Οι εισηγήσεις των συλλογικοτήτων σε μορφή pdf εδώ.
Ιστορικά, σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται οι εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες, με αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών/ταξικών αντιθέσεων. Η διαρκής υποτίμηση της εργασίας, η ένταση της εξαθλίωσης και η συνολική υποβάθμιση των υλικών όρων και της ποιότητας διαβίωσης της τάξης μας, αποτελεί τη βασική στρατηγική επιλογή στην κατεύθυνση επιβίωσης και διαιώνισης του κυρίαρχου εξουσιαστικού συστήματος. Σε μια τέτοια συνθήκη, η κοινωνική συναίνεση και ο διαρκώς επιδιωκόμενος έλεγχος του πληθυσμού καθίστανται ιδιαίτερα επισφαλείς. Συνεπώς, προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση, επιστρατεύονται αφενός οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους στην κατεύθυνση της τρομοκράτησης και της πειθάρχησης της τάξης μας (ποινικοποίηση κοινωνικών/ταξικών αγώνων, εγκλεισμός και εξοντωτικές ποινές σε αγωνιζόμενους/ες, πρακτική κατάργηση απεργιών, θεσμικός ρατσισμός, με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών) και αφετέρου κάθε δυνατός μηχανισμός προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού του κοινωνικού σώματος. Μια τέτοια συνθήκη βιώνουμε στην παρούσα συγκυρία, τόσο παγκόσμια όσο και ειδικότερα στο ελληνικό κράτος.
Οι κυρίαρχοι μηχανισμοί προπαγάνδας, επιστρατεύονται από κράτος και κεφάλαιο προκειμένου να επιτευχθεί ο ιδεολογικός έλεγχος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων τμημάτων της κοινωνίας. Τα θεσμικά ΜΜΕ, ο εκκλησιαστικός μηχανισμός της θρησκείας και το εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελούν δομικούς μηχανισμούς για την προώθηση των πιο συντηρητικών και σκοταδιστικών δογμάτων, στην κατεύθυνση προώθησης της «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας». Το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» επανέρχεται ενισχυμένο στο προσκήνιο, καθώς οι κυρίαρχοι επιχειρούν να διασπείρουν και να ενισχύσουν τα θεμελιώδη ιδεολογήματα και δομικά χαρακτηριστικά του κρατισμού, της αστικής δημοκρατίας και του εθνοκεντρισμού (εθνικισμός, ανορθολογισμός, πατριαρχία). Ο εθνικισμός-πατριωτισμός, ως ιδεολογικός πυλώνας της αστικής κυριαρχίας, έχει ιστορικά αποτελέσει πετυχημένο ιδεολογικό εργαλείο του κράτους, για την χειραγώγηση των συνειδήσεων των υπηκόων του. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ανάγεται σε κυρίαρχο ενοποιητικό αφήγημα πλούσιων και φτωχών, καταπιεστών και καταπιεσμένων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Ως πολιτική ιδεολογία του κράτους και ως βασικός πυλώνας της κοινωνικής του νομιμοποίησης, ο εθνικισμός-πατριωτισμός αναβαθμίζεται από τους ιδεολογικούς (σχολείο, παν/μιο, ΜΜΕ, στρατός) και κατασταλτικούς (στρατός, αστυνομία, δικαστικό σύστημα) μηχανισμούς του, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη για τα αφεντικά «εθνική ενότητα», ως αντίβαρο στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης. Για την ενίσχυση της εθνικής ενότητας επιστρατεύονται τόσο εξωτερικοί (Μακεδονία-FYROM, Τουρκία) όσο και εσωτερικοί (όσοι δεν εμπίπτουν ή αμφισβητούν την κυρίαρχη εθνική αφήγηση) «εχθροί του έθνους». Το εθνικό αφήγημα, που προσπαθεί να θολώσει και να σκεπάσει τις οξυνόμενες ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, βρίσκει εύφορο έδαφος σε κομμάτι του κοινωνικού σώματος, με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά, ρατσιστικά και πολεμοχαρή συλλαλητήρια του τελευταίου χρόνου σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και επαρχιακές πόλεις.Τα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα υποστηρίζουν ιδεολογικά κι εκμεταλλεύονται αυτόν τον κρατικό σχεδιασμό, αυξάνοντας την πολιτική και κοινωνική τους επιρροή μέσω της προώθησης της εθνικιστικής ιδεολογίας. Από την άλλη, η ουσιαστική πολιτική συμφωνία της αριστεράς (κυβερνώσας και αντικυβερνητικής, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, μνημονιακής και αντιμνημονιακής) στο ιδεολόγημα της φαντασιακής κοινότητας του «έθνους», παίρνει σάρκα και οστά με την προπαγάνδιση κρατικών μοντέλων «εθνικής» ανεξαρτησίας, προωθώντας και ενισχύοντας την εθνική-πατριωτική συνείδηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Με αυτό τον τρόπο, η αριστερά ενισχύει τις στρατηγικές επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου.
