(πανό αλληλεγγύης που αναρτήθηκε στις αρχές Ιουλίου)
Η κατάληψη Δερβενίων υπήρξε από το 2015 κινηματικός τόπος διεξαγωγής πολιτικών διαδικασιών, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, τόπος συνάντησης των καταπιεσμένων από κάθε μεριά του κόσμου και τόπος έκφρασης και οργάνωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης. Εκκενώθηκε από το κράτος τα χαράματα της Παρασκευής 26 Ιουνίου. Από τότε έχουν γίνει δύο συμβολικές ανακαταλήψεις της κατάληψης από εκατοντάδες κόσμου, με την τελευταία να εξελίσσεται σε σύγκρουση με τις κατασταλτικές δυνάμεις στα Εξάρχεια τη νύχτα της 3ης Ιουλίου, την εισβολή μπάτσων σε μαγαζιά και τη γενικότερη τρομοκράτηση της γειτονιάς με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Και όλα αυτά, ενώ η γειτονιά των Εξαρχείων βρίσκεται καθημερινά εδώ και μήνες υπό διαρκή αστυνομική επιτήρηση και οι καταγγελίες για ασκηση βιας από κάθε λογής μπάτσους να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.
Η εκκένωση της Δερβενίων 56 εντάσσεται στον ευρύτερο κρατικό σχεδιασμό (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) που στοχεύει στις δομές του κινήματος. Παράλληλα με την κατ’ εξακολούθηση επίθεση στις καταλήψεις, το κράτος επιχειρεί να φιμώσει κάθε δημόσιο λόγο και δράση που στρέφεται εναντίον του, θέτοντας ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο τις φιλελεύθερές του επιφάσεις περί «δικαιώματος στη διαμαρτυρία» και σκληραίνοντας τη στάση του απέναντι στα κινήματα . Σημείο αναφοράς σε αυτή την προσπάθεια είναι ο νέος νόμος για την περιστολή των διαδηλώσεων όπου -μεταξύ άλλων- ουσιαστικά καθίσταται εκτός νόμου όποιος/α δεν καταθέτει διαπιστευτήρια στους μπάτσους για να διαδηλώσει. Η θεσμική θωράκιση των συμφερόντων του κράτους και των αφεντικών διευρύνεται, μετά από τους «αντιτρομοκρατικούς νόμους», ενάντια σε κάθε πιθανή κοινωνική αντίδραση και στην τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και όσων θελήσουν να αγωνιστούν. Ακόμη και η πιο πρόσφατη περίπτωση αστυνομικής βίας (και απόπειρας σκευωρίας) εναντίων αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών συντρόφων σε αντιφασιστική συγκέντρωση, αποτέλεσε αφορμή για τον Χρυσοχοΐδη και την κυβέρνηση να εισάγουν στη δημόσια συζήτηση με ακόμη πιο ρητό τρόπο την απαγόρευση βιντεοσκόπησης της αστυνομίας από περαστικους ή φωτορεπόρτερ. Με λίγα λόγια, το κράτος επιχειρεί να διευρύνει και να βαθύνει τις εξουσίες της αστυνομίας. Ταυτόχρονα επιχειρεί να αποτρέψει τη συγκρότηση συλλογικών υποκειμένων που δεν εμπίπτουν στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχό του. Προσπαθεί να περιφράξει ή να καταστρέψει κάθε πεδίο στο οποίο δύνανται να συναντηθούν, να αμφισβητήσουν, να συνδιαμορφώσουν αρνήσεις και καταφάσεις και –κυρίως– να ριζοσπαστικοποιηθούν οι άνθρωποι της τάξης μας.
Ένα τέτοιο ακριβώς πεδίο αποτελούν και οι καταλήψεις. Διεκδικούν χώρο για πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες με τα δικά τους αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά. Αποτελούν εστίες έμπρακτης αμφισβήτησης της ζοφερής κανονικότητας, χώροι στους οποίους οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι μπορούν να οργανώνονται. Αποτελούν όπλο των καταπιεσμένων ενάντια στην δυστοπία κράτους και κεφαλαίου, μια δυναμική αμφισβήτηση του παραλογισμού της ιδιοκτησίας και μια κοινωνική πρακτική για την κάλυψη των στεγαστικών μας αναγκών. Στρέφονται ενάντια στον προωθούμενο εξευγενισμό των γειτονιών μας, δηλαδή την απόλυτη αποστείρωση των γειτονιών από ό,τι δεν υπάγεται ή δε διευκολύνει τις εκμεταλλευτικές – καταναλωτικές σχέσεις.
Όσες εκκενώσεις καταλήψεων κι αν επιχειρήσει το κράτος, αυτό που δεν μπορεί να πλήξει είναι οι ιδέες και οι άνθρωποι πίσω από αυτές. Οι σχέσεις που συνάπτουμε με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας, οι αγώνες μας, η συλλογική στάση μας απέναντι στη κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η βούλησή μας για δημιουργία της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, δεν καταστέλλονται. Όσο αυτές οι σχέσεις και οι επιθυμίες παραμένουν δυνατές, τόσο οι καταλήψεις όσο και κάθε άλλο εγχείρημά μας θα συνεχίσουν να ανθίζουν και να ριζώνουν στις γειτονιές μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΔΕΡΒΕΝΙΩΝ 56
