Από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, ο δικός μας πόλεμος ειναι κοινωνικός -ταξικός

Στην απεργία του Σικάγο το 1886 συμμετείχαν εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, διεκδικώντας 8ωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες.  Άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν για αυτά. Αν και η απεργία κατεστάλει και το κράτος, με συνοπτικές διαδικασίες, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, το 8ωρο κατακτήθηκε σταδιακά για το σύνολο της τάξης μας. Έναν αιώνα μετά, η επίθεση στην τάξη μας μαίνεται ενώ η ίδια εμφανίζεται πολυδιασπασμένη, επηρεασμένη από εθνικιστικά, ρατσιστικά, πατριαρχικά ιδεολογήματα. Αναγνωρίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της ή κάπου έξω από τα κρατικά σύνορα, αποδυναμώνεται η αντίσταση της στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου.

Ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό

Ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων

Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τα θλιβερά γαλανόλευκα καρναβάλια για την «μακεδονία ξακουστή» και τον εθνικό παροξυσμό. Ένα συνονθύλευμα από δεξιούς, ψεκασμένους, ελληνόψυχους, παπαδαριό, ναζί, (παρα)στρατιωτικούς και αριστερούς πατριώτες, που έχυσαν τόνους εθνικιστικού-ρατσιστικού-σεξιστικού δηλητηρίου, προσπάθησε να σπείρει το σκοτάδι του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και έστρωσε τον δρόμο στις κάθε λογής φασιστικές και ναζιστικές γκρούπες να ξαναβγούν στον δημόσιο χώρο και με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων να επιτεθούν σε κατειλημμένους χώρους, σε μετανάστριες-ες και αγωνιστές-τριες. Οι «γραφικοί» μακεδονομάχοι «νταντεύτηκαν» από όλο το καθεστωτικό φάσμα (κόμματα, ΜΜΕ κτλ.). Τροφοδοτήθηκαν από τον διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού˙ από τις ιαχές για τις «μάχες των υδρογονανθράκων» στο Αιγαίο, από την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, από τη διαρκή ρητορεία για «εθνική ενότητα και ανάπτυξη», την Ελλάδα «ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια».
Συνέχεια ανάγνωσης →

Στις 14 Ιανουαρίου, ο κρατούμενος στις φυλακές Λάρισας Σπύρος Χριστοδούλου ξεκίνησε απεργία πείνας, με αίτημα την συγχώνευση των ποινών του. Διεκδικεί την παύση των εισαγγελικών και δικαστικών μεθοδεύσεων, που επιχειρούν να τον καταδικάσουν σε ατέλειωτα χρόνια φυλακής και φυσική εξόντωση. Η απόδοση ποινών μη συγχωνεύσιμων αποτελεί καταστρατήγηση του ίδιου του νομικού πλαισίου που γεννά και κατασκευάζει ενόχους. Ένα νομικό πλαίσιο που επιστρατεύεται ή ξεπερνιέται, τηρείται κατά γράμμα ή απαξιώνεται, ανάλογα με την πολιτική σκοπιμότητα των εμπνευστών του. Συνέχεια ανάγνωσης →