Το σύγχρονο αστικό κράτος, τόσο ως δομή όσο και ως κοινωνική σχέση, δημιούργησε και εξέθρεψε τον εθνικισμό-πατριωτισμό και συμπορεύτηκε μαζί του, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρούνται πλέον από την συντριπτική πλειοψηφία, ως αξεδιάλυτες έννοιες. Έτσι, κάθε ιδεολογικό σύστημα το οποίο αποδέχεται το κράτος είτε ως το ιδανικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, είτε ως εργαλείο για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση, είναι αναγκασμένο να αποδεχτεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και το ιδεολόγημα του έθνους. Το μοναδικό πολιτικό ρεύμα που επί εκατοντάδες χρόνια αντιτάχθηκε, από τη γέννησή του κιόλας, τόσο στο κράτος όσο και στο αστικό ιδεολόγημα του εθνικισμού, ήταν (και παραμένει) το αναρχικό ρεύμα. Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά ελευθεριακά αναχώματα ανάσχεσης της ολομέτωπης επίθεσής τους, αποδομώντας καταρχήν έναν από τους βασικότερους ιδεολογικούς πυλώνες του κράτους, αυτόν της εθνικιστικής-πατριωτικής ιδεολογίας. Η αποδόμηση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και την αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση της ελευθεριακής επαναστατικής προοπτικής, που στρατηγικό της στόχο έχει την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου και την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
ΚΑΝΕΝΑ «ΕΘΝΟΣ» ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ, ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΟΡΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ.
15 Σεπτέμβρη 2018
Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’οδόν & Αναρχική Συλλογικότητα mⒶnifesto
Εκδήλωση – συζήτηση, Σάββατο 22 Σεπτέμβρη στις 18:30′, αρχιτεκτονική σχολή Π.Θ.
Μια σκέψη για “Εκδήλωση – συζήτηση: Εθνικισμός-πατριωτισμός ως πυλώνες του κράτους. Η αποδόμησή τους ως προϋπόθεση για την ελευθεριακή επαναστατική προοπτική.”
Όταν ακούω τη λέξη έθνος, ανθρώπινη σάρκα μου μυρίζει
Το κείμενο είναι εξαιρετικό, όχι γιατί αναδεικνύει νέα αναλυτικά πεδία (υπάρχουν άραγε;) πάνω στο έθνος και τον εθνικισμό αλλά γιατί έρχεται σε μια συγκυρία όπου η φασιστική (ακροδεξιά) ατζέντα διαμορφώνει την τρέχουσα πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν χρειάζεται να φέρω παραδείγματα, αυτό το κείμενο πάσχει από μεστότητα δεν είναι επαμφοτερίζον, είναι ένα υπόδειγμα πάγιων αναρχικών θέσεων πάνω στο ζήτημα.
Ο ίλιγγος και η ζαλάδα που επέφερε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η γύμνια του μαρξισμού – λενινισμού και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η μετατροπή της σοσιαλδημοκρατίας σε σοσιαλφιλελεύθερη σκηνή μαζί με την κινέζικη εκδοχή του σοσιαλκαπιταλισμού έχουν μετατοπίσει την συζήτηση από το κοινωνικό – ταξικό στο ταυτοτικό – εθνικό.
Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν τώρα αλλά εδώ και κάποιες δεκαετίες, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι όσο πιο νεοφιλελεύθερο είναι το πολιτικό αφήγημα, τόσο πιο εθνικιστική – ρατσιστική – ξενοφοβική ρητορική ακολουθεί. Αυτή την εθνικιστική ρητορική έρχεται να ενισχύσει, “νομιμοποιήσει” ηθικά ένα κομμάτι της αριστεράς μαζί με ένα κομμάτι του ελευθεριακού– αντιεξουσιαστικού χώρου είτε μέσα από αντεστραμμένες αφηγήσεις ιστορικού αναθεωρητισμού είτε μέσα από ανθρωπολογικές – κοινωνιολογικές διατυπώσεις τύπου χαμένων ή νέων ταυτοτήτων.
Όμως σε αυτή την συγκυρία, το να μιλάς για εθνικές ταυτότητες και ότι η ελευθεριά προέρχεται από το έθνος, γυρνάς την συζήτηση στον 19ο αιώνα παρακάμπτοντας τον 20o αιώνα και ό,τι αυτό συνεπάγεται ιστορικά γύρω από το εθνικό ζήτημα και πως αυτό διευθετήθηκε. Οποιαδήποτε θετική αναφορά στο έθνος από κάποιους ελευθεριακούς δεν προσφέρει τίποτα άλλο από το να γρασάρει την κρεατομηχανή των εθνικιστών που ετοιμάζεται προς χρήση, γιαυτό λέω 0 στο έθνος, ο εθνομηδενισμός στις μέρες μας είναι ένας από τους παράγοντες της ελευθερίας.
Μπράβο τις συντρόφισσες και τους συντρόφους από την Καθ΄οδόν που μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα γιατί: «….τίποτα δεν είναι νέο και τίποτα παλιό…. όλα έχουν ειπωθεί και η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης …. επίσης σε αυτή την μικρή μελέτη τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται, γιατί τις περισσότερες φορές ξεχνιούνται…», αλλά θέλει και την δέουσα προσοχή γιατί «… η επανάληψη μπορεί να είναι μητέρα της μάθησης, όμως είναι και γιαγιά του τέλους κάθε προσδοκίας και όλων των προορισμών …».
Γιώργος Μεριζιώτης
https://autonomidrasi.com/2018/11/07/%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b8/