Αν το 2010, έτος υπογραφής του 1ου μνημονίου, ορισμένοι έτρεφαν ακόμη αμφιβολίες για το μέγεθος της επίθεσης των κυρίαρχων και ελπίδες για μια σύντομη επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, σήμερα κάθε τέτοια σκέψη είναι ανεδαφική. Η κρίση βαθαίνει διαρκώς και οι αυταπάτες περί ανάκαμψης στερεύουν. Ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται και αυτό για τους καταπιεσμένους σημαίνει: μισθοί ανέχειας, μαζικές απολύσεις, πολυετής ανεργία, αποκλεισμός από τα συστήματα υγείας, κοινωνικής ασφάλισης και εκπαίδευσης. Τον Ιούνιο, 2000 εργαζόμενοι απολύθηκαν εν μία νυκτί από την ΕΡΤ, στη συνέχεια ήρθε η σειρά των σχολικών φυλάκων και των εκπαιδευτικών και τώρα 1500 διοικητικών υπάλληλων από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Είναι φανερό λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βίαιο και διαρκές σάρωμα του κόσμου της εργασίας με τα προσχήματα της «εξόδου από την κρίση», της «ανάπτυξης», της «σωτηρίας του έθνους». Οι προληπτικές επιστρατεύσεις, οι συλλήψεις καταληψιών μαθητών, η προσπάθεια βίαιης καταστολής κάθε αντίστασης αποτελούν μέσα για την προχώρημα της επιχειρούμενης αναδιάρθωσης.
Το εκπαιδευτικό σύστημα δε θα μπορούσε να εξαιρείται αυτής της αναδιάρθρωσης, στα πλαίσια πάντα του «εξορθολογισμού του δημοσίου». Ο περίφημος «εξορθολογισμός» μεταφράζεται σε απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, υποχρηματοδότηση, συγχωνεύσεις, λουκέτα, εντατικοποίηση, αποκλεισμό των οικονομικά αδύναμων, υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι η «εξυγίανση» και αφορά όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος. Η αντίσταση σε αυτή την «εξυγίανση» αφορά επίσης όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Η αλληλεγγύη μεταξύ τους και η οι κοινές δράσεις είναι είναι αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία αναχωμάτων ενάντια στην εξελισσόμενη επίθεση. Κάθε μάχη των εκμεταλλευόμενων που δεν διακρίνεται μόνο από συντεχνιακά αιτήματα, που προσπαθεί να συνδεθεί με άλλους αγώνες, έστω και σε κλαδικό επίπεδο, και να χτίσει κοινότητες αγώνα είναι ένα σημαντικό βήμα για την όξυνση της ταξικής πάλης.
Οι εργαζόμενοι σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ διανύουν την 7η εβδομάδα απεργίας. Είναι αναγκαία η στήριξη της απεργίας τους τόσο από τους συναδέλφους τους όσο και από κάθε εργαζόμενο στην εκπαίδευση. Όσο οι αγώνες διεξάγονται περιχαρακωμένοι, καπελωμένοι από κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες και δε συνδέονται με όσο το δυνατό μεγαλύτερα τμήματα των εκμεταλλευόμενων, αποτελούν εύκολο στόχο για τους κυρίαρχους. Ένα σημαντικό πρώτο βήμα ια την άρση αυτής της συνθήκης είναι η δημιουργία σταθερών αντιθεσμικών και αντιιεραρχικών δομών αγώνα φοιτητών-εργαζομένων σε κάθε σχολή, με στόχο την οργάνωση των αντιστάσεων και τη διαμόρφωση των συνθηκών που θα επιτρέψουν μελλοντικά τη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού κινήματος.
