136 χρόνια από την πρωτομαγιά του Σικάγο δεν ξεχνάμε πως τίποτα δεν μας χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες

Την Πρωτομαγιά του 1886, η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων καταθέτει στο κράτος ένα ιστορικό ψήφισμα για την εποχή εκείνη, το οποίο διακήρυτε ότι οι οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας από την 1η Μαΐου 1886 και μετά. Καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου εκείνης βέβαια, άγριες απεργίες και διαδηλώσεις συντάρασσαν τις αμερικανικές πόλεις με το πολυεθνικό προλεταριάτο να βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες διεκδικώντας και δυναμώνοντας τους αγώνες του ενάντια στα εξαντλητικά ωράρια και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Το επίκεντρο του αγώνα αποτέλεσε το Σικάγο, καθώς υπήρχε σημαντική παρουσία αναρχικών εργατών, η συμβολή των οποίων έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση και στην διεξαγωγή του αγώνα. Το αμερικανικό κράτος μπροστά σε αυτές τις δυναμικές και πρωτοφανής κινητοποιήσεις απαντάει με απεργοσπαστικές ομάδες, με σκοπό να σπάσει τις πολυήμερες απεργίες, και με αστυνομία η οποία καταφεύγει σε βίαιη καταστολή, φυλακίσεις, εξαφανίσεις και δολοφονίες εργατών. Στα πλαίσια αυτής της ταξικής πάλης 8 αναρχικοί (γνωστοί στις αρχές για την δράση τους) συλλαμβάνονται και καταδικάζονται σε θάνατο, εκ των οποίων 4 τελικά θα εκτελεστούν δι’ απαγχονισμού. Ο αναρχικός August Spies καθώς βάδιζε προς τον θάνατο δήλωσε μπροστά στους δήμιους του:

«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα…»

Τα προτάγματα εκείνου του αγώνα παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα στο σήμερα, που η επίθεση κράτους και αφεντικών συνεχίζεται αμείωτη και εντεινόμενη. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων χρόνων αποτέλεσαν την αφορμή για την κατάργηση πολλών εργατικών κεκτημένων, κεκτημένων με αγώνες στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στις σχολές. Στο σήμερα, μετά από δύο και πλέον χρόνια της Covid-19, γενικευμένης καταστολής και ελέγχου, της επερχόμενης επισιτιστικής και ενεργειακής κρίσης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με μια φυσικοποιημένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Με αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, στις τιμές βασικών αγαθών και των ενοικίων, με αυστηροποίηση των όρων εγγραφής και παραμονής στο μητρώο του ΟΑΕΔ για τους ανέργους. Σε αυτή τη συνθήκη με το κίνημα να βρίσκεται μουδιασμένο, η κυριαρχία επιτίθεται. Ο νέος νόμος Χατζηδάκη έρχεται να αμφισβητήσει το δεδομένο της κατάκτησης του οκτάωρου, της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης μεταξύ άλλων. Παράλληλα, νέες μορφές εντατικοποιημένης και ελαστικής εργασίας εγκαθιδρύονται όπως η τηλεργασία.

Το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, αποτελεί ένα κομβικό σημείο για το μέλλον της τάξης μας. Οι επιπτώσεις και αυτής της πολεμικής σύγκρουσης θα πέσουν στις πλάτες των από τα κάτω. Άλλωστε, ο πόλεμος αποτελεί τη συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου η εκμετάλλευση στρέφεται ενάντια στην εργατική τάξη. Αυτή καλείται να αλληλοσκοτωθεί για την κυριαρχία των από τα πάνω και να ανοικοδομήσει την πληγείσα περιοχή, να ξεριζωθεί από τον τόπο που μεγάλωσε, να εργαστεί στα κάτεργα σαν μετανάστρια, μετανάστης, να εξαναγκαστεί σε trafficking.

«Εμείς χτίσαμε όλα αυτά τα παλάτια και τα μέγαρα, εδώ, στην Αμερική και παντού. Και θα τα χτίσουμε ακόμα πιο όμορφα, γιατί εμείς θα κληρονομήσουμε τη Γη και γι’ αυτό να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Η αστική τάξη λοιπόν, ας γκρεμίσει τον κόσμο της πριν αποχωρήσει οριστικά από το προσκήνιο της ιστορίας. Εμείς κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. …» (Μπ. Ντουρούτι)

