ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 16/7, 11.00, ΜΟΥΣΕΙΟ
Ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο…
Ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας, τη φτώχεια, την κρατική καταστολή, τις φασιστικές συμμορίες…
Να οργανώσουμε από τα κάτω την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση!
Για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση
Για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
«Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική – συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας• ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου…
Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.»
Κ. Σακκάς 29/5/13
Α’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
Στις 4/12/2010 ο Κώστας Σακκάς συλλαμβάνεται μαζί με τον Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη έξω από αποθήκη εντός της οποίας βρέθηκε οπλισμός. Δηλώνει αναρχικός και παραδέχεται ότι η παρουσία του στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική του ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται. Στην διάρκεια της ίδιας μέρας συλλαμβάνονται σε ξεχωριστές επιχειρήσεις οι Γιώργος Καραγιαννίδης, Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Μιχαήλ και Στέλλα Αντωνίου. Όλοι οι συλληφθέντες προφυλακίζονται για συμμετοχή σε άγνωστη «τρομοκρατική» οργάνωση με άγνωστες ενέργειες.
Τρείς μήνες αργότερα η κατηγορία αναβαθμίζεται σε συμμετοχή στην οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, χωρίς να υπάρξει κάποιο νέο στοιχείο. Οι Κώστας Σακκά, Αλέξανδρος Μητρούσιας, Γιώργος Καραγιαννίδης και Στέλλα Αντωνίου αρνούνται – όπως και η ίδια η Σ.Π.Φ. από τη μεριά της – ότι είναι μέλη της εν λόγω οργάνωσης.
Λίγο πριν τη λήξη της πρώτης προφυλάκισης, ο Κ. Σακκάς μαζί με τους Γ. Καραγιαννίδη και Α. Μητρούσια προφυλακίζονται εκ νέου, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στη Σ.Π.Φ. Τον Απρίλιο του 2012 λίγο πριν τελειώσει και η δεύτερη προφυλάκιση του Κ. Σακκά αποφασίζεται η παράτασή της. Όντας υπόδικος 2,5 χρόνια, ουσιαστικά για απλή οπλοκατοχή, ο σύντροφος προχωρεί από τις 4/6/2013 (ημέρα συμπλήρωσης του ανώτατου ορίου της προφυλάκισής του) σε απεργία πείνας. Στις 25/6/2013, διανύοντας ήδη την 22η ημέρα απεργία πείνας, το Συμβούλιο Εφετών αποφασίζει την απόρριψη του αιτήματος αποφυλάκισης του Κ. Σακκά, παρατείνοντας έτσι την προφυλάκισή του για ακόμη έξι μήνες επιδιώκοντας την πολιτική και φυσική του εξόντωση.
Η επιχειρούμενη καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση συνεπάγεται την ολομέτωπη επίθεση στα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας. Κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών «κεκτημένων», περικοπές μισθών και συντάξεων, ανεργία σε πρωτόγνωρα επίπεδα, επιπλέον φόροι και χαράτσια, συρρίκνωση του συστήματος υγείας, ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, καθημερινές αυτοκτονίες, συνθέτουν το σκηνικό της εποχής. Η εξόντωση του πλεονάζοντα πληθυσμού (όσων δεν εργάζονται, δεν καταναλώνουν και συνεπώς «περισσεύουν» για τη σύγχρονη οικονομία της αγοράς) συντελείται μέσα από τον αποκλεισμό από τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης (στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) και αποτελεί ήδη πραγματικότητα για την πλειοψηφία των μεταναστών κι ένα μεγάλο κομμάτι των κατώτερων τάξεων των ντόπιων. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως απειλή για όσους συνεχίζουν να δουλεύουν στα σύγχρονα κάτεργα, προσπαθώντας να τους αποτρέψει από κάθε σκέψη αντίστασης ενάντια στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση της ζωής τους.
