Ετήσια αρχεία 2015

Στις 2 Μάρτη ανακοίνωσαν την έναρξη απεργίας πείνας οι πολιτικοί κρατούμενοι Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος, Γ. Καραγιαννίδης ενώ τις επόμενες μέρες κυλιόμενα συμμετέχουν στην απεργία πείνας και οι υπόλοιποι κρατούμενοι από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων. Στις 9/3 ξεκίνησε ο Γρ. Σαραφούδης και στις 16/3 οι Α. Δ. Μπουρζούκος και Δ. Πολίτης. Ταυτόχρονα ξεκινούν και άλλοι κρατούμενοι. Απαιτούν την κατάργηση του νομικού πλαισίου των φυλακών τύπου Γ, των δύο αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και 2004 (άρθρα 187 και 187Α), του «κουκουλονόμου» και του νόμου για την λήψη του DNA ως αποδεικτικού και ενοχοποιητικού στοιχείου καθώς και την  άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Παράλληλα, μέλη της ΣΠΦ ξεκινούν απεργία πείνας απαιτώντας την αποφυλάκιση συγγενικών τους προσώπων. Η διώξή των προσώπων αυτών γίνεται βάσει τρομονόμου, στα πλαίσια απόδοσης μιας ιδιότυπης κι εκδικητικής οικογενειακής ευθύνης. Έτσι, παρότι με τη ΣΠΦ δεν έχουμε την παραμικρή συνάφεια σε αξιακό και πολιτικό επίπεδο, θεωρούμε πως η αντιπαράθεση στις κρατικές  μεθοδεύσεις που αφορούν τις διώξεις φίλων και συγγενών κρατούμενων είναι ένα ζήτημα που έχει ευρύτερες διαστάσεις και αφορά το κοινωνικό/ταξικό κίνημα.

Συνέχεια ανάγνωσης →

«Και βλέπετε σήμερα τι συμβαίνει στην Ευρώπη; […] Σήμερα στο Παρίσι είχαμε μακελειό με τουλάχιστον 12 νεκρούς. Και εδώ κάποιοι προσκαλούν κι άλλους λαθρομετανάστες και μοιράζουν από τώρα ιθαγένειες…». H δήλωση ανήκει στον έλληνα πρώην πρωθυπουργό και έγινε την ίδια μέρα που δώδεκα μέλη του γαλλικού περιοδικού «Σαρλί Εμπντό» δολοφονήθηκαν από τζιχαντιστές στο Παρίσι. Πατώντας πάνω στα πτώματα για να δικαιολογήσει τους φράχτες, τις ελληνικές λαμπεντούζες, τα βασανιστήρια, τις νάρκες, την Frontex, τον ρατσισμό και το μίσος κατά των μεταναστών. Πλειοδοτώντας σε ακροδεξιό μισανθρωπισμό, εξισώνοντας τον πρόσφυγα με τον δολοφόνο, τον μετανάστη με τον τρομοκράτη. Ταυτίζοντας το τείχος του θανάτου στον Έβρο (όπου λίγες μέρες πριν είχε πεθάνει από το κρύο ένας πρόσφυγας κρατώντας αγκαλιά την κόρη του) με την «προστασία του έθνους». Εκφράζοντας ένα μέρος της κοινωνίας που βλέπει τον «εχθρό» στον μετανάστη και όχι εκεί που πραγματικά βρίσκεται, στον εξουσιαστή. Ένα άλλο μέρος, «ανυποψίαστο» και αδιάφορο, «ανακάλυψε» ξαφνικά τον «αντιφασισμό», όταν τον Σεπτέμβριο του 2013 ο Παύλος Φύσσας έβαλε τη ζωή του ανάχωμα στην εξάπλωση των ναζιστικών συμμοριών, αναγκάζοντας την εξουσία να «διαχειριστεί» το φαινόμενο που η ίδια έθρεφε και ενίσχυε όσο οι νεκροί ονομάζονταν Σαχτζάτ, Μπαμπακάρ, Μοχάμεντ. Γιατί «αξιομνημόνευτος» νεκρός είναι ο «δυτικός, πολιτισμένος» νεκρός. Όλοι οι υπόλοιποι είναι άψυχοι μελαψοί αριθμοί στα γεωστρατηγικά σχέδια των αγορών, των κρατών και των κοινωνιών του «αναπτυγμένου κόσμου». Και μπορεί η ηγεσία της χρυσής αυγής να συνελήφθη, ο φασισμός όμως κυκλοφορεί ελεύθερος και συνιστά πλέον ένα σταθερό κοινοβουλευτικό πόλο, όπως έδειξαν οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Συνέχεια ανάγνωσης →