρου τοξικομανούς ληστή που αυτοτραυματίστηκε θανάσιμα στην απόπειρα του να διαφύγει (λες και ακόμη κι αν ίσχυε αυτή η κατασκευή θα μείωνε σε οποιονδήποτε βαθμό τις ευθύνες των δολοφόνων του), φτάνοντας μέχρι το σημείο να γίνονται σφιγμομετρήσεις για το αν η “κοινή γνώμη” συμφωνεί με την αντίδραση του ιδιοκτήτη η όχι. Τελικά, αμφότεροι οι επιτιθέμενοι αφήνονται ελεύθεροι μέχρι τη δίκη.
Το περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου συμπύκνωσε με σκληρό τρόπο ορισμένες από τις χειρότερες παθογένειες που απορρέουν από την εξουσιαστική οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Η ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας, η μικροαστική ηθική που νομιμοποιεί ή δικαιολογεί την υπεράσπιση αυτής της ιδιοκτησίας με κάθε τρόπο απέναντι σε οποιαδήποτε “απειλή” και το δόγμα του πολέμου όλων εναντίον όλων συνιστούν ένα δίκαιο που λειτούργησε ως υπόβαθρο στη συγκεκριμένη επίθεση. Υπόβαθρο απαραίτητο, αλλά όχι αναγκαστικά επαρκές για την εκδήλωση μιας βίας τέτοιας έκτασης και έντασης. Το αίσθημα της απειλής δεν ήταν αρκετό από μόνο του. Ήταν ο υποτιθέμενος φορέας της που λειτούργησε ως καταλύτης. Οι μανιασμένοι επιτιθέμενοι, στα μάτια τους, είχαν απέναντί τους έναν άνθρωπο κατώτερο από αυτούς: έναν τοξικομανή, έναν ομοφυλόφιλο, έναν εξαθλιωμένο, ένα άτομο που δε χωράει στα “υγιή” εθνικά πρότυπα· είχαν απέναντί τους μια αιτία και ταυτόχρονα μια αφορμή να εκδηλωθεί με τον πιο ωμό τρόπο τι σημαίνει να αισθάνεσαι ότι έχεις εξουσία, ότι έχεις δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι σε έναν άλλον άνθρωπο και την ταυτόχρονη πίστη ότι λόγω της θέσης του δεν θα ενδιαφερθεί κανείς γι αυτόν.
Το κράτος ήταν εκεί στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ως φυσική παρουσία. Ήταν εκεί ως δομή, για να επιβάλει εν τέλει τον νόμο και την τάξη με τον τρόπο που γνωρίζει να κάνει αιώνες τώρα – κακοποιώντας και δολοφονώντας. Ήταν εκεί για να διαβεβαιώσει κάθε αφεντικό, κάθε φασίστα, κάθε “φιλήσυχο πολίτη”, ολόκληρο τον εθνικό κορμό ότι είναι παρόν και θα τον υπερασπίζεται απέναντι σε ό,τι μπορεί να απειλήσει την κανονικότητα της αστικής νομιμότητας, της ομαλής ροής των εμπορευμάτων, της συνοχής του έθνους. Ήταν εκεί για να επιβεβαιώσει το ρόλο του ως αρμόδιος ρυθμιστής, για να σημάνει τη λήξη της βίας που δεν άσκησε και να ασκήσει τη δική του. Ήταν τόσο κοντά στη σκηνή όσο χρειαζόταν για να πείσει τους φοβισμένους ότι τους προστατεύει και τόσο μακριά από αυτήν όσο χρειαζόταν για να δείξει στους εξοργισμένους ότι αν ποτέ απουσιάσει, ο κόσμος θα μετατραπεί στη ζούγκλα που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι η κοινωνία.
