Κείμενο που μοιράστηκε στην πορεία αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες/τριες, 21/11/2015.
Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες/τριες
Τους τελευταίους μήνες, δεκάδες άνθρωποι δολοφονούνται στα νοτιανατολικά σύνορα της Ευρώπης-φρούριο, στο Αιγαίο και άλλες θάλασσες τις Μεσογείου, σε πολύνεκρα ναυάγια. Εκατοντάδες έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια στη προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν. Παρ’ όλα αυτά, δεκάδες χιλιάδες κατάφεραν να επιζήσουν και να συνεχίσουν το επικίνδυνο ταξίδι τους στις ευρωπαϊκές χώρες, μέχρι τον τόπο προορισμού τους. Οι περισσότεροι εγκλωβίζονται και κρατούνται υπό άθλιες συνθήκες και διαρκή καταστολή σε «hot spots» και στρατόπεδα συγκέντρωσης για ημέρες, περιμένοντας το πολύτιμο κρατικό χαρτί προκειμένου να αφεθούν να συνεχίσουν την πορεία τους. Τα εμπόδια που στήνουν τα κράτη της Ε.Ε στη φυγή των προσφύγων και μεταναστών από τα πεδία πολέμου είναι αμέτρητα.
Το ελληνικό κράτος επέλεξε να διαχειριστεί την κατάσταση με περισσό κυνισμό και αναλόγως των συμφερόντων του. Πριν λίγες ημέρες, και ενώ ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι όσοι θέλουν να πέσει ο φράχτης του Έβρου “δεν έχουν ιδέα” (ενώ το κόμμα του μισό χρόνο πριν το είχε στο πρόγραμμά του), ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε στην πορεία ενάντια στο φράχτη του Έβρου. Επιβεβαιώνει με αυτόν τον τρόπο ποιος είναι ο ρόλος του ίδιου του κόμματος ως μηχανισμού ξεπλύματος των αντιδραστικών κρατικών πολιτικών. Αντιμεταναστευτικών και δολοφονικών σε αυτήν την περίπτωση, καθώς ο φράχτης, αποτρέποντας την ασφαλέστερη χερσαία διέλευση των μεταναστών και των προσφύγων, τους οδηγεί στην πολύ επικίνδυνη θαλάσσια διαδρομή.
Και ενώ η θάλασσα ξέβραζε καθημερινά πτώματα μεταναστών και προσφύγων, η κυβέρνηση έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες. Είναι ξεκάθαρο ότι η πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. είναι υπαίτια για τις δολοφονίες στα σύνορα. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Από το καλοκαίρι, όταν οι πρώτες πολυπληθείς ομάδες προσφύγων και μεταναστών έφταναν στα ελληνικά νησιά και εν συνεχεία στην Αθήνα, διαφαινόταν το τεράστιο (και προμελετημένο) κενό του κράτους στη διαχείριση της “κρίσης”. Αυτό το κενό καλύφθηκε, εν μέρει, από τις πάρα πολλές τοπικές, κινηματικά αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες στήριξης και αλληλεγγύης των προσφύγων. Καταλήψεις στέγης, συσσίτια, συλλογή ρουχισμού, παιχνιδιών, φαρμάκων, συγκεντρώσεις αλληλεγγύης και καθημερινή υποδοχή των ανθρώπων που έφταναν στα νησιά και τις ενδιάμεσες πόλεις ήταν στην ατζέντα του κινήματος από το καλοκαίρι, στη βάση της διεθνιστικής, κοινωνικής/ταξικής αλληλεγγύης αλλά και στη βάση του απλού ανθρωπισμού.
Η συστηματική κρατική προπαγάνδα, μέσω των ΜΜΕ, αναφορικά με το προσφυγικό ως μείζον θέμα και θέαμα της επικαιρότητας κατηύθυνε τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις στο πλαίσιο της φιλανθρωπίας και της «προσωρινότητας» του προβλήματος: από τη μια, εφόσον οι πρόσφυγες «θέλουν να φύγουν», καθησυχάστηκαν κάθε είδους ρατσιστές και μισαλλόδοξοι που σε κάθε άλλη περίπτωση θα εκφράζονταν με τον συνήθη ρατσισμό και μικροαστικό ωφελιμισμό που τους διακατέχει. Από την άλλη, τα αισθήματα που εκφράστηκαν μέσω των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες ήταν σε μεγάλο βαθμό φιλανθρωπικά, με τις δράσεις ωστόσο να απαντούν σε πολύ χειροπιαστά προβλήματα επιβίωσης τους. Το γεγονός ότι τα κοινωνικά αντανακλαστικά ήταν τέτοια, δημιουργεί ένα έδαφος αρκετά επισφαλές και επαφίεται στο κίνημα να θέσει την αλληλεγγύη στο ταξικό επίπεδο και από την άλλη να ριζοσπαστικοποιήσει συνειδήσεις και να ξεριζώσει το ρατσισμό και την ξενοφοβία μια και καλή.
