Ο αγωνιστής κρατούμενος Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε από τις 11/11 απεργία πείνας, απαιτώντας την παύση της εκδικητικής στέρησης αδειών εξόδου που του χορηγούνταν τα τελευταία δύο χρόνια. Η ποινή αυτή του επιβλήθηκε λόγω της ένταξής του στη γελοία δικογραφία με το όνομα “εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης”. Μοναδικό στοιχείο εναντίον του ήταν οι προσωπικές και συντροφικές σχέσεις που είχε αναπτύξει με αναρχικούς/ες στα πλαίσια της αλληλεγγύης στους αγώνες των φυλακών. Παρ’ότι σε σχέση με τις συγκεκριμένες κατηγορίες αφέθηκε “ελεύθερος” (χωρίς δηλαδή περιοριστικούς όρους ή προφυλάκιση), η εκδικητική στάση του κράτους απέναντί του δεν σταμάτησε. Αυτό είναι περισσότερο από προφανές πως δεν οφείλεται μόνο στη στοχοποίηση των προσωπικών του σχέσεων με φίλους και συντρόφους του, αλλά κατά κύριο λόγο στην πολυετή του αγωνιστική στάση μέσα στη φυλακή.
Μετά την καταδίκη του σε 5 φορές ισόβια και 25 χρόνια φυλάκισης για τη συμμετοχή του στην οργάνωση 17Ν, ο Σάββας Ξηρός εξακολουθεί μετά απο 11,5 χρόνια να παραμένει κρατούμενος στα κολαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού. Η κρίσιμη κατάσταση της υγείας του (τύφλωση, φλεβική ανεπάρκεια και επίδρασή της στα κάτω άκρα, σχεδόν πλήρης κώφωση, σοβαρά νευρολογικά και αγγειακά προβλήματα, ιστορικό άσθματος απο παλιά, ακρωτηριασμός δεξιού χεριού, πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας), είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς φροντίδας απ’ το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, των πολλαπλών απορρίψεων των αιτημάτων του για αναστολή ή διακοπή της ποινής του και της εκδικητικής μεταχείρισής του απο το κράτος.
Αν το 2010, έτος υπογραφής του 1ου μνημονίου, ορισμένοι έτρεφαν ακόμη αμφιβολίες για το μέγεθος της επίθεσης των κυρίαρχων και ελπίδες για μια σύντομη επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, σήμερα κάθε τέτοια σκέψη είναι ανεδαφική. Η κρίση βαθαίνει διαρκώς και οι αυταπάτες περί ανάκαμψης στερεύουν. Ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται και αυτό για τους καταπιεσμένους σημαίνει: μισθοί ανέχειας, μαζικές απολύσεις, πολυετής ανεργία, αποκλεισμός από τα συστήματα υγείας, κοινωνικής ασφάλισης και εκπαίδευσης. Τον Ιούνιο, 2000 εργαζόμενοι απολύθηκαν εν μία νυκτί από την ΕΡΤ, στη συνέχεια ήρθε η σειρά των σχολικών φυλάκων και των εκπαιδευτικών και τώρα 1500 διοικητικών υπάλληλων από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Είναι φανερό λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βίαιο και διαρκές σάρωμα του κόσμου της εργασίας με τα προσχήματα της «εξόδου από την κρίση», της «ανάπτυξης», της «σωτηρίας του έθνους». Οι προληπτικές επιστρατεύσεις, οι συλλήψεις καταληψιών μαθητών, η προσπάθεια βίαιης καταστολής κάθε αντίστασης αποτελούν μέσα για την προχώρημα της επιχειρούμενης αναδιάρθωσης.