Η βίαιη επιβολή αυτής της συνθήκης γίνεται στο όνομα του νόμου, της οικονομικής ανάπτυξης, της εθνικής σωτηρίας. Αυτό που επιδιώκουν οι κυρίαρχοι δεν είναι η συναίνεση, αλλά η βίαιη καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων (Σκουριές, επιστρατεύσεις απεργών), η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση. Επινοώντας διαρκώς νέους εσωτερικούς εχθρούς και κινδύνους (μετανάστες, οροθετικές, τοξικομανείς, τεμπέληδες υπάλληλους) στοχεύουν στον περαιτέρω διχασμό της τάξης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, στην ενδοταξική διοχέτευση της οργής τους, στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Το κράτος έχει κάθε λόγο να φοβάται μια κοινωνική έκρηξη. Προσπαθεί να την προλάβει και οργανώνεται για να την αντιμετωπίσει. Η πρόθεσή του να διατηρήσει το μονοπώλιο άσκησης βίας εκφράζεται με διώξεις, φυλακίσεις, βασανισμούς κρατουμένων, επιστρατεύσεις απεργών. Οποιοσδήποτε διανοείται να αντισταθεί, εντάσσεται αυτόματα στην κατηγορία των προς καταστολή «άνομων». Η μηδενική ανοχή που εξαγγέλλεται από τον πρωθυπουργό, τον υπουργό ΠΡΟστασίας του ΠΟλίτη και τα τσιράκια τους, συνοδευόμενη από τη συνεχή λασπολογία των ΜΜΕ, εφαρμόζεται με κάθε ευκαιρία από στρατιές μπάτσων όλων των ειδών και αποτυπώνεται στις δικαστικές αποφάσεις. Η παραδειγματική τιμωρία και οι προφυλακίσεις αορίστου χρόνου κοινωνικών αγωνιστών, οι φρονηματικές διώξεις («για Αναρχία και τρομοκρατία»), στοχεύουν στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και προειδοποιούν όσους θελήσουν να αντισταθούν στην καθημερινή βία του κράτους.
Απαιτώντας την άμεση αποφυλάκιση του Κ. Σακκά δεν επιζητούμε την εφαρμογή της αστικής νομιμότητας. Γνωρίζουμε ότι αυτή υπερασπίζονταν πάντα και θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα των κυρίαρχων. Υποθέσεις όπως αυτή του Κ. Σακκά, μεταξύ άλλων, σηματοδοτούν τη συνολικότερη στροφή του καθεστώτος προς τον ολοκληρωτισμό. Η επιχειρούμενη κρατική αναδιάρθρωση περνά και μέσα από τη μετάλλαξη και της αστικής δικαιοσύνης.
Απέναντι στην βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση. Ως μέρος αυτού του αγώνα αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους και φυλακισμένους συντρόφους/ισσες. Ως μέρος αυτού του αγώνα αντιλαμβανόμαστε την απεργία πείνας του συντρόφου Κ. Σακκά. Είναι μια πράξη αντίστασης ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μια πράξη που αφορά κάθε αντιστεκόμενο και κάθε αγωνιζόμενο.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ
Τουρκία: ένα ακόμη οικονομικό θαύμα του ΔΝΤ. Πέρυσι ανακηρύχθηκε ως η τρίτη πιο αναπτυσσόμενη χώρα παγκοσμίως, μετά την Κίνα και την Ινδία. Παρά την παγκόσμια κρίση, το ΑΕΠ της συνεχίζει να αυξάνει (κατά 2,2% το 2012, και σχεδόν 8% το 2011), οι επενδύσεις πληθαίνουν και όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν για την κυβέρνηση του Ερντογάν.
Ανάπτυξη λοιπόν, ευημερών καπιταλισμός και οι μηχανές της οικονομίας δουλεύουν στο φουλ. Και «ξαφνικά», ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Με αφορμή την υπεράσπιση του πάρκου Γκεζί, στην περιοχή Ταξίμ, ενάντια στην επιχειρούμενη ανάπλασή του, και την άγρια καταστολή των διαδηλωτών από τους μπάτσους, η κοινωνική αντιβία ξεσπά. Η εξέγερση επεκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Τουρκία. Οι εξεγερμένοι υψώνουν οδοφράγματα, καταλαμβάνουν κτίρια, αντιστέκονται στις βάρβαρες επιθέσεις της αστυνομίας, πυρπολούν κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικά οχήματα και τμήματα. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται η μεταξύ τους αλληλεγγύη. Πόρτες σπιτιών ανοίγουν για να κρύψουν και να περιθάλψουν τραυματίες, ιατρικές και νομικές ομάδες οργανώνονται.
