ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, του αποκλεισμού από την περίθαλψη, των κατασχέσεων, της καταστολής κάθε κοινωνικής-εργατικής κινητοποίησης, των επιστρατεύσεων των απεργών, της λειτουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και φυλακών υψίστης ασφαλείας, της δράσης των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, της γιγάντωσης του κατασταλτικού νομικού οπλοστασίου του κράτους και των εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «υποταγή ή χρεοκοπία».
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να καταστείλει τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες και τα κινήματα αντιπαρατίθεται μια αντιπολίτευση που προσπαθεί να τους απονευρώσει και να τους χειραγωγήσει προκειμένου να αυξήσει την εκλογική της επιρροή και να συμβάλει στην διαιώνιση του καπιταλισμού και του κρατισμού.
Η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση επίπλαστης «ευμάρειας» και «κοινωνικής ειρήνης», πέρα από το ότι είναι πλέον εντελώς ανέφικτη, δεν μας είναι καν επιθυμητή. Καλός καπιταλισμός και κοινωνικό κράτος δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν. Κανένα πολιτικό μόρφωμα του κράτους και του κεφαλαίου δεν πρόκειται να “τιμωρήσει” το πολιτικό σύστημα που το δημιούργησε.
Για να απαλλαγούμε από τους δυνάστες μας δεν αναθέτουμε τη διαχείριση της ζωής μας σε νέους δυνάστες, δεν αναθέτουμε τη διαχείριση της ζωή μας στα χεριά κανενός αρχηγού-σωτήρα. Κανείς δε θα λύσει τα δικά μας προβλήματα κανείς δεν ενδιαφέρεται και δεν μπορεί να δώσει καλύτερες λύσεις από αυτές που μπορούμε μόνοι μας να σκεφτούμε και να πραγματοποιήσουμε.
ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
Η προσπάθεια του καθεστώτος να τρομοκρατήσει και να καθυποτάξει όσους οδηγεί στην εξαθλίωση, όσους θεωρεί ότι περισσεύουν και όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται, η προσπάθειά του να μας μετατρέψει σε άβουλους παρατηρητές της καταστροφής της ζωής μας, δεν απαντιέται με εκλογές. Αντίθετα, η συμμετοχή στις εκλογές αποτελεί στάση συναίνεσης και αποδοχής του επιβαλλόμενου ολοκληρωτισμού.
Οι ριζοσπαστικοί αγώνες και οι εξεγέρσεις των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων που ξεσπούν η μια μετά την άλλη σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αυτές που μεταφέρουν το φόβο στο στρατόπεδο των κυρίαρχων. Το όραμα μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης και ο κοινός μας αγώνας για αυτήν μπορεί να σπάσει το φόβο.
Απέναντι στη συνολική επίθεση του κράτους και των αφεντικών δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις. Το μέλλον μας, το μέλλον της τάξης μας είναι κοινό. Τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Μοιραζόμαστε αυτά που μας προβληματίζουν, συζητάμε και αγωνιζόμαστε μαζί για τη λύση τους. Δημιουργούμε αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές δομές αλληλεγγύης και αγώνα στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας μας, στα σχολεία και τις σχολές μας. Χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας μεταξύ μας, ξεκινάμε να χτίζουμε τον κόσμο που θέλουμε εδώ και τώρα. Αναλαμβάνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη για τη ζωή μας.
Στοχεύουμε στην καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, στην καταστροφή κάθε σχέσης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αγωνιζόμαστε για την Κοινωνική Επανάσταση, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, για την Αναρχία.
Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’ οδόν
2 σχόλια
”Στοχεύουμε στην καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, στην καταστροφή κάθε σχέσης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αγωνιζόμαστε για την Κοινωνική Επανάσταση, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, για την Αναρχία.”
~~~~~~~~~~~~~
Δεν λέω σωστοί οι στόχοι που έχετε θέσει, όλοι εκεί στοχεύουμε.
Τί κάνετε όμως για να πετύχετε τους στόχους σας;
Εννοώ κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό.Η αποχή από τις κάλπες στην συγκεκριμένη στιγμή δεν φτιάχνει επαναστάτες,αλλά δίνει την δυνατότητα στούς μακελλάρηδες μας για μεγαλὐτερο μακέλλεμα.Δεν αλλάζει κάτι με τις εκλογές είναι αλήθεια αυτό,όμως κερδίζουμε χρόνο, πολύτιμο χρόνο, για τους στόχους που βάζουμε.
Στην τελική όσοι απέχουν από τις κάλπες ας ετοιμάσουν την επανάστασή τους,διαφορετικά είναι δειλοί και άχρηστοι. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνουν και όσοι πάνε στίς κάλπες. Δεν το λέω εγώ αλλά ο Ντουρούτι.
Εκτός από τα ποτάμια, τις ελιές και όλα τα βοθρολύμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές υπάρχουν και κάποιοι συνεπείς κομμουνιστές εκτός ΚΚΕ βέβαια, ψάχτε το, μπορεί να είναι μια κάποια λύση στην παρούσα κατάσταση.
Αντιγράφω από το blog στο οποίο παραπέμπει το link του σχολίου σου:
«Ο Τσόμσκι λέει ότι σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις η αποχή
των αναρχικών αυτουπονομεύει τους στόχους τους.
Αλλά τι λέω, καλύτερα Δένδιας.»