Οι αγώνες του παρελθόντος, οι αγώνες του Σικάγο το 1886 να αποτελέσουν τη σπίθα για να ενταθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες σε όλα τα πεδία, ενάντια στην έμφυλη, τη φυλετική και την ταξική καταπίεση, ενάντια στον πόλεμο και την «ειρήνη» των κυρίαρχων. Να βάλουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου. Να δώσουμε στην διεκδίκηση επαναστατική προοπτική. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να πορευτούμε μαζικά μαχητικά και αδιαμεσολάβητα. Να προτάξουμε τις ατομικές και συλλογικές αρνήσεις, τις απαλλοτριώσεις, την αυτομείωση, τις καταλήψεις και τις άγριες απεργίες. Ο υπάρχον κόσμος δεν μπορεί να βελτιωθεί, ούτε με μεταρρυθμίσεις, ούτε με εξουσιαστικές αλλαγές. Η κοινωνική και ταξική επανάσταση, το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας αποτελεί την μόνη επιλογή για τους καταπιεσμένους/ες και τις εκμεταλλευόμενες/ους.

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ-ΡΩΣΙΑ-ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ: ΠΕΜΠΤΗ 28/4 – ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑΣ – 7μμ

ΠΟΡΕΙΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ 1η ΜΑΗ – ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ – 11πμ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Στις 24 Φλεβάρη ο ρωσικός στρατός εισβάλει στην ουκρανία. Λίγες ώρες νωρίτερα η ρωσία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των λαϊκών δημοκρατιών του ντονέτσκ και του λουχάνσκ, περιοχές που ανήκουν στο ουκρανικό κράτος. Η φρίκη του πολέμου, που τα τελευταία χρόνια αφορούσε κατά κύριο λόγο χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αναβιώνεi στην Ευρώπη, λίγες δεκαετίες μετά τους πολέμους στην πρώην γιουγκοσλαβία και τους μετέπειτα νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Άνθρωποι δολοφονούνται μαζικά, ξεριζώνονται από τα σπίτια τους και φεύγουν ως πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες, υποδομές αναγκαίες για την επιβίωσή τους καταστρέφονται.  

Όπως σε κάθε διακρατικό πόλεμο τα εμπλεκόμενα κράτη προσπαθούν να παρουσιάσουν ως δίκαιο και επιβεβλημένο από τη μεριά τους τον πόλεμο. Διεκδικούν για τον εαυτό τους το ρόλο του αμυνόμενου προκειμένου να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τις επιλογές τους, να συσπειρώσουν τους υπηκόους τους γύρω από το έθνος-κράτος και να αποκτήσουν το ηθικό πλεονέκτημα. Επικαλούνται διαρκώς διεθνής συνθήκες και κάποιο διεθνές δίκαιο, λες και ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών και καπιταλιστών διεξάγεται με όρους “δικαιοσύνης” και όχι ισχύος. Όπως το εθνικό δίκαιο έτσι και το διεθνές αποτυπώνει τη βούληση των κυρίαρχων, την μεταξύ τους ισορροπία ισχύος και την επιβολή τους στην τάξη μας. 

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την άνοδο του εθνικισμού στην ουκρανία, ειδικά μετά το 2014, τις επιθέσεις ουκρανών νεοναζί κι εθνικιστών εναντίον του ρωσόφωνου πληθυσμού και των πολιτικών τους αντιπάλων, τη δολοφονία δεκάδων συνδικαλιστών στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό, τις επιθέσεις σε ρομά, τις από κοινού με την ουκρανική κυβέρνηση επιθέσεις στο ντονμπάς, την επίσημη αναγνώρισή τους από το κράτος ως οργανικό μέρος της εθνοφυλακής, τις πολύ στενές σχέσεις τους με την ουκρανική κυβέρνηση και του ενεργού ρόλου τους στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής. 

Κανείς δεν μπορεί όμως και να πιστέψει ότι η αναγνώριση των λαϊκών δημοκρατιών από τη ρωσία, και η συνακόλουθη εισβολή έγιναν για την προστασία των ρωσόφωνων, την αποστρατιωτικοποίηση και απο-φασιστικοποίηση, την ειρήνευση της ουκρανίας. Ειδικά από ένα κράτος που έχει στηρίξει και χρησιμοποιήσει ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες (όπως η Wagner) και αναπτύσσει επαφές με πολλές ευρωπαϊκές ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα.  

Cui bono (ποιός οφελείται); 

Στο πόλεμο μεταξύ των κρατών, τα μόνα συμφέροντα που εξυπηρετούνται είναι αυτά των βιομηχανιών όπλων, που ξεκινούν νέες πωλήσεις, των ενεργειακών εταιριών, που αναμένουν νέες πηγές άντλησης κέρδους και των μπλοκ των κρατών, που αναμένουν τα αντίστοιχα πολιτικά-γεωστρατηγικά οφέλη και την πλήρη καθυπόταξη των υπηκόων τους μέσω της προπαγάνδισης του ιδεολογήματος του «εθνικού συμφέροντος». Η εθνική ενότητα διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, τη συσκότιση του ταξικού πολέμου στο εσωτερικό του κράτους και την απαραίτητη εθνική συνοχή για τη διεξαγωγή ενός πολέμου στο εξωτερικό. 