Ωστόσο, το κράτος ήταν εκεί και ως κοινωνική σχέση. Ως η εμπεδωμένη προπαγάνδα ότι η μεγαλύτερη απειλή για τη ζωή και την ευημερία μας είναι όσοι/ες βρίσκονται στην ίδια ή σε χειρότερη θέση από εμάς. Ως η αντίληψη ότι η εξασφάλιση των ατομικίστικων συμφερόντων του καθενός βρίσκεται υπεράνω όλων. Ως η ιδέα ότι καθετί που παρεκκλίνει από τις πολιτικές/φυλετικές/θρησκευτικές/έμφυλες/πολιτισμικές νόρμες του αποτελεί υπαρξιακή απειλή. Ως η λογική της ανάθεσης, η αδρανοποίηση ακόμη και των πλέον ενστικτωδών αντιδράσεων έμπρακτης αλληλεγγύης μπροστά στη θέα της δολοφονικής βίας από δυο άοπλους άνδρες (με την εξαίρεση ενός ανθρώπου που προσπάθησε να σταματήσει τη βαναυσότητα).
Ο Ζακ/η Zackie Oh! ήταν ένας άνθρωπος που, όντας ομοφυλόφιλος, οροθετικός και drag queen, ανήκε στα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της τάξης μας, της τάξης των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων, και διεκδικούσε καλύτερους όρους ζωής για τα ΛΟΑΤΚΙ και οροθετικά άτομα. Ήταν ένας από αυτούς/ες που περισσεύουν στον κόσμο του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Ήταν ακόμη ένα κορμί πεσμένο μπρούμυτα στον δρόμο, ξεβρασμένο στην αμμουδιά, βιασμένο πίσω από κλειστές πόρτες, βασανισμένο σε μοντέρνα φέουδα.
Το κράτος, σαν τον Κρόνο, γεννά μικρούς άρχοντες μέχρι να έρθει η στιγμή να τους κατασπαράξει. Γιατί το μονοπώλιο της βίας είναι δικό του. Η βια αυτή είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της ζωής μας: από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς, την καταστολή, τον πόλεμο και τη λεηλασία της φύσης μέχρι την περιθωριοποίηση σε βαθμό εξόντωσης όσων δε συμμορφώνονται στα κυρίαρχα εθνικά πρότυπα. Και όσα από τα παιδιά του Κρόνου δε φαγωθούν από τον ίδιο, θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν τη μικροεξουσία τους. Θα στραφούν απέναντι στους δίπλα και τους από κάτω τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα μικροσυμφέροντά τους, τα οποία αντιλαμβάνονται ως ύψιστη αξία, διαχέοντας την κρατική βία μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Απέναντι σε αυτή τη βία, τη βία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης κάθε μορφής, αγωνιζόμαστε ως αναρχικοί/ες, αντιτάσσοντας τη συλλογική αντίσταση/αντιβία των εκμεταλλεύομενων και καταπιεζόμενων ανθρώπων, η οποία συγκροτείται στη βάση του ξεπεράσματος των διακρίσεων με βάση την φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, την ηλικία και στρέφεται ενάντια στους θεσμούς και τις κοινωνικές σχέσεις που τις παράγουν. Ο κόσμος που ζούμε δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Αυτό που μπορεί πραγματικά να αποτελέσει το έναυσμα για ένα καλύτερο κόσμο είναι η διασύνδεση των μερικών αγώνων και η συνολικοποίησή τους στη βάση του προτάγματος της κοινωνικής επανάστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Διότι, στον πυρήνα της, αναρχία σημαίνει διαρκής αγώνας για μια κοινωνία απαλλαγμένη από το κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία και κάθε άλλη εξουσιαστική κοινωνική σχέση, στην οποία τα διαφορετικά άτομα συνεργάζονται ελεύθερα, ισότιμα και αλληλέγγυα με στόχο την αμοιβαία και μέγιστη δυνατή ανάπτυξη κι ευημερία, τη δική τους και του κοινωνικού συνόλου.
Στηρίζουμε το κάλεσμα σε πορεία για τη δολοφονία της Ζακ/Zackie oh!, Σάββατο 13/10/2018, Μοναστηράκι, 12:00