Η καταστολή συνεχίζεται εντεινόμενη, σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης των εξεγερμένων. Πάνω από 3 νεκροί διαδηλωτές και χιλιάδες τραυματίες. Το αυταρχικό καθεστώτος στην Τουρκία, προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να καθυποτάξει κάθε φωνή που του αντιστέκεται, κάθε κοινωνικό αγώνα που του εναντιώνεται. Τακτική που εφαρμόζεται τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Όλα αυτά έγιναν έτσι ξαφνικά; Η απάντηση φυσικά είναι όχι. Αυτό που καλύπτεται πίσω από τα νούμερα και τα «οικονομικά θαύματα» της Τουρκιάς (χώρας-πρότυπου κατά το ΔΝΤ) είναι η βαθιά και διαρκώς εντεινόμενη εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών στρωμάτων.
Οι πολιτικές επιλογές της κοινωνίας στην Τουρκία, μοιάζουν να περιορίζονται όλα αυτά τα χρόνια σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Τον θρησκευτικο-πολιτικό ολοκληρωτισμό που θέλουν να επιβάλουν οι ισλαμιστές και ένα απολυταρχικό κοσμικό καθεστώς που θέλει να επιβάλει (και κατά καιρούς το καταφέρνει) ο στρατός. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη δηλαδή. Τόσο το ένα όσο και το άλλο επικεντρώνονται στη μεθοδευμένη καταστολή κάθε εργατικής και κοινωνικής διεκδίκησης, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη». Αυτή τη φορά, το ετερόκλητο πλήθος που εξεγείρεται δείχνει να στρέφεται ενάντια και στα δύο.
Πέραν του αυταρχισμού στον τρόπο και τη μορφή της διακυβέρνησης, το τουρκικό οικονομικό «θαύμα», στην προσπάθεια να προσελκυθούν «ξένες επενδύσεις», περιόρισε τους μισθούς (ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 350 ευρώ). Οι ταξικές ανισότητες οξύνονται. Ενώ η ανεργία μειώνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια το ποσοστό της φτώχειας συνεχίζει να αυξάνεται. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης κι απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους. Η παιδική θνησιμότητα αυξάνει επίσης, γεγονός ενδεικτικό της αδυναμίας πρόσβασης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Το τουρκικό μοντέλο, όπως και το κινέζικο, είναι το πρότυπο που προωθείται από μερίδα της παγκόσμιας ελίτ των πολυεθνικών και του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Ελάχιστα αφορά τους εξουσιαστές και τους καπιταλιστές, το πολυεθνικό κεφάλαιο και τις ντόπιες ελίτ, το αν η Τουρκία είναι περισσότερο ή λιγότερο ισλαμική, περισσότερο ή λιγότερο κεμαλική. Αυτό που τους αφορά είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, προκειμένου να εξασφαλίζεται η κερδοφορία και η κυριαρχία τους.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η θρυλούμενη ανάπτυξη, αυτή με την οποία προσπαθεί να μας δελεάσει η κυβέρνηση, απαιτώντας ταυτόχρονα την υποταγή μας, συνοδεύεται από μισθούς πείνας, από το 30% της ανεργίας, από την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, από την προσπάθεια ολοκληρωτικού ελέγχου και κυριαρχίας.
Η αφετηρία της εξέγερσης στην Τουρκία δεν έχει αμιγώς ταξικά χαρακτηριστικά αλλά κυρίως αντιαυταρχικά. Το ετερογενές πλήθος των εξεγερμένων αποτελείται από αναρχικούς, αριστερούς, οικολόγους, κεμαλιστές, δημοκράτες, οπαδούς, φοιτητές και μαθητές. Η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η διεκδίκηση στοιχειωδών ελευθεριών. Εκ των πραγμάτων όμως, πολλά κομμάτια των εξεγερμένων εναντιώνονται και στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό της ντόπιας και παγκόσμιας ελίτ, που επιβάλλουν με την βία τις δίκες τους νόρμες. Το αν θα πάρει αυτή η εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά, όπως και το αν θα εξελιχθεί σε κοινωνική επανάσταση, είναι ένα διακύβευμα που αφορά στο επίπεδο του κοινωνικού/ταξικού αγώνα στην Τουρκία, ο οποίος τόσα χρόνια καταστέλλεται μεθοδευμένα από τους ισλαμο-νεοφιλελεύθερους κυβερνώντες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική για την τουρκική κοινωνία. Τα ευρύτατα κοινωνικά τμήματα που παίρνουν μέρος στην εξέγερση συνειδητοποιούν το ρόλο του κράτους, των ΜΜΕ, το ρόλο του ισλαμισμού και του κεμαλισμού και θα αναζητήσουν λύσεις που θα ξεπερνούν και τους δύο.
