Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το κράτος δε δίνει δεκάρα για την υγεία μας. Οι ζωές μας ήταν πάντοτε αναλώσιμες για αυτό. Οι ζωές που χάνονται καθημερινά από τη φτώχεια, τους διακρατικούς πολέμους, τις δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα και τα σύνορα, οι ζωές που χάνονται καθημερινά λόγω των εξοντωτικών συνθηκών ζωής που παράγει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, είναι για το κράτος και το κεφάλαιο αντικείμενα στατιστικής καταγραφής και προπαγανδιστικής διαχείρισης.

Μετά τη νέα έξαρση της διασποράς του SARS-CoV-2, το κεντρικοποιημένο και διαλυμένο κρατικό σύστημα υγείας, όντας εγγενώς ανίκανο να διαχειριστεί καταστάσεις τέτοιας έκτασης, βρίσκεται ξανά στα πρόθυρα της ολικής κατάρρευσης. Μεσολάβησε ένα διάστημα μηνών, στο οποίο οι κινήσεις του κράτους όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας εξαντλήθηκαν σε μια εκστρατεία απόκρυψης των ευθυνών του. Προσπάθησε να καλλιεργήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, μεταθέτοντας την ευθύνη στην «ανεύθυνη νεολαία», τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τις πορείες. Μια εξαντλητική καταγραφή των αμέτρητων κρατικών αντιφάσεων («ακίνδυνος» ο συνωστισμός στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας και απαγόρευση πορειών, την ίδια ώρα που σχεδιάζεται το άνοιγμα της αγοράς στις αρχές Δεκέμβρη κ.λπ.) του τελευταίου διαστήματος θα ήταν περιττή – οι περισσότερες κυκλοφορούν ήδη ως ανέκδοτα.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Ούτε με τα σύνορα, ούτε με τους στρατούς,ούτε με τα πετρέλαιά τους

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε την προσπάθεια του ελληνικού και του τουρκικού κράτους να προωθήσουν τα πολιτικοοικονομικά τους συμφέροντα στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, ανταγωνιζόμενα για τις υφαλοκρηπίδες και τη μεγιστοποίηση της επιφάνειας των ΑΟΖ. Στο πλαίσιο της κλιμακούμενης στρατιωτικής/διπλωματικής έντασης μεταξύ τους, αμφότερα στοχεύουν στην τόνωση της εσωτερικής εθνικής ομοψυχίας και τη συσπείρωση του συνόλου της κοινωνίας γύρω από αυτά. Όλες οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, δεξιές κι αριστερές, διαγκωνίζονται για τα πρωτεία του πατριωτισμού και μας καλούν σε ετοιμότητα για την υπεράσπιση των «συμφερόντων του έθνους».

Συνέχεια ανάγνωσης →

Μέσα σε ένα μήνα εκκενώθηκαν από το κράτος δύο ακόμη καταλήψεις, η Rosa Nera στα Χανιά (5 Σεπτεμβρίου) και η Φιλολάου 99 στην Αθήνα (25 Σεπτεμβρίου). Η Rosa Nera εδώ και 16 χρόνια αποτελεί κινηματικό σημείο αναφοράς, έχοντας στεγάσει πολυάριθμα εγχειρήματα και υλικοτεχνική υποδομή, βιβλιοθήκες κι εκδηλώσεις. Επιπλέον, το ιστορικό κτίριο της 5ης Μεραρχίας στο Λόφο Καστέλι αποτελεί σημείο αναφοράς για την κοινωνία των Χανίων. Τα κοινωνικά ριζώματα της κατάληψης φάνηκαν αμέσως μετά την εκκένωσή της, από την ογκώδη πορεία υπεράσπισής της και τις συνεχιζόμενες παρεμβάσεις για να ξαναπεράσει στα χέρια των ανθρώπων της. Η Rosa Nera έχει βρεθεί από καιρό στο στόχαστρο του πολυτεχνείου Κρήτης και των επιχειρηματικών συμφερόντων, προκειμένου να μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Σε αυτό το σχέδιο είχε αντισταθεί και κατά το παρελθόν, με τη στήριξη της μερίδας της τοπικής κοινωνίας, που αγωνιζόταν για την ανάσχεση της επίθεσης των επιχειρηματιών που μετατρέπουν το νησί σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο, βραχυχρόνιας ή μακροχρόνιας μίσθωσης.

Η Φιλολάου 99 ήταν για 20 χρόνια ένα εγκαταλελειμμένο, ρημαγμένο κτίριο. Το 2016, σύντροφοι και συντρόφισσές μας, αναρχικοί κι αναρχικές, αποφασίζουν να το καταλάβουν και να το οικειοποιηθούν, μετατρέποντάς το σε έναν ζωντανό χώρο συνάντησης και κοινωνικού/ταξικού αγώνα. Έκτοτε στο χώρο πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις πολιτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, στεγάστηκαν συνελεύσεις αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων και κύκλοι αυτομόρφωσης, στήθηκαν μια νέα βιβλιοθήκη, ένα πολιτικό βιβλιοπωλείο, μια φωτοτυπική δομή. Κυρίως όμως το κατειλημμένο κτίριο λειτούργησε ως τόπος όπου οι σύντροφοι/ισσες έρχονται σε άμεση επαφή και σύνδεση με τον κόσμο της γειτονιάς, συζητούν για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που υφίσταται η τάξη μας, ανοίγουν ζητήματα που την απασχολούν, προωθούν και γειώνουν το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

Συνέχεια ανάγνωσης →