“Η οργάνωση η οποία είναι, τελικά, μόνο η πρακτική της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, αποτελεί μια φυσική και αναγκαία συνθήκη της κοινωνικής ζωής. Η μακραίωνη καταπίεση των μαζών από μια προνομιούχα ομάδα, υπήρξε πάντα το αποτέλεσμα της ανικανότητας των καταπιεσμένων να συμφωνήσουν μεταξύ τους να οργανωθούν με άλλους για την παραγωγή, την απόλαυση και τις πιθανές ανάγκες άμυνας ενάντια σε όποιον θα επιθυμούσε να τους εκμεταλλευτεί και να τους καταπιέσει.
Ο αναρχισμός υπάρχει για να θεραπεύσει αυτή την κατάσταση των πραγμάτων.”
Ερρίκο Μαλατέστα
Μηνιαία αρχεία: Σεπτέμβριος 2015
4 άρθρα
Άλλη μια εκλογική διαδικασία. Άλλη μια «γιορτή της δημοκρατίας». Οι ίδιοι υποψήφιοι σωτήρες. Η πολιτική κατάσταση όμως έχει πλέον διαφοροποιηθεί. Τα ψευδοδιλήμματα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και ευρώ-δραχμή αντικαθίστανται από το «ποιός είναι ο καταληλότερος για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου». Η επόμενη κυβέρνηση καλείται απλώς να διεκπεραιώσει τα μέτρα που ψηφίστηκαν από την πλειοψηφία της προηγούμενης. Έτσι, η πολιτική εξοβελίζεται οριστικά από την προεκλογική συζήτηση και τη θέση παίρνει η τεχνική ικανότητα των υποψήφιων διαχειριστών του μνημονίου. Όλοι οι θεσμικοί-κομματικοί φορείς συμφωνούν πλέον φανερά ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για την κοινωνία πέρα από τον καπιταλισμό. Το συμπέρασμα επισφραγίστηκε από την «αριστερά των κινημάτων», το κόμμα της «ελπίδας», εκείνους που θα έφερναν τα πάνω κάτω με τη «ριζοσπαστική» πολιτική τους θέση. Συνέχεια ανάγνωσης
Η ψήφιση του 3ου μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαλύει με τον πιο σαφή τρόπο τις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πως μέσα στις συνθήκες του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της Ε.Ε. και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού υπάρχει χώρος για την ικανοποίηση των αναγκών των από-τα-κάτω, μέσω ενός ρεφορμιστικού κυβερνητικού προγράμματος. Η αριστερή κυβέρνηση με ένα προσχηματικό δημοψήφισμα μετέτρεψε την κοινωνική δυναμική του ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην εξαθλίωση κι ετοιμάζεται να κατέβει εκ νέου σε εκλογές, δείχνοντας πως γρήγορα έμαθε να χρησιμοποιεί προς όφελός της τους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Την ίδια στιγμή ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, προσπαθώντας να ανανεώσει την πίστη στις δυνατότητες της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού ενώ συνεχίζει να καλλιεργεί την αυταπάτη της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων μας σε επίδοξους σωτήρες μέσα από ένα εθνολαϊκό πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας. Είναι σαφές όμως πως τόσο ο νεοφιλελεύθερος δρόμος όσο και η κρατικίστικη “εναλλακτική” συγκλίνουν στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της περαιτέρω υποτίμησης της εργασίας και της ζωής μας.
Συνέχεια ανάγνωσης