Η συνομωσιολογία και οι απόπειρες απαξίωσης της εξέγερσης (από τη μεριά της τουρκικής κυβέρνησης- «πλιατσικολόγοι, δειλοί, βάνδαλοι, προβοκάτορες»), οι προσπάθειες συνδιαλλαγής με τα λιγότερο ρηξιακά κομμάτια των διαδηλωτών, χειραγώγησης και άντλησης πολιτικής υπεραξίας (από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα – κεμαλικούς και μη), αποτελούν κλασική και παγκόσμια μέθοδο προσπάθειας διαχείρισης της εξέγερσης. Στόχος τους είναι η διατήρηση ή η κατάληψη της εξουσίας και ο έλεγχος του κράτους. Η ρήξη με την αντίληψη που αντιμετωπίζει το κράτος ως «πατέρα» και τείνει να αναζητά νέους αρχηγούς που θα αναλάβουν να ηγηθούν είναι διακύβευμα και αυτής της εξέγερσης. Αν οι εξεγερμένοι στραφούν απλά ενάντια στην κυβέρνηση και όχι ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, διαπραγματεύονται απλά τους όρους της σκλαβιάς τους.
Ένα επιπλέον γεγονός (το οποίο αποσιωπήθηκε) αναδεικνύει την προσπάθεια τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων σε Ελλάδα και Τουρκία, στα πλαίσια της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Τα «εχθρικά», κατά τα άλλα, κράτη συνεργάστηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία για την απαγωγή και την έκδοση του αριστερού κοινωνικού αγωνιστή Bulut Yayla από την Ελλάδα (όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο) στην Τουρκία. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα των δύο κρατών φαίνεται να παραμερίζονται μπροστά στον κοινό στόχο: την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού»
Εξυπηρετώντας τις ίδιες πολιτικές και ταξικές σκοπιμότητες, το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει εκδικητικά και τιμωρεί παραδειγματικά όσους τολμούν να του εναντιωθούν. Η συνεχιζόμενη προφυλάκιση επί 2,5 χρόνια του χωρίς κανένα νομικό πρόσχημα, του αναρχικού κοινωνικού αγωνιστή Κ. Σακκά αποτελεί ένα ακόμη γεγονός, ενδεικτικό της προσπάθειας εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Από τη μεριά μας:
Αναγνωρίζουμε τους κοινούς μας εχθρούς: το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Αναγνωρίζουμε τους συμμάχους μας στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο: τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους σε όλο τον κόσμο. Η κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη, εναντιώνεται σε κάθε εθνικιστική προπαγάνδα, δεν αναγνωρίζει σύνορα, φυλές ή φύλα. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους τούρκους εξεγερμένους.
Αναγνωρίζουμε τη νέα συνθήκη μέσα στην οποία αγωνιζόμαστε. Το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν έχουν καμιά διάθεση (ούτε και δυνατότητα) συμβιβασμού. Στοχεύουν στην εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. Στοχεύουν στον εξανδραποδισμό της κοινωνίας και στην εξόντωση όσων «περισσεύουν» ή αντιστέκονται. Ούτε οι εκλογές, ούτε οι άνευρες κινητοποιήσεις μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας. Η δημιουργία και η ενδυνάμωση αυτοοργανωμένων, αντιιεραρχικών δομών αγώνα (τοπικές συνελεύσεις, σωματεία βάσης) και η σύγκρουση με τους κυρίαρχους είναι ο μοναδικός δρόμος για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ενάντια στον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, συλλογικοποιούμε και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας.
Μοναδική μας επιλογή και σημαντικότερη αναγκαιότητα: η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Για την καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς αφεντικά και σκλάβους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αρχηγούς και υπηκόους.
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Τουρκίας που αγωνίζονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου και αντιμετωπίζουν τις δολοφονικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους και παρακράτους.
Αντίσταση και αγώνας σε όλο τον κόσμο για την ελευθερία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια.
Για την παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση.
Για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ την Πέμπτη 13/6, στις 18.00, στα Προπύλαια.
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση