Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το κράτος δε δίνει δεκάρα για την υγεία μας. Οι ζωές μας ήταν πάντοτε αναλώσιμες για αυτό. Οι ζωές που χάνονται καθημερινά από τη φτώχεια, τους διακρατικούς πολέμους, τις δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα και τα σύνορα, οι ζωές που χάνονται καθημερινά λόγω των εξοντωτικών συνθηκών ζωής που παράγει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, είναι για το κράτος και το κεφάλαιο αντικείμενα στατιστικής καταγραφής και προπαγανδιστικής διαχείρισης.
Μετά τη νέα έξαρση της διασποράς του SARS-CoV-2, το κεντρικοποιημένο και διαλυμένο κρατικό σύστημα υγείας, όντας εγγενώς ανίκανο να διαχειριστεί καταστάσεις τέτοιας έκτασης, βρίσκεται ξανά στα πρόθυρα της ολικής κατάρρευσης. Μεσολάβησε ένα διάστημα μηνών, στο οποίο οι κινήσεις του κράτους όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας εξαντλήθηκαν σε μια εκστρατεία απόκρυψης των ευθυνών του. Προσπάθησε να καλλιεργήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, μεταθέτοντας την ευθύνη στην «ανεύθυνη νεολαία», τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τις πορείες. Μια εξαντλητική καταγραφή των αμέτρητων κρατικών αντιφάσεων («ακίνδυνος» ο συνωστισμός στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας και απαγόρευση πορειών, την ίδια ώρα που σχεδιάζεται το άνοιγμα της αγοράς στις αρχές Δεκέμβρη κ.λπ.) του τελευταίου διαστήματος θα ήταν περιττή – οι περισσότερες κυκλοφορούν ήδη ως ανέκδοτα.