Τους πολέμους δεν τους αποφασίζει και δεν τους επιβάλει η τάξη μας αλλά τα κράτη και το κεφάλαιο για δικό τους όφελος. Η τάξη μας καλείται κάθε φορά να επωμιστεί τις συνέπειές τους, είτε με το αίμα της και την προσφυγιά της, είτε με την οικονομική της εξαθλίωση. Σήμερα, μετά τη ρώσικη επίθεση και εισβολή στην ουκρανία, το κόστος το πληρώνουν κυρίως οι φτωχοί ουκρανοί και δευτερευόντως οι φτωχοί ρώσοι. Ακόμα και οι κυρώσεις απέναντι στο ρωσικό κράτος θα φορτωθούν κατά κύριο λόγο στις πλάτες των ρώσων προλετάριων αλλά και των προλετάριων των χωρών που τις επιβάλλουν. Όλοι/ες εμείς θα πληρώσουμε τις αυξημένες τιμές στο πετρέλαιο και τα τρόφιμα, τις νέες δαπάνες για πολεμικό υλικό. 

Το ελληνικό κράτος, έχοντας επιλέξει από πολλές δεκαετίες το κυριαρχικό μπλοκ στο οποίο ανήκει, εμπλέκεται άμεσα (και) σε αυτόν τον πόλεμο. Έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη νατοϊκή βάση, εξοπλίζεται διαρκώς και συμμετέχει ενεργά σε νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις. Η εθνικιστική προπαγάνδα προσαρμόζεται άμεσα ώστε να εξυπηρετήσει τους στρατηγικούς και τακτικούς κρατικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα. Σύμφωνα με τη νέα επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης, τα μέχρι πρότινος “ορθόδοξα αδέρφια μας” στη ρωσία μετατράπηκαν σε φονιάδες των “ομογενών ελλήνων” γεγονός που δικαιολόγησε, ως πρόσχημα, την άμεση αποστολή όπλων. Αντίστοιχα το ελληνικό κράτος, ενώ στα σύνορα του Έβρου και του Αιγαίου αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική με πολεμικούς όρους, ως “ασύμμετρη απειλή”, υποδέχεται τους ουκρανούς πρόσφυγες ενδεδυμένο το ανθρωπιστικό του προσωπείο. 

Στην ίδια γραμμή προπαγάνδας, τα ΜΜΕ, πέρα από τη διαρκή υποδαύλιση του ντόπιου εθνικισμού, στηρίζουν τους δυτικοευρωπαϊκούς και νατοϊκούς σχεδιασμούς, στοχοποιώντας το “αυταρχικό καθεστώς της ρωσίας” (που προφανώς είναι τέτοιο, ως κράτος). Εκθειάζουν όμως ταυτόχρονα τα δυτικά καθεστώτα ως “εξαγωγείς δημοκρατίας”, “φιλειρηνικά”, “σεβόμενα τα άλλα κράτη και το διεθνές δίκαιο”. Σκόπιμα αποκρύπτουν τους πολέμους που έχει ξεκινήσει, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, το δικό τους μπλοκ καθώς και τον αυταρχισμό, την προπαγάνδα και την καταστολή με την οποία αντιμετωπίζουν τους υπηκόους τους κάθε φορά που διεκδικούν τη βελτίωση της ζωής τους ή αντιστέκονται στην κρατική-καπιταλιστική επιβολή κι εκμετάλλευση. 

Αναρχικοί κι αναρχικές ενάντια στους κρατικούς πολέμους 

Όσο υπάρχουν κράτη και κεφάλαιο, οι πόλεμοι θα παραμένουν ένα ακόμα μέσο διακρατικού και καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Κάθε κράτος είναι εγγενώς επιθετικό καθώς αναζητά την επέκταση και την ένταση της κυριαρχίας και της επιρροής του. Προετοιμάζεται για πόλεμο και χρησιμοποιεί τη στρατιωτική του ισχύ ως απειλή και ως διαπραγματευτικό όπλο τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό του. 

