Ετήσια αρχεία 2018

το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο που αφορά τα πανεπιστήμια και ψηφίστηκε στην βουλή αποτελεί τμήμα μιας συνολικότερης αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης και του ίδιου του κρατικού/καπιταλι­στικού συστήματος. Η επίθεση στην εκπαίδευση και η κατεδάφιση κεκτημένων δεκαετιών, ανήκει στην ίδια ατζέντα με το τσάκισμα μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, στα πλαίσια των μνημονιακών προγραμμάτων και της συστημικής κρίσης.

Ο νέος νόμος Γαβρόγλου εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς που προωθούν ένα πανεπιστήμιο προσηλω­μένο στην παραγωγή υπερεξειδικευμένου και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, προκειμένου να κα­λυφθούν οι σύγχρονες ανάγκες της αγοράς. Η κάλυψη του μνημονιακού στόχου για “πρωτογενή πλεονάσματα” οδηγεί σε περικοπές πόρων και δαπανών για την εκπαίδευση, με αποτέλεσμα την κατάργηση τμημάτων και σχολών και τη σύντμησή τους σε νέα προγράμματα σπουδών. Η κατε­δάφιση εργασιακών δικαιωμάτων με την διάσπαση του ενιαίου πτυχίου υποχρεώνει τους αποφοί­τους σε διαρκείς σπουδές και γεννά την ανάγκη για επιπρόσθετη επαγγελματική κατάρτιση, οδη­γώντας τους στο να πληρώνουν αδρά για την συμμετοχή τους σε μεταπτυχιακά προγράμματα σπου­δών. Παράλληλα, ανοίγουν ασαφείς επαγγελματικοί τομείς, που ουσιαστικά θα αναλάβουν την κα­τάρτιση συμπληρωματικών εργαζομένων “πασπαρτού”.

Το νομοσχέδιο, βαθαίνει επιπροσθέτως τη μονοδιάστατη και οικονομίστικη, τεχνοκρατική διάστα­ση της γνώσης. Στο πανεπιστήμιο η γνώση αποξενώνεται από την κοινωνική της λειτουργία, απα­ξιώνεται ως μέσο σύλληψης και ερμηνείας του κόσμου και προσανατολίζεται μονόπλευρα στην με­γιστοποίηση του κέρδους των αφεντικών. Αποτέλεσμα είναι η παραγωγή άβουλων και πειθήνιων εργαζομένων, που θα στελεχώσουν μελλοντικά την καπιταλιστική παραγωγή. Σε αυτήν την κατεύ­θυνση, η υποτίμηση των μη “παραγωγικών” σπουδών, των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών, όπου διαρκώς δέχονται επιθέσεις, αναδεικνύει το πώς νοηματοδοτούν κράτος και αφεντικά το πα­νεπιστήμιο. Η κατάργηση του τομέα “παιδαγωγικής” από την φιλοσοφική σχολή και ο κίνδυνος απόσπασης της παιδαγωγικής επάρκειας από ένα πλήθος τμημάτων που συνδέονται με αυτόν απει­λεί να τινάξει στον αέρα τα επαγγελματικά δικαιώματα χιλιάδων φοιτητών/τριων και αποφοίτων. Συνέχεια ανάγνωσης →

το κείμενο σε μορφή pdf  εδώ

Το μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος καταλήγει νεκρός μετά τον βάναυσο ξυλοδαρμό του έξω από κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, έναν ακόμη μαγαζάτορα και στη συνέχεια από μπάτσους της ΔΙΑΣ, περιτριγυρισμένος από κόσμο που παρακολουθούσε χωρίς αντίδραση ό,τι συνέβαινε.

Η δολοφονία του αποπειράθηκε να συγκαλυφθεί σε μια συντονισμένη προσπάθεια αστυνομίας και ΜΜΕ. Οι μπάτσοι αφήνουν τον ιδιοκτήτη ελεύθερο να καθαρίσει στην κυριολεξία το χώρο, δεν συλλέγουν στοιχεία και καταθέσεις από τον συγκεντρωμένο κόσμο, ενώ για μέρες ο δεύτερος μα­γαζάτορας “αναζητούταν”. Άμεσα, και πριν ακόμη γίνει γνωστή η ταυτότητα του δολοφονημένου, ξεκινάει από τα ΜΜΕ μια εκστρατεία ξεπλύματος, με την κατασκευή του αφηγήματος του οπλο­φόρου τοξικομανούς ληστή που αυτοτραυματίστηκε θανάσιμα στην απόπειρα του να διαφύγει (λες και ακόμη κι αν ίσχυε αυτή η κατασκευή θα μείωνε σε οποιονδήποτε βαθμό τις ευθύνες των δολο­φόνων του), φτάνοντας μέχρι το σημείο να γίνονται σφιγμομετρήσεις για το αν η “κοινή γνώμη” συμφωνεί με την αντίδραση του ιδιοκτήτη η όχι. Τελικά, αμφότεροι οι επιτιθέμενοι αφήνονται ελεύθεροι μέχρι τη δίκη.

Το περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου συμπύκνωσε με σκληρό τρόπο ορισμένες από τις χειρότερες παθογένειες που απορρέουν από την εξουσιαστική οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Η ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας, η μικροαστική ηθική που νομιμο­ποιεί ή δικαιολογεί την υπεράσπιση αυτής της ιδιοκτησίας με κάθε τρόπο απέναντι σε οποιαδήποτε “απειλή” και το δόγμα του πολέμου όλων εναντίον όλων συνιστούν ένα δίκαιο που λειτούργησε ως υπόβαθρο στη συγκεκριμένη επίθεση. Υπόβαθρο απαραίτητο, αλλά όχι αναγκαστικά επαρκές για την εκδήλωση μιας βίας τέτοιας έκτασης και έντασης. Το αίσθημα της απειλής δεν ήταν αρκετό από μόνο του. Ήταν ο υποτιθέμενος φορέας της που λειτούργησε ως καταλύτης. Οι μανιασμένοι επιτι­θέμενοι, στα μάτια τους, είχαν απέναντί τους έναν άνθρωπο κατώτερο από αυτούς: έναν τοξικομα­νή, έναν ομοφυλόφιλο, έναν εξαθλιωμένο, ένα άτομο που δε χωράει στα “υγιή” εθνικά πρότυπα· εί­χαν απέναντί τους μια αιτία και ταυτόχρονα μια αφορμή να εκδηλωθεί με τον πιο ωμό τρόπο τι ση­μαίνει να αισθάνεσαι ότι έχεις εξουσία, ότι έχεις δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι σε έναν άλ­λον άνθρωπο και την ταυτόχρονη πίστη ότι λόγω της θέσης του δεν θα ενδιαφερθεί κανείς γι αυτόν. Συνέχεια ανάγνωσης →