Από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, ο δικός μας πόλεμος ειναι κοινωνικός -ταξικός
Στην απεργία του Σικάγο το 1886 συμμετείχαν εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, διεκδικώντας 8ωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες. Άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν για αυτά. Αν και η απεργία κατεστάλει και το κράτος, με συνοπτικές διαδικασίες, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, το 8ωρο κατακτήθηκε σταδιακά για το σύνολο της τάξης μας. Έναν αιώνα μετά, η επίθεση στην τάξη μας μαίνεται ενώ η ίδια εμφανίζεται πολυδιασπασμένη, επηρεασμένη από εθνικιστικά, ρατσιστικά, πατριαρχικά ιδεολογήματα. Αναγνωρίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της ή κάπου έξω από τα κρατικά σύνορα, αποδυναμώνεται η αντίσταση της στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου.
Έχει πλέον περάσει πάνω από μια δεκαετία από το ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης. Μιας κρίσης που αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παρά τις διακηρύξεις περί του “τέλους της κρίσης” και την επανέναρξη της ανάπτυξης, η κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η τάξη μας, η τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, συνεχίζει να εξαθλιώνεται οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά
Κράτος και κεφάλαιο, διευρύνουν και βαθαίνουν τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της σωτηρίας της αγοράς, στα πλαίσια του παγκόσμιου διακρατικού ανταγωνισμού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το ελληνικό κράτος, ακολουθεί τη δική του στρατηγική ισχυροποίησης. Νομοθετεί μειώσεις μισθών και συντάξεων, απομυζεί ό,τι απέμεινε μέσω της φορολόγησης, ελαχιστοποιεί τα έξοδα για την δημόσια υγεία, εκπαίδευση και τη στήριξη αυτών που το κράτος και το κεφάλαιο οδηγούν στην εξαθλίωση. Επιχειρεί τη συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο, συνάπτει, επικερδέστατη για το ίδιο, συμφωνία με τη Β. μακεδονία και ισχυροποιεί τη θέση του μέσα στο ΝΑΤΟ (παραχώρηση βάσεων και λιμανιών, αποθήκευση πυρηνικών).
Τα αναπτυξιακά σχέδια του ελληνικού κράτους και του εγχώριου κεφαλαίου ωφελούν μόνο τα αφεντικά, ενώ οι επιπτώσεις τους για την τάξη μας είναι καταστροφικές. Συμβάλλουν στην απρόσκοπτη διαιώνιση της ιεραρχίας, της επιβολής, των προνομίων και της αύξησης του πλούτου των κυρίαρχων, ενώ επιτείνουν την εξαθλίωση και υποτίμηση της ζωής των από τα κάτω. Παράλληλα, το τίμημα αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η λεηλασία των φυσικών πόρων και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος (κατά τη διεξαγωγή ερευνών για πετρέλαιο αλλά και εξαιτίας της τοποθέτησης ανεμογεννητριών, της εξόρυξης φυσικού αερίου, της κατασκευής αγωγών μεταφοράς). Η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής απαιτεί την κοινωνική συναίνεση, απαιτεί τη διαταξική κοινωνική συνοχή, απαιτεί την εθνική ενότητα. Ο εθνικισμός αποτελεί θεμελιώδη κρατική ιδεολογία και επιλογή προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο εθνικισμός/πατριωτισμός είναι η επίσημη κρατική ιδεολογία και αφορά σε όλο το κοινοβουλευτικό πολιτικό φάσμα, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του εξωκοινοβουλευτικού. Η εθνική ιδεολογία συσκοτίζει τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης και παράγει την απαραίτητη για το κράτος και τον καπιταλισμό κοινωνική συνοχή, ώστε να εξασφαλιστεί η θεσμική σταθερότητα και οι μεγαλύτερες δυνατές προοπτικές ανάπτυξης για το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, παράγει εθνικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων.
Ο εθνικισμός γεννήθηκε από τον κρατισμό, συμπορεύτηκε με αυτόν, αλληλοϋποστηρίχτηκαν σε τέτοιο βαθμό που να είναι αξεδιάλυτοι. Δεν αποτελεί προνομιακό πεδίο της δεξιάς. Η αριστερά, όπως και κάθε κρατικιστική ιδεολογία δεν μπορεί παρά να προωθεί τον πατριωτισμό/εθνικισμό. Κάθε ιδεολογικό σύστημα το οποίο αποδέχεται το κράτος είτε ως το ιδανικό και εφικτό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, είτε ως εργαλείο για την κοινωνική εξέλιξη και απελευθέρωση, δεδομένα αποδέχεται και την ιδέα του έθνους. Αυτό ισχύει τόσο για τη δεξιά και την ακροδεξιά όσο και για τη σοσιαλδημοκρατία και το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς. Το μοναδικό πολιτικό ρεύμα που αντιτάχθηκε από τη γέννησή του τόσο στο κράτος όσο και στο έθνος ήταν και παραμένει η αναρχία.
Όταν η κοινωνική συνοχή ενός κράτους διακυβεύεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε περιόδους κρίσης, επιστρατεύεται η ενίσχυση του εθνικισμού-πατριωτισμού ως ισχυρότατο ιδεολογικό κρατικό εργαλείο για τη διασφάλιση της συναίνεσης των υπηκόων του. Όταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων πολιτικά και οικονομικά προκαλεί ή πρόκειται να προκαλέσει έντονες αναταραχές στο εσωτερικό ενός κράτους, προβάλλονται στο πολιτικό προσκήνιο “εξωτερικοί” και “εσωτερικοί” εχθροί που απειλούν το έθνος, την πατρίδα, τη ζωή των υπηκόων. Η παραγωγή και ο υπερτονισμός πατριωτικών λόγων για εθνική ανάπτυξη, η προβολή εξωτερικών εχθρών και η απειλή ενός πολέμου, χρησιμοποιούνται ως μέθοδοι για την επαναπρόσδεση της κοινωνίας στο κράτος και την κυβέρνηση, στοχεύοντας πάντα στην “εσωτερική συνοχή”.