Ως αναρχικές/οι, αγωνιζόμαστε για την καταστροφή κάθε κράτους. Δεν αναγνωρίζουμε καμία “δίκαιη” ή “αμυνόμενη” κρατική οντότητα ή συμμαχία. Στον πόλεμο μεταξύ κρατών δεν πρόκειται να πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, αυτού που θεωρείται επιτιθέμενο ή αμυνόμενο, δυνατό ή αδύναμο. Δεν μας ενώνει τίποτε με τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας, δεν έχουμε κανένα “εθνικό” ή “συμμαχικό” συμφέρον μαζί τους. Η θέση μας είναι δίπλα στους ανθρώπους της τάξης μας σε κάθε πλευρά των συνόρων οι οποίοι βάλλονται, δολοφονούνται και εξαθλιώνονται σε αυτόν τον πόλεμο και καλούνται να θυσιαστούν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κράτους τους. Απέναντι στην προσπάθεια του κράτους και των ΜΜΕ να μας τρομοκρατήσουν, προβάλλοντας διαρκώς εξωτερικούς εχθρούς και την απειλή ενός πολέμου, απαντάμε ότι δεν πρόκειται να συνταχθούμε με τον εθνικό κορμό, το κράτος και τα αφεντικά, ούτε σε καιρό «ειρήνης» ούτε σε καιρό πολέμου. 

Ως αναρχικοί/ές στηρίζουμε την μετατροπή του διακρατικού πολέμου σε κοινωνική επανάσταση. Αν αυτό δεν είναι δυνατό (οργανωτικά κι αριθμητικά), μένουμε μακριά από διαταξικά μέτωπα κι εθνικιστές, φροντίζουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας, φροντίζουμε για την επιβίωση των ανθρώπων της τάξης μας που αρνούνται να πάρουν μέρος στην εθνικιστική σύγκρουση και κατ’επέκταση τη δυνατότητά τους να αγωνιστούν στο μέλλον. Στηρίζουμε την άρνηση στράτευσης σε καιρό “ειρήνης” και τη λιποταξία σε καιρό πολέμου και συγκρουόμαστε με τον μιλιταρισμό και την πολεμική βιομηχανία. Σαμποτάρουμε την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του εθνικού πολέμου. Αρνούμαστε να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους.  Συνεχίζουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια σε κάθε κράτος, κάθε θρησκεία, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, το μιλιταρισμό, τη λεηλασία της γης, ενάντια σε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από κάθε μεριά του πλανήτη και συμμετέχουμε από κοινού στους ταξικούς/κοινωνικούς αγώνες.  

Αλληλεγγύη  

-στους συντρόφους/ισσες, αγωνιστές/ίστριες που μάχονται ταυτόχρονα ενάντια στο ρωσικό και το ουκρανικό κράτος.  

-σε όσους/ες εναντιώνονται έμπρακτα στον πόλεμο, συλλαμβάνονται κατά χιλιάδες και διώκονται ως “εσωτερικός εχθρός”.  

-στους λιποτάκτες και τους πρόσφυγες κάθε πολέμου. 

-στους/ις μετανάστ(ρι)ες, θύματα του ταξικού πολέμου 

Αγωνιζόμαστε ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. 

Αγωνιζόμαστε για την κοινωνική επανάσταση.  Αγωνιζόμαστε για την Αναρχία. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ; 

Η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια. Παρά το ότι ο βαθμός  αλληλεξάρτησης στην παγκόσμια οικονομία παραμένει υψηλός, η κυρίαρχη τάση είναι η σταδιακή πολιτική και οικονομική περιχαράκωση εντός των κρατικών συνόρων και των διακρατικών σχηματισμών. Τόσο η πανδημία Covid-19 και η καταστροφική της επίδραση στις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες και την παραγωγή όσο και (κυρίως) η εισβολή της ρωσίας στην ουκρανία επιταχύνουν βίαια αυτήν την πορεία. Τα έθνη-κράτη, οι συμμαχίες τους και ο εθνικισμός επανέρχονται ισχυρότερα στο προσκήνιο. Το αφήγημα περί κυριαρχίας της οικονομίας  έναντι της πολιτικής και της δυνατότητάς της να εξομαλύνει τους διακρατικούς ανταγωνισμούς αποδείχτηκε απλώς ιδεολόγημα. Ένα ανταγωνιστικό σύστημα όπως ο κρατισμός-καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει συνεργατικά ή αλληλέγγυα παρά μόνο με όρους καιροσκοπικών συμμαχιών. Πρόκειται για έναν διαρκή αγώνα επικράτησης επί των αντιπάλων, στον οποίο κάθε μέσο μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Τόσο σε ατομικό, όσο και σε κρατικό επίπεδο δεν κερδίζει ο ικανότερος (όπως διατείνονται οι φιλελεύθεροι θιασώτες του κοινωνικού δαρβινισμού) αλλά ο ισχυρότερος και ο πιο αδίστακτος.  

