Στις 28/02 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία των 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη. Στο κάλεσμα των οικείων τους σε συγκέντρωση και στη γενική απεργία που προκηρύχθηκε, συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε περισσότερες από 250 συγκεντρώσεις σε πόλεις της ελλάδας και πάνω από 100, σε πόλεις του εξωτερικού. Στην Αθήνα, συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη απεργία και συγκέντρωση που έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες (συμπεριλαμβανομένων των μαζικότατων απεργιών του ’10-’12), με τον κόσμο να καταλαμβάνει τους δρόμους από την Ομόνοια και το Πεδίον του Άρεως μέχρι τη Συγγρού και από τον Ευαγγελισμό μέχρι το Μοναστηράκι.
Το κράτος και τα ΜΜΕ, εκτιμώντας (και έχοντας τον φόβο) ότι η συμμετοχή στη συγκέντρωση θα είναι τεράστια, προσπάθησαν αφενός να αποτρέψουν τον κόσμο από το να συμμετάσχει και αφετέρου να προδιαθέσουν αρνητικά τους διαδηλωτές και να τους στρέψουν ενάντια σε όσους/-ες θελήσουν να δράσουν δυναμικά και να εκδηλώσουν έμπρακτα την οργή τους ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αυτό το κλίμα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η πλειοψηφία του κόσμου είχε ελάχιστη –έως καθόλου – εμπειρία από διαδηλώσεις και τον τρόπο που αυτές μπορούν να εξελιχθούν, οδήγησε μέρος των διαδηλωτών στην υιοθέτηση μιας επιφυλακτικής και καχύποπτης στάσης απέναντι σε όσους/-ες επέλεξαν να συγκρουστούν.
Τον μηχανισμό αυτόν, όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε. Τίθεται σε λειτουργία όποτε γενικεύονται οι κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες και η κοινωνική οργή ξεχειλίζει. Το κεφάλαιο πρέπει να διατηρήσει τα κέρδη του και να ελαχιστοποιήσει τις ζημιές του. Το κράτος, και οι τωρινοί και οι επίδοξοι αυριανοί διαχειριστές του, πρέπει να διασφαλίσουν ότι δεν θα αμφισβητηθεί η κυριαρχία τους και η αποκλειστικότητα του δικαιώματός τους στη χρήση βίας.
Με τους πολέμους να μαίνονται γύρω μας και με το ελληνικό κράτος να συμμετέχει ενεργά σε αυτούς, αποτελεί εξόφθαλμη αντίφαση η καταδίκη –από μεριάς του– της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Η αντίφαση γίνεται εντονότερη όταν δούμε την απαξίωση και τη βία με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή των ανθρώπων της τάξης μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας (υγεία, εργασία, στέγαση, ακρίβεια, υποχρεωτική στράτευση, καταστολή…). Παράλληλα, η επιτάχυνση της κρατικής-καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πολεμικές προετοιμασίες και οι εξοπλισμοί δεν προδιαγράφουν τίποτε θετικό για τους/τις από τα κάτω.
Αν δεν θέλουμε οι απαντήσεις μας να εγκλωβιστούν στην παγίδα του κοινοβουλευτισμού, στην αναζήτηση νέων σωτήρων και τη συνεχή επανάληψη του ίδιου έργου, είναι αναγκαία η συνολική αμφισβήτηση του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε– μέρος της οποίας αποτελεί και η κοινωνική αντιβία ως απάντηση στην καθημερινή κρατική-καπιταλιστική βία. Είναι αναγκαία η διασύνδεση των επιμέρους αγώνων και η συνολικοποίηση των μερικών, στην κατεύθυνση του μοναδικού πραγματικά εναλλακτικού δρόμου, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης.
Στις 12/2/2012 είχαμε την κορύφωση ενός τριημέρου διαδηλώσεων που ξεκίνησε με μια 48ωρη απεργία, με αφορμή την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου. Η τρίτη μέρα σημαδεύτηκε από γενικευμένες συγκρούσεις, τις οποίες η αστυνομία αδυνατούσε να διαχειριστεί για ώρες, με κόσμο να υπερασπίζεται –εν συνόλω και μαχητικά– οδοφράγματα περιμετρικά της πλατείας Συντάγματος. Μετά την κουβέντα περί βίας που άνοιξε το επόμενο διάστημα, τόσο από τα ΜΜΕ όσο και κοινωνικά, θελήσαμε, τότε, ως συλλογικότητα, να καταγράψουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με τη βία, την αντιβία και τον “φετιχισμό της μη-βίας”. Με την αντίστοιχη κουβέντα να ανοίγει εκ νέου τον τελευταίο καιρό, θεωρούμε σημαντικό να υπερασπιστούμε την κοινωνική αντιβία αναδημοσιεύοντας τη μπροσούρα αυτή.
Υ.Γ. Επιλέγουμε να επανεκδώσουμε την μπροσούρα στην αρχική της μορφή, παρά τη χρονική απόσταση και την αλλαγή στη σύνθεση της συλλογικότητας. Το κείμενο, ενώ παρουσιάζει συνοπτικά τη σταθερή θέση μας πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής αντιβίας, αναφέρεται παράλληλα σε κοινωνικά και κινηματικά γεγονότα και αντιπαραθέσεις που αφορούν στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
PDF : ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ “ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΕΤΙΧΙΜΣΟ ΤΗΣ ΜΗ-ΒΙΑΣ “