το κείμενο σε μορφή pdf βρίσκεται εδώ
Ενάμιση σχεδόν αιώνα μετά την απεργία του Σικάγο το 1886 για τη διεκδίκηση του 8ωρου, εξακολουθούμε να αποτελούμε την τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η συνεχής επίθεση στο βιωτικό μας επίπεδο, η δεκαετής οικονομική και ψυχολογική μας εξαθλίωση, η περιστολή των ψηγμάτων αστικοδημοκρατικής ελευθερίας, τα πρόσφατα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας και η καταστολή εν μέσω πανδημίας επιδεινώνουν διαρκώς τις συνθήκες ζωής μας.
Η διαχείριση της πανδημίας από το κράτος επικεντρώνει στη σφαίρα των πολιτικών και οικονομικών επιπτώσεών της, και όχι στην διασφάλιση της υγείας μας. Η υγεία μας δεν το ενδιέφερε ποτέ, καθώς την αντιμετωπίζει ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό. Οι ζωές μας είναι αναλώσιμες, όπως ακριβώς οι ζωές που χάνονται κάθε χρόνο από τη φτώχεια, τους πολέμους κυριαρχίας, τις δολοφονίες στα εργατικά κάτεργα και τα σύνορα, τις αυτοκτονίες, την αδυναμία επιβίωσης. Έχοντας ένα κεντρικοποιημένο και διαλυμένο σύστημα υγείας, το κράτος είναι δομικά ανίκανο να διαχειριστεί την πανδημία. Έτσι, καταφεύγει σε αυτό που επιτάσσει η ουσία του: την καταστολή και το στρατιωτικοποιημένο έλεγχο της κοινωνίας μέσω της επιβολής απαγόρευσης κυκλοφορίας. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός προβάλλεται ως το κυρίαρχο και αδιαμφισβήτητο μοντέλο «ασφαλούς» και «αποτελεσματικής» κοινωνικής οργάνωσης.
Οι κρίσεις του καπιταλισμού, από «περιοδικό φαινόμενο», τείνουν πλέον να μετατραπούν σε μια μόνιμη κατάσταση, με την πανδημία COVID-19 να εντείνει και να επιταχύνει το ξέσπασμα μιας νέας -και παγκόσμιας. Έτσι, τα κράτη και το κεφάλαιο διευρύνουν συνεχώς τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, προκειμένου να αποφύγουν την συνολική τους κατάρρευση και ταυτόχρονα να μετακυλήσουν το κόστος της κρίσης στην τάξη μας. Ταυτόχρονα, εκτός από το κόστος, προσπαθεί να μετακυλήσει και την ευθύνη εξάπλωσης του κορονοϊού στην τάξη μας και να αποκρύψει τις κρατικές ευθύνες, μέσω ιδεολογημάτων περί “ατομικής ευθύνης”. Η ένταση του καθεστώτος της μισθωτής σκλαβιάς στις μέρες που διανύουμε περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, συνωστισμό στους εργασιακούς χώρους με ελλιπή μέτρα αυτοπροστασίας, εντατικοποίηση της εργασίας, απολύσεις, τροποποιήσεις συμβάσεων εργασίας. Η τηλεργασία, εισβάλλει στον προσωπικό χώρο και χρόνο των εργαζομένων, επιβάλλοντάς τους να είναι παραγωγικοί/ες εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Οι νομοθετήσεις μειώσεων μισθών και συντάξεων, η εξοντωτική φορολόγηση, η εντατικοποίηση της εργασίας, η ελαστικοποίηση συμβάσεων εργασίας, η ανοχή και η ενίσχυση της αδήλωτης/μαύρης εργασίας αποτελούν την παγιωμένη εργασιακή πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, στοχοποιούνται περαιτέρω τα πιο ευάλωτα κομμάτια της τάξης μας, οι φυλακισμένοι/ες, μετανάστ(ρι)ες, οι αστέγοι/ες και οι τοξικοεξαρτημένοι/ες.
Ως επιστέγασμα, μας απαγορεύεται να αντιδράσουμε σε όλα τα παραπάνω. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας λειτουργεί κατασταλτικά για τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες. Ο αστυνομικός έλεγχος της κοινωνίας και η απαγόρευση της κοινωνικής αυτενέργειας/αλληλεγγύης είναι ο τρόπος με τον οποίο το κράτος προληπτικά καταστέλλει κάθε πιθανότητα μαζικής αμφισβήτησής του. Για τον ίδιο λόγο όλα τα κόμματα υιοθετούν πολεμική ορολογία για ένα ζήτημα υγείας και σμιλεύουν την εθνική ενότητα (ενάντια στην καταφανή ταξική διαίρεση), την εμπιστοσύνη στο κράτος και τους θεσμούς του, την πίστη στη βιωσιμότητα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η ανάκαμψη και η ανάπτυξη που υπόσχονται κράτος και κεφάλαιο αφορούν και θα ωφελήσουν μόνο τα αφεντικά. Θα υλοποιηθούν πάνω στη δική μας πλάτη, μέσα από τη δική μας καταπίεση κι εξαθλίωση. Τα ψίχουλα που μοιράζουν σήμερα σε ένα μέρος της τάξης μας (γιατί ένα άλλο είναι απλά αόρατο και περισσευούμενο, δουλεύει μαύρα ή δεν δουλεύει καθόλου) προέρχονται από τον δικό μας μόχθο, είναι κλεμμένα από το από το κράτος και τα αφεντικά. Και, μάλιστα, θα κληθούμε σύντομα να τα επιστρέψουμε πίσω στο πολλαπλάσιο.
Η απεργία του Σικάγο κατεστάλη από το κράτος, το οποίο με συνοπτικές διαδικασίες, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες. Η τάξη μας κατέκτησε σταδιακά το 8ωρο, όχι όμως και την ελευθερία της από τα αφεντικά και το κράτος. Αυτόν τον κοινωνικό/ταξικό αγώνα, τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, τον συνεχίζουμε και σήμερα. Σπάμε την κοινωνική απομόνωση, στηρίζουμε η μία τον άλλο, δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης, στεκόμαστε δίπλα τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, υλικά και ψυχολογικά. Στηρίζουμε τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.
Η οργή της τάξης μας θα πρέπει να ξεσπάσει πάνω σε αυτούς, που πραγματικά ευθύνονται για τη σημερινή υγειονομική, κοινωνική και οικονομική κρίση. Ενάντια σε αυτούς που καταδυναστεύουν τις ζωές μας και μας καταδικάζουν στη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο. Το κράτος και τα αφεντικά. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, που επιβάλλουν, δεν εξανθρωπίζεται. Καταστρέφεται.
Ενάντια στον πανοπτικό έλεγχο της κοινωνίας, οικειοποιούμαστε ξανά τους δρόμους και τον δημόσιο χώρο.
Κοινωνικός/ταξικός αγώνας και αλληλεγγύη, πέρα από και ενάντια σε έθνη-κράτη.
Για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας, και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Για την κοινωνική επανάσταση, για τον ελευθεριακό κομμουνισμό, για την αναρχία.