Το τελευταίο χρονικό διάστημα, αναπτύσσεται μια σειρά κινητοποιήσεων σε φυλακές πολλών κρατών. Τα κύρια μέτρα που έλαβαν τα κράτη για να «αντιμετωπίσουν» την πανδημία COVID-19 στις φυλακές ήταν οι απαγορεύσεις επισκεπτηρίων, συναντήσεων με δικηγόρους και αποστολής αντικειμένων. Τα μέτρα αυτά καθιστούν ακόμη πιο φρικτή τη συνθήκη του εγκλεισμού, ενώ προφανώς δεν σχετίζονται με κανένα τρόπο με κάποιου είδους ρεαλιστική αντιμετώπιση της πανδημίας στις φυλακές. Οι φυλακισμένοι/ες του ιταλικού κράτους προχώρησαν σε αγώνες ενάντια σε αυτά τα μέτρα, οι οποίοι εξελίχθηκαν στην μεγαλύτερη εξέγερση έγκλειστων στην σύγχρονη ιστορία του ιταλικού κράτους (σε 28 φυλακές), κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιήθηκαν και πολλές αποδράσεις. Αγωνιστικές κινητοποιήσεις έλαβαν χώρα στις φυλακές του ισπανικού, του γαλλικού και άλλων κρατών.
Αντίστοιχα μέτρα έλαβε και το ελληνικό κράτος. Έτσι, στις φυλακές της Λάρισας, των Χανίων, του Κορυδαλλού και του Αγίου Στέφανου υπήρξε πληθώρα κινητοποιήσεων. Οι κινητοποιήσεις αυτές ήρθαν να καταδείξουν τη δολοφονική κρατική αδιαφορία, απαιτώντας τη λήψη μέτρων πρόληψης της εξάπλωσης του COVID-19 εντός των τειχών. Αποσκοπούν στην ικανοποίηση αιτημάτων όπως η (εξαγγελθείσα) αποσυμφόρηση των φυλακών μέσω της αποφυλάκισης ατόμων με μικρές ποινές ή ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (ηλικιωμένοι/ες, τοξικομανείς, χρονίως νοσούντα άτομα), η πρόσβαση σε μέσα αυτοπροστασίας, η άρση των απαγορεύσεων που επέβαλε το κράτος και η ενημέρωση από ειδικούς για τους τρόπους προφύλαξης. Στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, με ελλιπέστατα μέσα αυτοπροστασίας και ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οι έγκλειστοι και έγκλειστες διατρέχουν τεράστιο κίνδυνο.
Η απάντηση του κράτους ήταν η αναμενόμενη: μεταγωγές, απειλές για πειθαρχικά, ξυλοδαρμοί , καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, εκφοβισμοί και απομόνωση των αγωνιζόμενων. Στο στόχαστρο από την πρώτη στιγμή μπήκε η αναρχική Πόλα Ρούπα, την οποία οι ειδικές δυνάμεις μετήγαγαν βίαια στη φυλακή του Ελαιώνα, μαζί με μια 65χρονη συγκρατούμενή της η οποία αναμενόταν να αποφυλακιστεί. Το ίδιο συνέβη και με τον αναρχικό Νίκο Μαζιώτη, ο οποίος λίγες μόλις μέρες μετά, επίσης μετήχθη βίαια στις φυλακές Δομοκού. Το κράτος εκδικητικά απομόνωσε τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, λόγω της συνεπούς μαχητικής τους στάσης μέσα στις φυλακές, τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, καθώς και για να εκφοβίσει τους υπόλοιπους/ες αγωνιζόμενους/ες.
Η κρατική δολοφονία της Ατιτζέ Ντεμίρογλου στις φυλακές του Ελαιώνα, μετά από την πλήρη αδιαφορία των ανθρωποφυλάκων στις εκκλήσεις της για βοήθεια και νοσηλεία, οδήγησε στην εξέγερση των φυλακισμένων γυναικών. Η εξέγερση αυτή απαντήθηκε με μεγάλη βία καθώς τα ΜΑΤ εισέβαλαν στη φυλακή τιμωρητικά μετά τη λήξη της κι επιτέθηκαν στις φυλακισμένες, οι οποίες βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με πειθαρχικά μέτρα.
Την ίδια κατασταλτική τακτική ακολούθησε αντίστοιχα το κράτος και για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και τις απεργίες πείνας των μεταναστ(ρι)ών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Παρανέστι Δράμας, στη Μόρια Μυτιλήνης και την Κόρινθο. Την κρατική καταστολή έχουν δεχτεί μετανάστ(ρι)ες και σε άλλα στρατόπεδα, αφού με πρόσχημα την πανδημία, το καθεστώς απομόνωσης και εξαίρεσης που ισχύει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης λαμβάνει πλήρως στρατιωτικοποιημένη μορφή.
Δεν μας εκπλήσσει όμως αυτό που εκτυλίσσεται στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Γιατί με αυτό τον τρόπο κάθε κράτος ανά την ιστορία και ανά τον κόσμο και κάθε διακυβέρνηση (αριστερή ή δεξιά) διαχειρίζεται τους/τις έγκλειστους/ες. Οι φυλακισμένες/οι, οι μετανάστ(ρι)ες, αλλά και άλλα περιθωριοποιημένα τμήματα των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων, αποτελούν για αυτό «πλεονάζοντα πληθυσμό», τις παράπλευρες απώλειες του «πολέμου» που κήρυξε ενάντια στην πανδημία.
Η συνθήκη του εγκλεισμού είναι από μόνη της επιβαρυντική για την ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων και αποτελεί ένα απάνθρωπο και τιμωρητικό μέτρο ελέγχου και αποκλεισμού. Οι πραγματικοί εγκληματίες είναι το κράτος και το κεφάλαιο, γιατί επιβάλλουν και διαιωνίζουν τις βάρβαρες συνθήκες της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της αλλοτρίωσης, της καταστροφής της φύσης, του ανθρώπου και εν τέλει της ίδια της ζωής. Το να αγωνίζεσαι ενάντια στην ανισότητα, την καταπίεση και τη βία του κράτους όχι μόνο δεν σε κάνει εγκληματία, αλλά δείχνει ότι έχεις επιλέξει να ζεις με αξιοπρέπεια. Ως αναρχικοί/ες, ήμασταν και είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα που δίνεται από τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεσμένους/ες για τη βελτίωση της ζωής τους. Αγωνιζόμαστε για την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής κοινωνικής σχέσης, για την καταστροφή των αλυσίδων της κυριαρχίας, για την κοινωνική επανάσταση. Για ένα κόσμο οικονομικής ισότητας, πολιτικής ελευθερίας, κοινωνικής αλληλεγγύης.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο.
Αλληλεγγύη στους αγώνες των φυλακισμένων και των μεταναστ(ρι)ών που υπερασπίζονται τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.
Για το γκρέμισμα κάθε φυλακής.