Οι κρίσεις αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, δημιουργούν συνθήκες μέσα στις οποίες  τα κράτη και το κεφάλαιο εντείνουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό αλλά και την επίθεση στην τάξη μας. Μέτα από τουλάχιστον δύο δεκαετίες διαδοχικών κρίσεων (περιβαλλοντικών κοινωνικών, χρηματοπιστωτικών, υγειονομικών, ενεργειακών), τα κράτη και το κεφάλαιο προκειμένου να τις καταστήσουν διαχειρίσιμες και να προχωρήσουν στην υλοποίηση αναδιαρθρώσεων, επιλέγουν ξανά σήμερα ένα από τα “κλασσικά” μέσα διευθέτησης του μεταξύ τους ανταγωνισμού και καθυπόταξης της τάξης μας, τον πόλεμο. Κάθε συζήτηση περί “αρχιτεκτονικών ασφάλειας”, “φιλειρηνικής επίλυσης διαφορών”, και του αγγελικά πλασμένου “πολυπολικού κόσμου” είναι απλώς στάχτη στα μάτια μας, σε μια προσπάθεια απόκρυψης των πραγματικών αιτίων κάθε κρίσης και πολέμου. Η επιδίωξη αύξησης της δύναμης και της ισχύος με κάθε μέσο (είτε μέσω οικονομικού, είτε μέσω στρατιωτικού πολέμου) είναι δομικό χαρακτηριστικό τόσο του κεφαλαίου όσο και των κρατών. Κατά συνέπεια, και ο ανταγωνισμός αποτελεί συγκροτητικό στοιχείο και των δύο. Όπως ακριβώς το κεφάλαιο αποζητά την ένταση και επέκταση της εκμετάλλευσης, έτσι και το κράτος αναζητά πάντα περισσότερο «ζωτικό χώρο», αποζητά την ένταση και την επέκταση της κυριαρχίας του. Δεν υπάρχουν “ιμπεριαλιστικά” και “μη ιμπεριαλιστικά” κράτη – καπιταλιστικά, εργατικά ή άλλα -, ο επεκτατισμός και η επιβολή είναι εγγενές χαρακτηριστικό κάθε κράτους και εκδηλώνεται όταν το επιτρέπουν οι συσχετισμοί ισχύος. Σε αυτή τους την επιδίωξη, τα κράτη, αναγκαστικά θα συγκρουστούν με οποιοδήποτε  μέσο, είτε μόνα τους (αν είναι αρκετά ισχυρά) είτε σχηματίζοντας διακρατικές συμμαχίες και συμμετέχοντας σε μπλοκ ισχυρότερων κρατών για την προώθηση των συμφερόντων τους. Η μόνη επίδειξη “αλληλεγγύης” μεταξύ των κρατών είναι στην περίπτωση συμβολής τους στην καταστολή εξεγέρσεων ή επαναστάσεων.  

Εντός του παραπάνω πλαισίου, ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών οξύνεται διαρκώς. Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ νάτο-ρωσίας για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων τόσο της ουκρανίας όσο και άλλων χωρών, καθώς και η γεωστρατηγική τους τοποθέτηση ενόψει ενός νέου ψυχρού πολέμου είναι ο πραγματικός λόγος πίσω από την εισβολή στην ουκρανία. Ο λόγος αυτός προσπαθεί να καμουφλαριστεί πίσω από όμορφες λέξεις (υπεράσπιση της δημοκρατίας, αυτοδιάθεση, αυτοάμυνα, ελευθερία επιλογής συμμάχων, διεθνές δίκαιο, αντιφασισμός κλπ) που δεν έχουν απολύτως καμιά αξία για αυτούς που τις επικαλούνται εντελώς προσχηματικά. Η εισβολή της ρωσίας στην ουκρανία αμφισβητεί ανοιχτά πλέον την κυριαρχία των ηπα και του νατο στον πλανήτη (σε μικρότερο βαθμό το έκανε και στη γεωργία, στη συρία, στη λιβύη). Μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να περιμένουμε να ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά της, ειδικά αν η εισβολή στην ουκρανία αποδειχθεί μια επιτυχημένη κίνηση από τη μεριά της.  

Η σκακιέρα ενός νέου ψυχρού πολέμου έχει ήδη αρχίσει να στήνεται. Τόσο τα κράτη όσο και οι διακρατικές συμμαχίες που έχουν σχηματιστεί, προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη και να ενισχύσουν τη γεωστρατηγική θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη. Αυτό που δείχνει αρχικά να αποτελεί το νέο αφήγημα πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η νέα διαίρεση του κόσμου μας είναι το “δημοκρατικά κράτη” ενάντια στα “αυταρχικά”, θυμίζοντας υπερβολικά -και προφανώς σκόπιμα- τον “ελεύθερο κόσμο” ενάντια στο “σιδηρούν παραπέτασμα” του προηγούμενου ψυχρού πολέμου.  

