Η ψήφιση του 3ου μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαλύει με τον πιο σαφή τρόπο τις ρεφορμιστικές αυταπάτες. Ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πως μέσα στις συνθήκες του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της Ε.Ε. και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού υπάρχει χώρος για την ικανοποίηση των αναγκών των από-τα-κάτω, μέσω ενός ρεφορμιστικού κυβερνητικού προγράμματος. Η αριστερή κυβέρνηση με ένα προσχηματικό δημοψήφισμα μετέτρεψε την κοινωνική δυναμική του ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην εξαθλίωση κι ετοιμάζεται να κατέβει εκ νέου σε εκλογές, δείχνοντας πως γρήγορα έμαθε να χρησιμοποιεί προς όφελός της τους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Την ίδια στιγμή ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, προσπαθώντας να ανανεώσει την πίστη στις δυνατότητες της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού ενώ συνεχίζει να καλλιεργεί την αυταπάτη της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων μας σε επίδοξους σωτήρες μέσα από ένα εθνολαϊκό πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας. Είναι σαφές όμως πως τόσο ο νεοφιλελεύθερος δρόμος όσο και η κρατικίστικη “εναλλακτική” συγκλίνουν στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της περαιτέρω υποτίμησης της εργασίας και της ζωής μας.
Συνέχεια ανάγνωσης
Μετά από μακρόχρονες διαδικασίες μεταξύ συλλογικοτήτων, ένα νέο κεφάλαιο στην οργανωτική ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα επιχειρείται να ανοίξει.
Επί δύο χρόνια διεξήχθη ένας πρωτοφανής πολιτικός διάλογος, με μια τεράστια ατζέντα που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των ζητημάτων που αφορούν το αναρχικό επαναστατικό κίνημα. Επρόκειτο για μια δύσκολη ζύμωση που παρότρυνε αναρχικές πολιτικές ομάδες απ’ όλη την Ελλάδα όχι μόνο να στοχαστούν και να τοποθετηθούν επάνω σε ένα πλήθος θεμάτων, για πολλά από τα οποία δεν είχαν πλήρως διαμορφωμένες απόψεις, αλλά και να συνδιαμορφώσουν θέσεις από κοινού με άλλες συλλογικότητες, με τις οποίες δεν είχαν απαραίτητα κοινούς κώδικες και πρότερες πολιτικές σχέσεις. Κι όλα αυτά, ενώ έπρεπε να ανιχνευθεί ο κατάλληλος τρόπος για να στηθεί όλη αυτή η διαδικασία με τις συμμετέχουσες συλλογικότητες να συνεχίζουν παράλληλα την αυτόνομη δράση τους.
Mετά από μια μακρά περίοδο διαπραγματεύσεων με τους υπόλοιπους ευρωπαίους εταίρους της, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσισε να καταφύγει σε ένα δημοψήφισμα. Πρόκειται βέβαια για ένα σημαντικότατο ζήτημα, το οποίο αφορά άμεσα τη ζωή μας και θα έχει αμεσότατες επιπτώσεις σε αυτή. Η κυβέρνηση επιλέγει έναν αμεσοδημοκρατικό τρόπο λήψης απόφασης, απευθυνόμενη στο σύνολο της κοινωνίας. Πρόκειται για μια έντιμη, ηθική και δημοκρατική πολιτική επιλογή, καθώς μια τόσο σημαντική απόφαση οφείλει να απαντηθεί από το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν στον ελλαδικό χώρο. Η στήριξη του «ΟΧΙ» θα δημιουργήσει τις συνθήκες ανάπτυξης ενός ριζοσπαστικού κινήματος και θα συμβάλλει στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της τάξης μας. Σωστά; Καθόλου!
Après une longue période de négociations avec ses autres partenaires européens, la coalition de SYRIZA-ANEL a décidé de recourir à un référendum. Ceci est bien sûr une question très importante qui concerne directement notre vie et aura un impact très direct sur elle. Le gouvernement fait un choix de démocratie directe, s’adressant à l’ensemble de la société. Il s’agit d’un choix politique honnête, éthique et démocratique, car une décision aussi importante doit être prise par l’ensemble des gens qui vivent en territoire grec. Soutenir le “NON” créera des conditions pour le développement d’un mouvement radical et contribuera à améliorer les conditions de vie de notre classe. Correct ? Pas du tout!