Παράλληλα, αυτή η κρίση αποτέλεσε μια ακόμη ευκαιρία για οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση. Οι ντόπιοι μαγαζάτορες και μικροέμποροι στα σημεία-σταθμούς υπερχρέωναν τους πρόσφυγες για ένα μπουκάλι νερό ή για να φορτίσουν τα κινητά τους. Οι εφοπλιστές σχεδόν τριπλασίασαν το κόστος των ακτοπλοϊκών εισιτήριων που αγόραζαν οι πρόσφυγες για τον Πειραιά. Η πρωτοβουλία φασιστο-κατοίκων στη Βικτώρια προσπάθησε να ξεμυτίσει και πάλι. Ντόπιοι πλιατσικολογούσαν τις βάρκες των προσφύγων στις ακτές, «άγνωστοι κουκουλοφόροι» σε ταχύπλοα επιτίθονταν σχίζοντας βάρκες και αχρηστεύοντας μηχανές, ενώ λιμενικό και frontex συνέχιζαν και συνεχίζουν το θεάρεστο έργο της αποτροπής εισόδου των προσφύγων σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Η συνδυασμένη δράση των ντόπιων εκμεταλλευτών με τους επίσημους και ανεπίσημους κρατικούς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς καταστολής στοχεύει σε δυο επίπεδα: κατ΄ αρχάς στην αποτροπή εισόδου και εν συνεχεία στην οικονομική αφαίμαξη όσων κατάφεραν να διασχίσουν το αιγαίο.
‘Ολα τα παραπάνω, μετατρεπόμενα σε θέαμα από τα ΜΜΕ, αποτέλεσαν διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του ελληνικού κράτους, προκειμένου να εισρεύσει στα ταμεία του ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα. Όχι βέβαια για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων και της εγγύησης ασφαλούς διέλευσης, αλλά για το τάισμα τόσο του ντόπιου μηχανισμού καταστολής και εκμετάλλευσης όσο και για το χτίσιμο νέων δομών εγκλωβισμού και συγκέντρωσης. Από την αρχή μέχρι το τέλος της η κίνηση των μεταναστών αποτελεί για το κράτος και τα αφεντικά ευκαιρία για «μπίζνες» και ανάπτυξη της… ντόπιας επιχειρηματικότητας.
Ταυτόχρονα με την υποτίμηση των νέων προσφυγικών και μεταναστευτικών πληθυσμών, η Ε.Ε. θα αναβαθμίσει τον έλεγχο των συνόρων της και της μετακίνησης των ανθρώπων στο εσωτερικό της, ενώ θα κατανείμει την πλειοψηφία των μεταναστών ή προσφύγων (κατατάσσοντάς τους στη μία κατηγορία ή στην άλλη αναλόγως των συγκυριακών συμφερόντων της) σε υποβαθμισμένες περιοχές, ως φθηνά εργατικά χέρια ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το χτίσιμο της Ευρώπης-φρούριο εντείνεται, με την Ε.Ε. να χρηματοδοτεί το χτίσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης μεγάλης χωρητικότητας στην Τουρκία και σε άλλες χώρες, ώστε να αποκλειστεί το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων εκτός της.
Η ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση συμφερόντων, οι κρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμοι, η φτώχεια, η θρησκευτική καταπίεση, τα δικτατορικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής ξεριζώνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και τάξεων εξαναγκάζονται σε ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης. Το πρόσφατο τυφλό χτύπημα μίσους σε πολυπολιτισμικές περιοχές του Παρισιού είναι ένα δείγμα της καθημερινής φρίκης από την οποία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες προσπαθούν να ξεφύγουν. Το Ισλαμικό Κράτος χτυπάει την καθημερινότητα των ευρωπαίων, μεταφέροντας τον πόλεμο στο στρατόπεδο του εχθρού, με μόνο στόχο την τρομοκράτηση και την επίδειξη δύναμης. Ως αναρχικοί και αναρχικές, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ταχθούμε υπέρ του ενός ή του άλλου εξουσιαστικού μπλοκ στον πόλεμο που μαίνεται. Ο ανταγωνισμός και ο πόλεμος μεταξύ κρατών έχουν ως πρώτο και κύριο θύμα τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους στο εσωτερικό τους. Βασική τους επιδίωξη και αποτέλεσμα είναι η εδραίωση της κυριαρχίας τους ταυτόχρονα και παράλληλα προς τα εσωτερικό τους και προς τα αντίπαλα κράτη Απέναντι στη «δυτική ενότητα» που ξεκινά μια ακόμη στρατιωτική επιχείρηση προς τα έξω στρατιωτικοποιώντας ταυτόχρονα το εσωτερικό της, αντιπαρατάσσουμε την ταξική ενότητα και τον αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Θεωρούμε πως ο αγώνας για την ασφαλή μετακίνηση των ανθρώπων που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν είναι αυτονόητος. Αναγνωρίζοντας πως η μοίρα όσων καταφέρουν να εγκατασταθούν στα ευρωπαϊκά κράτη είναι αυτή του υποτιμημένου εργάτη και της υποτιμημένης εργάτριας, δεν μπορούμε παρά να συνδέουμε τις τύχες μας, ως μέλη της τάξης των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων, μαζί τους. Κάθε κατάκτηση της τάξης μας είναι κατάκτηση για όλους και όλες μας, πέρα από κάθε επίπλαστο, κρατικά επιβαλλόμενο, διαχωρισμό (εθνικότητα, θρησκεία, διάκριση προσφύγων-μεταναστών), γι’ αυτό και είμαστε στο πλάι των προσφύγων και των μεταναστών/τριών στους αγώνες τους για χαρτιά και ισότιμη αντιμετώπιση.
Απέναντι στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, πρόταγμα και πρακτική μας είναι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στους φασίστες, τα αφεντικά, τα κράτη και τους πολέμους τους. Απέναντι στον κρατικό και τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, αγωνιζόμασατε για την καταστροφή θεών και αφεντάδων, για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο
Ελεύθερη και ασφαλής μετακίνηση για πρόσφυγες και μετανάστες
Να γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον φράχτη του Έβρου και κάθε σύνορο
Το κείμενο σε μορφή PDF.
Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες/τριες