Από τη μεριά μας, δεν αναζητούμε τρόπους επιστροφής στην πρότερη κατάσταση. Ουδέποτε τρέφαμε αυταπάτες για τον δήθεν δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ούτε φυσικά για την ακαδημαϊκή οσιότητα των ιδρυμάτων. Το σύστημα εκπαίδευσης εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί τη διατήρηση και διαιώνιση του ταξικού συστήματος. Ήδη από το σχολείο, στόχος είναι η ανατροφή πειθήνιων «πολιτών» μέσω της αφομοίωσης της αυθεντίας του δασκάλου, της καλλιέργειας εθνικού φρονήματος, του περιορισμού της ικανότητας κρίσης, της προβολής του ανταγωνισμού ως φυσικής κατάστασης κ.ο.κ. Όλα αυτά μέχρι την ακαδημαϊκή φοίτηση, δηλαδή την εκπαίδευση ανθρώπων που θα καταλήξουν είτε εργάτες είτε αφεντικά, ανάλογα με την ταξική τους καταγωγή, η οποία εν πολλοίς καθορίζει και την ταξική προοπτική εντός καπιταλισμού. Πάντως σε κάθε περίπτωση εκπαιδεύονται για να τεθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου, για τη στελέχωση και τη μεγιστοποίηση της παραγωγής και της κυριαρχίας.
Η παρεχόμενη και η παραγόμενη γνώση δεν υπήρξε ποτέ κοινωνικά «ουδέτερη» και πολλά ερευνητικά προγράμματα διεξάγονται κατά παραγγελία πολυεθνικών εταιρειών ή του στρατού και της αστυνομίας. Με το νόμο πλαίσιο θεσμοθετήθηκε και επισήμως η διαχείριση της ακαδημαϊκής κοινότητας από τεχνοκράτες, η λειτουργία των ιδρυμάτων για τις ανάγκες των εταιρειών, η πλήρης μετατροπή της υποτιθέμενης παιδείας σε εμπόρευμα, των πανεπιστημίων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και των φοιτητών σε καλοπληρωτές πελάτες. Το τελευταίο συνεπάγεται ότι η εκπαιδευτική διαδικασία αφορά πλέον λίγους και εκλεκτούς. Όσους μπορούν να αντέξουν την εντεινόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις τσέπες τους. Για τους υπόλοιπους, ο αποκλεισμός από τη μαζική εκπαίδευση συνοδεύεται από την κατάρρευση των αυταπατών περί κοινωνικής κινητικότητας και ανέλιξης που συντηρούσε για δεκαετίες η εκπαιδευτική διαδικασία. Οι ταξικοί διαχωρισμοί οξύνονται και προβάλλουν πλέον ξεκάθαροι.
Θεωρούμε, παρόλα αυτά, σημαντική τη διεξαγωγή και τη νίκη κάθε επιμέρους αγώνα. Πέρα από το πρακτικό όφελος για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, θεωρούμε ότι η ταξική οπισθοχώρηση και η μοιρολατρική αποδοχή της ήττας και της εξαθλίωσης των ζωών μας μπορεί να αντιστραφεί και μέσα από τις μικρές ή μεγαλύτερες νίκες επιμέρους αγώνων. Οι τελευταίες μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές ρωγμές στο αυταρχικό προφίλ του καθεστώτος, να εμψυχώσουν το σύνολο των εργαζόμενων και των ανέργων και να συμβάλουν στην ανάπτυξη ενός κινήματος αντίστασης και αγώνα.
Η εξαθλίωση των ζωών μας δεν μπορεί να μένει αναπάντητη. Πέρα από κάθε θεσμική πλάνη, από κάθε λογική ανάθεσης και λύσης από τα πάνω, μπορούμε να αγωνιστούμε, ενδυναμώνοντας τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, διαμορφώνοντας συνειδήσεις συνολικής ρήξης με το υπάρχον. Δεν ξεχνάμε ότι οι εκπαιδευτικές ανισότητες και τα προβλήματα αντικατοπτρίζουν την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη και προκύπτουν από μια άνισα δομημένη κοινωνία οπότε δε μπορούν να ερμηνευθούν ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό. Το ζήτημα της παιδείας συνδέεται άμεσα με την υιοθέτηση συνολικότερων απελευθερωτικών προταγμάτων. Αγωνιζόμαστε για την οριστική κατάλυση του υπάρχοντος εξουσιαστικού συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, για μία αταξική κοινωνία στην οποία η παιδεία, όπως και κάθε κοινωνικό αγαθό, θα είναι ελεύθερα προσβάσιμη από όλους και θα συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη ελεύθερων ανθρώπων και στην οικοδόμηση ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Στην πραγμάτωση του ελευθεριακού κομμουνισμού, την πραγμάτωση της Αναρχίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ
ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’ οδόν