Την Κυριακή 21 Γενάρη 2018, με αφορμή την επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων και την αναμόχλευση του μακεδονικού ζητήματος, ένα εθνικιστικό συνονθύλευμα χουντοστράτηγων, βασιλοφρόνων, πατριωτών, “ψεκασμένων”, χουντικών, χρυσαυγιτών, φασιστοχουλιγκάνων, παπάδων και διαφόρων άλλων συνιστωσών του εθνικού κορμού συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διαδηλώσει. Από τις γραμμές αυτής της συγκέντρωσης και με τη κάλυψή της, φασιστικές ομάδες κρούσης βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από τα λαγούμια τους μέρα μεσημέρι και με την πλήρη στήριξη των μπάτσων να επιτεθούν σε 2 καταλήψεις. Η πρώτη επίθεση στην κατάληψη ΕΚΧ “Σχολείο” απωθήθηκε από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της περιφρούρησης, ενώ η δεύτερη με στόχο την κατάληψη “Libertatia” είχε σαν αποτέλεσμα να καεί ολοσχερώς.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στο πλευρό των συντρόφων/ισσών μας από τις καταλήψεις “Libertatia” και “Σχολείο”, απέναντι στο κράτος και τα ενεργούμενά του. Ενάντια στις εθνικιστικές κραυγές και τις φασιστικές επιθέσεις, προτάσσουμε τον διεθνισμό και τον διαρκή αντιφασιστικό αγώνα. Ενάντια στην εθνική συνείδηση, συγκροτούμε την ταξική μας συνείδηση και αλληλεγγύη.

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΛΑΚΟ ΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ “LIBERTATIA”, ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ “ΣΧΟΛΕΙΟ” ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ/ΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μετά από 36 ημέρες απεργίας πείνας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα  και Νίκου Μαζιώτη, ο αναρχικός αγωνιστής Ν. Μαζιώτης κατέκτησε την έξοδό του από το βασανιστήριο της απομόνωσης όπου κρατούνταν, ώστε να συνεχίσει να εκτίει την ποινή που του επέβαλε η αστική δικαιοσύνη στην πτέρυγα Ε των φυλακών Κορυδαλλού.

Λίγο μετά τη μεταφορά του στην πτέρυγα από το νοσοκομείο των φυλακών και πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του, δέχτηκε επίθεση από ομάδα ποινικών συγκρατούμενών του μέσα στο κελί του. Επέστρεψε χτυπημένος και μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Είναι πραγματικά φαιδρό το να θεωρήσει οποιοσδήποτε ότι μια μαφιόζικη επίθεση θα μπορούσε να τρομάξει ή να “συνετίσει” συντρόφους, ανθρώπους που  έχουν επιλέξει συνειδητά την αντιπαράθεση με έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό και το έχουν κάνει με συνέπεια και συνέχεια. Το αποτέλεσμά της όμως είναι η ενίσχυση της κρατικής καταστολής απέναντί του, η δυσχέρανση των συνθηκών εγκλεισμού του και το σιγοντάρισμα της κρατικής επιχειρηματολογίας για την επιστροφή του στην απομόνωση.

Την ευθύνη της σωματικής του ακεραιότητας την είχε και την έχει το κράτος και οι αριστεροί διαχειριστές του, από τη στιγμή που βρίσκεται έγκλειστος με δική τους απόφαση και σε συνθήκες που αυτοί επιλέγουν. Ευθύνη όμως έχει και η κοινότητα των πολιτικών κρατούμενων.   Θεωρούμε ότι, πρώτη από όλους, αυτή θα έπρεπε να έχει ήδη καταδικάσει το γεγονός της επίθεσης και να στηρίξει έμπρακτα τον Νίκο Μαζιώτη. Πριν και πέρα από την αποτύπωση πολιτικών διαφωνιών ή το ξεπέρασμά τους, για εμάς, προέχει η διαφύλαξη της σωματικής του ακεραιότητας και η διασφάλιση της μη επίθεσης είτε στον ίδιο είτε σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό κρατούμενο.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στο πλευρό του, απέναντι σε κάθε κρατική ή μαφιόζικη επίθεση που τον στοχεύει.

(Το κείμενο σε μορφή pdf εδώ)

Το κείμενο αυτό συγκεντρώνει τις θέσεις, την κριτική, την αυτοκριτική και τον απολογι­σμό της συλλογικότητάς μας σχετικά με την αποχώρησή μας από την Αναρχική Ομο­σπονδία (εφεξής ΑΟ). Επιλέγουμε τη δημοσιοποίηση αυτού του κειμένου, θεωρώντας ότι η επι­τυχία ή αποτυχία ενός εγχειρήματος ομοσπονδιοποίησης, αλλά και η ίδια η διαδικα­σία για τη δημιουργία του, οφείλει να αποτελεί κινηματική παρακαταθήκη για οποιαδή­ποτε άλλη παράλληλη ή μελλοντική αντίστοιχη προσπάθεια. Για την προηγούμενη προ­σπάθεια, 30 περίπου χρόνια πριν τις τωρινές, γνωρίζουμε λίγα πράγματα, κυρίως μέσα από περιγραφές μεγαλύτερων συντρόφων/ισσών που συμμετείχαν σ’αυτήν. Αγνοούμε την κριτική και την αυτοκριτική των συλλογικοτήτων που συμμετείχαν τότε. Θεωρούμε ότι η δημοσιοποίησή της θα είχε βοηθήσει κι εμάς να μην επαναλάβουμε ίδια ή αντίστοι­χα λάθη και να μπορέσουμε να υπερβούμε σφάλματα τα οποία δείχνουν να ανακυκλώνο­νται στο εσωτερικό του «χώρου».

Πρόκειται μάλλον για το «δυσκολότερο» κείμενο που έχουμε συνδιαμορφώσει μέχρι σή­μερα, μια και σημαίνει την, ελπίζουμε πρόσκαιρη, αποτυχία επίτευξης ενός στρατηγικού στόχου της συλλογικότητάς μας. Έχοντας «επενδύσει» πολύ πολιτικό χρόνο και κόπο για το συγκεκριμένο εγχείρημα και καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι πλέον δεν μας εμπε­ριέχει, βρισκόμαστε εδώ και αρκετούς μήνες σε διαδικασία απολογισμού και επανεξέτα­σης τόσο των μέχρι τώρα πολιτικών μας επιλογών όσο και της από εδώ και πέρα πορείας μας. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος της μεγάλης καθυστέρησης της δημοσιοποίη­σης αυτού του κειμένου.

Όσα γεγονότα αναφέρουμε μέσα στο κείμενο παρατίθενται με σκοπό την αποτύπωση των θέσεων αλλά και του γενικότερου κλίματος που αντιληφθήκαμε εμείς να επικρατεί στην ΑΟ, δηλαδή του ευρύτερου πολιτικού πλαισίου λειτουργίας της. Για το λόγο αυτό δεν θεω­ρήσαμε σκόπιμη την αναφορά ονομάτων συλλογικοτήτων αλλά και ιδιαίτερων λε­πτομερειών για τα γεγονότα. Συνέχεια ανάγνωσης →