Στην αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη δείχνει να προσαρμόζεται πλέον και η εε, η δεύτερη διακρατική συμμαχία στην οποία συμμετέχει το ελληνικό κράτος. Κατανοώντας ότι το παιχνίδι δεν παίζεται πλέον αποκλειστικά στο πολιτικό-οικονομικό επίπεδο αλλά κυρίως στο πολιτικο-στρατιωτικό και ότι δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά στις ηπα για την εξασφάλιση στρατιωτικής ισχύος, επιλέγει τον περαιτέρω εξοπλισμό της. Αλλάζει η πολιτική μη εξοπλισμού πολλών ευρωπαϊκών κρατών και επανέρχεται η συζήτηση για τη δημιουργία ευρωστρατού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η “φιλειρηνική” γερμανία η οποία ανακοίνωσε ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα 100δις. Η στρατιωτική, η ενεργειακή και παραγωγική αυτάρκεια των συμμαχιών θα αποτελέσει βασικό ζήτημα στα χρόνια που έρχονται. 

ΤΟ (ΣΥΝΤΟΜΟ) ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στις 24 Φλεβάρη ο ρωσικός στρατός εισβάλει στην ουκρανία. Λίγες ώρες νωρίτερα η ρωσία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των λαϊκών δημοκρατιών του ντονέτσκ και του λουχάνσκ, περιοχές που ανήκουν στο ουκρανικό κράτος. Ως κύρια αιτία για την αυτή την εισβολή, η ρωσία επικαλείται τον κίνδυνο εθνοκάθαρσης των ρωσόφωνων πληθυσμών από τις συνεχείς επιθέσεις των ουκρανικών δυνάμεων και των ναζιστικών παραστρατιωτικών ταγμάτων που επιχειρούν μαζί, όχι μόνο σε αυτές τις περιοχές, αλλά και σε ολόκληρη την επικράτεια της ουκρανίας μετά την εξέγερση του Maidan και την ανατροπή του προηγούμενου καθεστώτος το 2014. Η εισβολή αυτή δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Ήρθε να προστεθεί στις ήδη τεταμένες σχέσεις της ρωσίας με κάποιες χώρες  της πρώην σοβιετικής ένωσης, που είτε είχαν ήδη ενταχθεί στην βορειοατλαντική συμμαχία (νατο), είτε διαπραγματεύονταν την ένταξή τους σε αυτή. 

Τον Ιούλιο του 2008, και με δηλωμένη την πρόθεση του νατο να συμπεριλάβει τη γεωργία και την ουκρανία στο στρατόπεδό του, γεωργιανά στρατεύματα επιτίθενται στη ν. οσετία η οποία διεκδικούσε την ανεξαρτησία της. Ένα μήνα μετά, τον Αύγουστο του 2008, σπάζοντας τη βραχύβια εκεχειρία, η γεωργία εισβάλει στη ν. οσετία επιχειρώντας να καταπνίξει μια και καλή το οσετικό αυτονομιστικό κίνημα. Η ρωσία κάνοντας επίδειξη δύναμης, απαντάει εισβάλοντας ταυτόχρονα στη ν. οσετία και την αμπχαζία και εκδιώκει τις γεωργιανές δυνάμεις. Αναγνωρίζει την ανεξαρτησία των δύο περιοχών και ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα ανεχθεί περεταίρω επέκταση του νατο σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στην περιφέρειά της. 

Το 2021 ξεσπά γενικευμένη εξέγερση στο καζακστάν, μετά την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου. Μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης, ο ρωσικός στρατός εισβάλει στο καζακστάν (υπό την αιγίδα του CSTO), ώστε να καταστείλει την εξέγερση δηλώνοντας ότι συνεχίζει να αποτελεί κυριαρχικό πόλο και ελέγχει τις χώρες που βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής της. 

Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν

Στην απεργιακή πορεία της 6/04, μετά από κάλεσμα αναρχικών συλλογικοτήτων (https://athens.indymedia.org/post/1617947/) στα Προπύλαια, συγκροτήθηκε αναρχικό μπλοκ όπου και πορεύτηκε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με τη συμμετοχή αρκετών εκατοντάδων συντροφισσών και συντρόφων.

Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση, την ερχόμενη Πέμπτη 14/04, 6μμ, στην ΑΣΟΕΕ, με στόχο τη συνδιοργάνωση αναρχικής παρουσίας στην πορεία της Πρωτομαγιάς.

Ακολουθεί το κάλεσμα στην απεργιακή πορεία της 6/04:

Ενάντια στον πόλεμο και στην “ειρήνη” τους, δεν θα πληρώσουμε και αυτή την κρίση τους

Μέσα σε μια δεκαετία αλλεπάλληλων κρίσεων (χρηματοπιστωτικής, υγειονομικής, πολιτικής, ενεργειακής, κλιματικής) και την διαρκή προσπάθεια κρατικής-καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης για την διαχείρισή τους, βλέπουμε τη ζωή μας να κατρακυλά σε σημείο που ακόμα και η επιβίωσή μας καθίσταται αμφίβολη. Στη νέα “κανονικότητα” που μας επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα των κρίσεων ώστε να “επανεκκινήσει” η οικονομία, να έρθει η “ανάπτυξη”, να σωθεί η ανθρωπότητα από την κλιματική αλλαγή. Καλούμαστε να σώσουμε τις τράπεζες από τη χρεωκοπία, να καλύψουμε την κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων, να στηρίξουμε την παραγωγή και τις αγορές. Καλούμαστε να στηρίξουμε την επιβίωση ενός συστήματος που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει τόσο σε εποχές ανάπτυξης όσο και σε εποχές κρίσεων.

Προκειμένου να στηριχθεί η επιβίωση και η κερδοφορία των αφεντικών, αναγκαζόμαστε να επιβιώσουμε με μισθούς 650 ευρώ, με επίδομα ανεργίας 400 ευρώ ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς καν αυτά αν είμαστε άνεργοι/ες ή μετανάστες/στριες. Για όσους/ες “τυχερούς/ες” εργαζόμαστε, πέρα από τις διαρκείς μειώσεις των μισθών, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα διευρυμένα, εντατικοποιημένα και ελαστικά ωράρια εργασίας, τη θεσμοθέτηση της τηλεργασίας, την εξίσου ελαστική και επισφαλή απασχόληση, τις εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα των αφεντικών. Ως επισφράγισμα των παραπάνω ήρθε ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος στοχοποίησε ταυτόχρονα, τη συνδικαλιστική δράση και τις απεργίες. Με τις τιμές στα super market να αυξάνουν διαρκώς, τα ενοίκια να γίνονται απλησίαστα, τα καύσιμα και την ενέργεια να έχουν γίνει είδος πολυτελείας, το κόστος των εισιτηρίων και των μετακινήσεών μας να αυξάνεται διαρκώς, είναι αδύνατο για οποιονδήποτε να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Επιπρόσθετα στα παραπάνω, η κρατική διαχείριση της Covid 19 έθεσε για ακόμη μια φορά το ζήτημα της υγείας και των δομών της στο δημόσιο διάλογο. Η πάγια επιδίωξη ιδιωτικοποίησής της από κράτος και αφεντικά, έρχεται στο σήμερα να επιβληθεί ως λύση για την ασθένεια του κορωνοϊού, υπό το πρόσχημα συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού. Προέκταση αποτελεί η νέα διάταξη που οδηγεί στον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από την συνταγογράφηση μέσω ιδιωτών γιατρών.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήρθε να οξύνει τις προϋπάρχουσες συνθήκες κρίσης και να επιδεινώσει τη θέση της τάξης μας. Τους πολέμους δεν τους επιλέγουν, ούτε τους επιβάλλουν οι εκμεταλλευόμενοι /ες και καταιεσμένοι/ες, όμως αυτοί και αυτές είναι που καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες: με τη ζωή ή με τον ξεριζωμό τους στις εμπόλεμες χώρες, με την περαιτέρω εξαθλίωση τους στις υπόλοιπες. Αν οι τιμές των καυσίμων, της ενέργειας, των πρώτων υλών και των τροφίμων εκτινάχθηκαν μετά την έναρξη του πολέμου, δεν σημαίνει ότι δεν γινόταν το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Σε αντίθεση με το κρατικό / καπιταλιστικό αφήγημα και τις φιλελεύθερες προβλέψεις περί μείωσης των τιμών λόγω ανταγωνισμού, η πλήρης εμπορευματοποίηση της ενέργειας εκτίναξε τις τιμές παγκοσμίως, επηρεάζοντας όλους τους καπιταλιστικούς κλάδους, μεταφέροντας όλο το οικονομικό βάρος στους από τα κάτω. Και αυτό, βέβαια, είχε ξεκινήσει πολύ πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Εκεί που άρχιζε να ωριμάζει εμπορικά και η μετάβαση στις πιο ¨πράσινες¨ μορφές ενέργειας, οι οποίες προσέφεραν ένα εναλλακτικό μονοπάτι γεμάτο κέρδη για το κεφάλαιο, με κύριο πρόσχημα τη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής πράσινης ανάπτυξης, ουσιαστικά κληθήκαμε και εμείς με ειδικούς φόρους και εισφορές να συνεισφέρουμε στις επιχορηγήσεις που δίνονται στις εταιρίες που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά σε αυτό το τομέα, για να δούμε τα δάση και τα βουνά μας αποψιλωμένα, γεμάτα με φορτηγά και ανεμογεννήτριες. Βέβαια, τώρα που η παγκόσμια ενεργειακή κρίση άλλαξε τελείως τα δεδομένα, γίνεται στροφή προς τις ΗΠΑ για φυσικό αέριο, ενώ παρατείνεται η λειτουργία των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Παράλληλα, επανεξετάζονται τα “ξεχασμένα” κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που ίσως κρύβονται στο υπέδαφος της χώρας. Είναι ξεκάθαρο ότι το μόνο χρώμα που έχει η ενέργεια, είναι το χρώμα του χρήματος που αποφέρει σε αυτούς που την κατέχουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη και οι οποίοι ρυθμίζουν τη τιμή της, ανάλογα με τα κέρδη τους.