Το μη χείρον, βέλτιστον, λοιπόν. Έχουμε να κάνουμε με την αρχή του ελάσσονος κακού, μια θέση που βρίσκεται στον πυρήνα του φιλελεύθερου ωφελιμισμού, ντυμένη εδώ με επαναστατικό μανδύα. Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, η συμμετοχή στις εκλογές είναι λιγότερο κακή για τον στόχο της κοινωνικής επανάστασης. Επειδή όμως, μια και τσιτατολογούμε, the lesser of two evils is still evil (σε ελεύθερη απόδοση «η επιλογή ανάμεσα σε δυο κακά παραμένει επιλογή ενός κακού»), εμείς προτιμάμε να μιλάμε και να δρούμε με βάση το τι πάει μπροστά τον στόχο της κοινωνικής επανάστασης, όχι το τι τον πάει λιγότερο πίσω. Εξάλλου, η συμμετοχή στις εκλογές είναι και αυτή “κακή” επιλογή, όταν ο στόχος είναι μια πραγματικά κοινωνική επανάσταση, καθώς προωθεί την ανάθεση και τη διαμεσολάβηση ως τρόπο (μη) δράσης.
Επιπλέον, το παραπάνω αποκαλύπτει μια λογική που απέχει παρασάγγας από την ίδια την αναφορά στο σχόλιό σου:
«Στην τελική όσοι απέχουν από τις κάλπες ας ετοιμάσουν την επανάστασή τους, διαφορετικά είναι δειλοί και άχρηστοι. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνουν και όσοι πάνε στίς κάλπες. Δεν το λέω εγώ αλλά ο Ντουρούτι.»
Ενώ το πρώτο συναρτά τους στόχους των αναρχικών με τη συμμετοχή στις εκλογές και βρίσκει ότι αυτή τους υπονομεύει, το δεύτερο τους αποσυναρτά εντελώς. Δηλαδή τα σκεπτικά πάνω στα οποία πατάει το κάθε επιχείρημα είναι εντελώς διαφορετικά. Τελικά τι συμβαίνει; Πρέπει να συμμετέχουμε στις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις γιατί αλλιώς αυτοϋπονομεύουμε τους στόχους μας ή ανεξαρτήτως της συμμετοχής μας ή μη σε αυτές, το ζήτημα είναι η προετοιμασία της επανάστασης; Υποστηρίζοντας και τα δυο ταυτόχρονα, ουσιαστικά υποστηρίζεις το μοναδικό κοινό σημείο που βγαίνει από τον συνδυασμό τους (και όχι από το καθένα ξεχωριστά), καθώς τα υπόλοιπα είναι αντιφατικά. Και το μοναδικό αυτό κοινό σημείο είναι το εξής: «το να ψηφίζουμε δεν είναι κακό πράγμα». Η επιχειρηματολογία που σε οδηγεί εκεί είναι ασαφής, καθώς δεν καταλήγει με βάση ένα σκεπτικό. Με άλλα λόγια, υποστηρίζεις τη συμμετοχή στις εκλογές επειδή απλώς και μόνο υποστηρίζεις τη συμμετοχή στις εκλογές.
«Η αποχή από τις κάλπες στην συγκεκριμένη στιγμή δεν φτιάχνει επαναστάτες,αλλά δίνει την δυνατότητα στούς μακελλάρηδες μας για μεγαλὐτερο μακέλλεμα.»
Κάθε φορά υπάρχει ο μπαμπούλας της «συγκεκριμένης στιγμής». Η επίκλησή της δεν προσθέτει το παραμικρό στην κουβέντα. Ο βαθμός του μακελέματος εξαρτάται κάθε στιγμή από τον βαθμό ετοιμότητας και συνειδητότητας του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, όχι από το όνομα του μακελάρη μας. Με άλλα λόγια, παραθέτοντας τα λόγια ενός Κινέζου αναρχικού, του Λι Σιζένγκ, «Οι ρεπουμπλικάνοι τάσσονται υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησης των Μαντσού απλώς και μόνο επειδή είναι των Μαντσού. Οι αναρχικοί τάσσονται υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησης των Μαντσού απλώς και μόνο επειδή είναι κυβέρνηση.»
«Δεν αλλάζει κάτι με τις εκλογές είναι αλήθεια αυτό,όμως κερδίζουμε χρόνο, πολύτιμο χρόνο, για τους στόχους που βάζουμε.»
Κάθε συμμετοχή στη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως αναγνώριση της δικαιοδοσίας των αντιπροσώπων. Και αυτό ισχύει ανεξαρτήτως των εκβιαστικών διλημμάτων που θέτει η εξουσία και σίγουρα ανεξαρτήτως των «τακτικών» επιχειρημάτων που εμφανίζονται σε κάθε (μα κάθε) προεκλογική περίοδο.
«Εκτός από τα ποτάμια, τις ελιές και όλα τα βοθρολύμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές υπάρχουν και κάποιοι συνεπείς κομμουνιστές εκτός ΚΚΕ βέβαια, ψάχτε το, μπορεί να είναι μια κάποια λύση στην παρούσα κατάσταση.»
Μάλλον αντιλαμβανόμαστε τον κομμουνισμό με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
«Τί κάνετε όμως για να πετύχετε τους στόχους σας; Εννοώ κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό.»
Χμμμ… «Μοιραζόμαστε αυτά που μας προβληματίζουν, συζητάμε και αγωνιζόμαστε μαζί για τη λύση τους. Δημιουργούμε αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές δομές αλληλεγγύης και αγώνα στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας μας, στα σχολεία και τις σχολές μας. Χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας μεταξύ μας, ξεκινάμε να χτίζουμε τον κόσμο που θέλουμε εδώ και τώρα. Αναλαμβάνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη για τη ζωή μας.»
Αυτά.