Έτσι, δίπλα στο καρότο της εθνικής ανάπτυξης, συμπορεύεται το μαστίγιο της εξωτερικής απειλής. Μετά την τρομοκρατία της πτώχευσης, της κατάρρευσης κλπ, επιστρατεύεται και ο φόβος του πολέμου για την πειθάρχηση του πληθυσμού. Η κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εμφανίζεται ως εθνικό συμφέρον, ως η αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του έθνους-κράτους προκειμένου να γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που λήφθηκαν και θα ληφθούν. Ταυτόχρονα, για να γίνει πειστικότερο το κρατικό αφήγημα, εμφανίζονται οι απειλές από τους εξωτερικούς εχθρούς. Μετά τις αγορές, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ και τους “κακούς γερμανούς” εμφανίζεται η Τουρκία, η Αλβανία, η Β. μακεδονία (ενώ, προς μεγάλη μας έκπληξη, ο κλασσικός “ιμπεριαλιστής εχθρός”, οι αμερικάνοι, απουσιάζει…).
Από τη μεριά μας απαντάμε ότι απέναντι στη διαρκή προσπάθεια του κράτους και των ΜΜΕ να μας τρομοκρατήσουν με την διαρκή προβολή εξωτερικών εχθρών και την απειλή ενός πολέμου απαντάμε ότι δεν πρόκειται να συνταχθούμε με τον εθνικό κορμό είτε σε καιρό “ειρήνης” είτε σε καιρό πολέμου. Δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών. Είμαστε απέναντί τους τόσο στην “ειρήνη” τους όσο και στον πόλεμό τους.
Αντίθεση στον εθνικισμό σημαίνει την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης (της συνείδησης της κοινότητας συμφερόντων του σύνολου των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων από τους εξουσιαστικούς θεσμούς και μηχανισμούς), σημαίνει την παγκόσμια αλληλεγγύη της τάξης μας, τη διασύνδεση των αγώνων που εξελίσσονται τοπικά ή παγκόσμια. Σημαίνει γνώση της ιστορίας των κοινωνιών, σημαίνει τη μνήμη των αγώνων της τάξης μας, την ανάγνωση των λαθών και των παραλείψεων. Σημαίνει την αντίθεση μας στον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης, την αμφισβήτηση της ρητορικής και των αφηγήσεων του κράτους περί διαταξικής εθνικής ενότητας (όλοι έλληνες είμαστε, πάνω από όλα το καλό της πατρίδας κ.λπ.). Σημαίνει την εναντίωσή μας στην αυταπάτη του να νιώθει κανείς περήφανος για το ότι έτυχε να γεννηθεί ‘Ελληνας, Τούρκος, Άγγλος, Γερμανός κ.λπ., σαν να έχει καταφέρει το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο. Σημαίνει την άρνησή μας να ενταχθούμε στον εθνικό κορμό, την απόρριψη των μιλιταριστικών αξιών σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Σημαίνει την κατανόηση του ότι τίποτα δε μας χωρίζει από όσους/ες βρίσκονται στην ίδια ταξική θέση με εμάς ανεξάρτητα από το όνομα των συνόρων που μας κρατούν φυλακισμένους/ες. Σημαίνει τον πόλεμο ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους κυρίαρχους ανεξαρτήτως εθνικότητας, σε όποιο μέρος του κόσμου τυχαίνει να βρισκόμαστε, την εναντίωσή μας σε ρατσιστικές, ξενοφοβικές, πατριαρχικές, μισαλλόδοξες, φονταμενταλιστικές λογικές και αντιλήψεις. Σημαίνει το σπάσιμο των παραμορφωτικών εθνικών γυαλιών μέσα από τα οποία μας έμαθαν να αντικρίζουμε τον κόσμο, τη στροφή στην άμεση εμπειρία μας, αυτή της καθημερινής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης από το κράτος και τα αφεντικά, του καθημερινού μας αγώνα για επιβίωση αλλά και για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Σημαίνει να κατανοήσουμε τους πραγματικούς μας εχθρούς, το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσιαστική κοινωνική σχέση και να στραφούμε εναντίον τους.
Δε συμμετείχαμε ποτέ σε κοινοβουλευτικά, εκλογικά πανηγύρια, δε συναγελαζόμαστε με αριστερούς και δεξιούς εξουσιαστές. Δε δεχόμαστε ειδικούς και επαγγελματίες να αποφασίζουν για ό,τι μας αφορά. Δεν αναθέτουμε τις ζωές μας σε κανέναν υποψήφιο σωτήρα. Στηρίζουμε τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.
Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν εξανθρωπίζεται. Καταστρέφεται. Απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας συνεχίζουμε να στηρίζουμε ότι το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: κράτος και καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση.
Κοινωνικός/Ταξικός αγώνας και αλληλεγγύη, πέρα από και ενάντια στα έθνη-κράτη.
Για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας, και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Για την κοινωνική επανάσταση και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Για την Αναρχία.
ΑΠΕΡΓΙΑ 1η ΜΑΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
ΜΟΥΣΕΙΟ 11:00