Η κατακόρυφη άνοδος των ενοικίων δεν σχετίζεται με τον πόλεμο. Ξεκίνησε προ δεκαετίας, όταν ολόκληρα τετράγωνα αγοράστηκαν από επενδυτές για να τα εκμεταλλευτούν τουριστικά. Τα σπίτια μετατράπηκαν από χώρους κατοικίας σε επενδυτικά προϊόντα, τόσο από τις διάφορες τουριστικές εταιρίες και τους μικροϊδιοκτήτες που είδαν στον τουρισμό την ευκαιρία τους και γρήγορο και εύκολο χρήμα, όσο και από τις τράπεζες μέσω της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών. Παράλληλα, μέσω του “εξευγενισμού” ολόκληρων περιοχών (gentrification), άνθρωποι της τάξης μας εκδιώκονται άμεσα ή έμμεσα από τις κατοικίες τους, ώστε οι περιοχές τους να “αναβαθμιστούν” εμπορικά και τουριστικά με σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών. Η κατάληξη είναι η αδυναμία της τάξης μας να έχει πρόσβαση σε οικονομικά βιώσιμη στέγαση.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα όμως για την αστική δημοκρατία. Ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές που θα λύσουν όλα μας τα προβλήματα. Οι εκλογές αποτελούσαν πάντα βαλβίδα κοινωνικής αποσυμπίεσης στις αστικές δημοκρατίες. Νέοι και παλιοί σωτήρες εμφανίζονται για να υποσχεθούν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, να διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή στα ακίνδυνα για τα αφεντικά εκλογικά κανάλια, να δώσουν την ψευδαίσθηση της “τιμωρίας” της προηγούμενης κυβέρνησης και της επιβράβευσης της επόμενης για τα όμορφα “θα” που χρησιμοποίησε. Η γελοιότητα των εξαγγελλόμενων “παροχών” θα μπορούσε μάλλον να συμπυκνωθεί στις υποσχέσεις για αυξήσεις 2-5% τη στιγμή που ο πληθωρισμός τρέχει με 8%.

Από τη μεριά μας, ως αναρχικοί/ες δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι είτε οι εκλογές, είτε οποιαδήποτε δεξιά ή αριστερή κρατική διαχείριση μπορούν να επιφέρουν οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής μας. Αναγνωρίζουμε ότι οι καθημερινοί, μαχητικοί και αδιαμεσολάβητοι κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες, η ταξική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η συλλογικοποίηση και η οργάνωσή μας σε ταξικά σωματεία βάσης, σε συνελεύσεις γειτονιάς, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι απαλλοτριώσεις, οι καταλήψεις στέγης, η βίαιη απάντηση απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική βία είναι ο μόνος τρόπος να στηθούν πραγματικά αναχώματα στην κρατική-καπιταλιστική επέλαση.

Ακόμα όμως και οι μικροβελτιώσεις που μπορούμε να πετύχουμε μέσα από αυτούς τους αγώνες, δεν μας είναι αρκετές. Στοχεύουμε στην πλήρη καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία μιας ακρατικής, αταξικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Να μετατρέψουμε τις κρίσεις και τους πολέμους τους σε κοινωνική επανάσταση

Μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες

Αναρχικές συλλογικότητες