Κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες ενάντια στην εξαθλίωσή μας και τους πολέμους τους
Οι αλλαγές που συμβαίνουν -τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό επίπεδο- και που επιδεινώνουν τις συνθήκες διαβίωσής μας είναι ραγδαίες. Η σφοδρότητα αυτών των αλλαγών δυσχεραίνει την ερμηνεία και τη σύνδεση όλων των δεινών που υφίσταται η τάξη μας και συχνά την αποπροσανατολίζει από τον προσδιορισμό των υπαίτιων γι’ αυτά. Σύμφωνα με το κρατικό αφήγημα, τη μία φταίει η «τεμπελιά των εργαζόμενων» και οι μετανάστες, την άλλη η «ελαστική νομοθεσία», η περιορισμένη αστυνόμευση, οι συνδικαλιστές… Κανένα από τα συστημικά φερέφωνα των αφεντικών βέβαια, δεν αναφέρεται στις πραγματικές αιτίες της εξαθλίωσής μας, που δεν είναι άλλες από τα κράτη, τον καπιταλισμό και τις διαδοχικές και αλληλένδετες κρίσεις τους (οικονομική, ενεργειακή, κλιματική, υγειονομική).
Η υποχώρηση της παγκοσμιοποίησης και η διαφαινόμενη παρακμή του δυτικού καπιταλισμού οδηγεί στην αναδιαμορφώση των συσχετισμών ισχύος των διαφορετικών μπλοκ κυριαρχίας (BRICS – Η.Π.Α. – Ε.Ε.), στην ένταση των διακρατικών ανταγωνισμών και την διαρκώς εντεινόμενη προσπάθεια κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Τις συνέπειές των παραπάνω τις βιώνει η τάξη μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τους πολέμους και τις στρατιωτικές επιθέσεις που μαίνονται στην ουκρανία και τη Γάζα (και πλέον και τον λίβανο) μέχρι τον λιμό σε χώρες της Αφρικής, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον ξεριζωμό. Ακόμα όμως και στις λεγόμενες “κοινωνίες της αφθονίας”, η ακρίβεια, η ραγδαία αύξηση των τιμών για την ικανοποίηση βασικών αναγκών σίτισης και στέγασης, οι υπέρογκες τιμές των ενοικίων, οι εξώσεις, η αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το δυσβάστακτο ενεργειακό κόστος αποτελούν τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά οι από τα κάτω.
Τα κράτη αποσύρονται από τους τομείς «κοινωνικής αναπαραγωγής» (περίθαλψη, ασφάλιση, παιδεία) καθιστώντας επισφαλείς τους όρους επιβίωσής μας. Προετοιμάζονται για την όξυνση του μεταξύ τους ανταγωνισμού (με όρους πλέον πολεμικής σύραξης), μετατρέποντας τις οικονομίες τους σε πολεμικές, ενισχύουν τον εθνικισμό και διασφαλίζουν την εσωτερική τους συνοχή μέσω της καταστολής και του φόβου. Ταυτόχρονα απομυζούν και εξαθλιώνουν την τάξη μας συσσωρεύοντας τα αναγκαία κεφάλαια για τη χρηματοδότηση των πολεμικών τους μηχανών και την ισχυροποίηση των οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχων.
Έκφανση αυτής της στρατηγικής αποτελούν και τα εργασιακά νομοθετήματα των τελευταίων ετών. Ο «νόμος Κατρούγκαλου» το 2015, κατέστησε πρακτικά αδύνατη την νόμιμη κήρυξη απεργίας των επιχειρησιακών σωματείων, αφού απαιτεί την απόφαση του 51% των εγγεγραμμένων μελών τους. Αποτέλεσε, κατά συνέπεια, μια επιπλέον προσπάθεια καταστολής πιθανών μελλοντικών αντίστασεων στα νομοσχέδια που ακολούθησαν.
Με τον “νόμο Χατζηδάκη”, το 2023, καθιερώθηκαν οι απλήρωτες και χωρίς όριο υπερωρίες αλλά και νομιμοποιήθηκαν οι εργοδότες, με το ελαστικό ωράριο, να απασχολούν τους εργαζόμενους έως και 13 ώρες ημερησίως. Η εντατικοποίηση της εργασίας και τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας οδηγούν μέχρι σήμερα στην αύξηση των εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών.
Οι νέες συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών, δημιούργησαν ένα πλαίσιο στο οποίο οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πότε και για πόσες ώρες θα δουλέψουν, αφού ο εκάστοτε εργοδότης μπορεί να τους καλέσει για δουλειά οποιαδήποτε ώρα και ημέρα ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης. Ο μόνιμα διαθέσιμος εργαζόμενος μείωνει το εργατικό κόστος για τα αφεντικά και ταυτόχρονα, πέρα από το οικονομικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται, χάνει οποιαδήποτε δυνατότητα οργάνωσης και καθορισμού της ζωή του.
Το 2024, ο «νόμος Γεωργιάδη», αύξησε περαιτέρω τις ώρες απασχόλησης καθιερώνοντας την εξαήμερη εργασία και τον απόλυτο έλεγχο των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς με την ψηφιακή κάρτα εργασίας. Ενδεικτική των κρατικών στοχεύσεων είναι και η επιβολή φόρου στα tips των εργαζόμενων στην εστίαση.
Η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην τάξη μας είναι καθολική και εξελίσσεται σε όλα τα δυνατά πεδία. Ως αναρχικές/οι δε περιμένουμε καμιά λύση από εκλογές, κόμματα και ηγέτες. Είναι ενεργά μέρη του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι πολιτικές τους διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο διαχείρισης και επιβολής των εθνικών και κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Μπορούμε να στηριχτούμε μόνο στις δυνάμεις της τάξης μας, στην μεταξύ μας αλληλεγγύη και στους κοινούς μας αγώνες.
Αγωνιζόμαστε στην εργασία, στα σχολεία, στις σχολές, στις γειτονιές συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις και τα προτάγματά μας. Αγωνιζόμαστε για την επιβίωση και τη βελτίωση των όρων ζωής μας, έχουμε όμως το βλέμμα μας στραμμένο σταθερά σε μια κοινωνία ελεύθερων και ισότιμων μεταξύ τους ανθρώπων. Μέσα από τις συλλογικότητες, τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις μας προεικονίζουμε την κοινωνία, τις αξίες και τις σχέσεις που επιθυμούμε. Αγωνιζόμαστε για την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού, για τον συνολικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχική συλλογικότητα καθ’οδόν