Κείμενα

Από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, ο δικός μας πόλεμος ειναι κοινωνικός -ταξικός

Στην απεργία του Σικάγο το 1886 συμμετείχαν εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, διεκδικώντας 8ωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες.  Άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν για αυτά. Αν και η απεργία κατεστάλει και το κράτος, με συνοπτικές διαδικασίες, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, το 8ωρο κατακτήθηκε σταδιακά για το σύνολο της τάξης μας. Έναν αιώνα μετά, η επίθεση στην τάξη μας μαίνεται ενώ η ίδια εμφανίζεται πολυδιασπασμένη, επηρεασμένη από εθνικιστικά, ρατσιστικά, πατριαρχικά ιδεολογήματα. Αναγνωρίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της ή κάπου έξω από τα κρατικά σύνορα, αποδυναμώνεται η αντίσταση της στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου.

Ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό

Ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων

Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τα θλιβερά γαλανόλευκα καρναβάλια για την «μακεδονία ξακουστή» και τον εθνικό παροξυσμό. Ένα συνονθύλευμα από δεξιούς, ψεκασμένους, ελληνόψυχους, παπαδαριό, ναζί, (παρα)στρατιωτικούς και αριστερούς πατριώτες, που έχυσαν τόνους εθνικιστικού-ρατσιστικού-σεξιστικού δηλητηρίου, προσπάθησε να σπείρει το σκοτάδι του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και έστρωσε τον δρόμο στις κάθε λογής φασιστικές και ναζιστικές γκρούπες να ξαναβγούν στον δημόσιο χώρο και με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων να επιτεθούν σε κατειλημμένους χώρους, σε μετανάστριες-ες και αγωνιστές-τριες. Οι «γραφικοί» μακεδονομάχοι «νταντεύτηκαν» από όλο το καθεστωτικό φάσμα (κόμματα, ΜΜΕ κτλ.). Τροφοδοτήθηκαν από τον διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού˙ από τις ιαχές για τις «μάχες των υδρογονανθράκων» στο Αιγαίο, από την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, από τη διαρκή ρητορεία για «εθνική ενότητα και ανάπτυξη», την Ελλάδα «ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια».
Συνέχεια ανάγνωσης →

Στις 14 Ιανουαρίου, ο κρατούμενος στις φυλακές Λάρισας Σπύρος Χριστοδούλου ξεκίνησε απεργία πείνας, με αίτημα την συγχώνευση των ποινών του. Διεκδικεί την παύση των εισαγγελικών και δικαστικών μεθοδεύσεων, που επιχειρούν να τον καταδικάσουν σε ατέλειωτα χρόνια φυλακής και φυσική εξόντωση. Η απόδοση ποινών μη συγχωνεύσιμων αποτελεί καταστρατήγηση του ίδιου του νομικού πλαισίου που γεννά και κατασκευάζει ενόχους. Ένα νομικό πλαίσιο που επιστρατεύεται ή ξεπερνιέται, τηρείται κατά γράμμα ή απαξιώνεται, ανάλογα με την πολιτική σκοπιμότητα των εμπνευστών του. Συνέχεια ανάγνωσης →

το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο που αφορά τα πανεπιστήμια και ψηφίστηκε στην βουλή αποτελεί τμήμα μιας συνολικότερης αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης και του ίδιου του κρατικού/καπιταλι­στικού συστήματος. Η επίθεση στην εκπαίδευση και η κατεδάφιση κεκτημένων δεκαετιών, ανήκει στην ίδια ατζέντα με το τσάκισμα μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, στα πλαίσια των μνημονιακών προγραμμάτων και της συστημικής κρίσης.

Ο νέος νόμος Γαβρόγλου εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς που προωθούν ένα πανεπιστήμιο προσηλω­μένο στην παραγωγή υπερεξειδικευμένου και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, προκειμένου να κα­λυφθούν οι σύγχρονες ανάγκες της αγοράς. Η κάλυψη του μνημονιακού στόχου για “πρωτογενή πλεονάσματα” οδηγεί σε περικοπές πόρων και δαπανών για την εκπαίδευση, με αποτέλεσμα την κατάργηση τμημάτων και σχολών και τη σύντμησή τους σε νέα προγράμματα σπουδών. Η κατε­δάφιση εργασιακών δικαιωμάτων με την διάσπαση του ενιαίου πτυχίου υποχρεώνει τους αποφοί­τους σε διαρκείς σπουδές και γεννά την ανάγκη για επιπρόσθετη επαγγελματική κατάρτιση, οδη­γώντας τους στο να πληρώνουν αδρά για την συμμετοχή τους σε μεταπτυχιακά προγράμματα σπου­δών. Παράλληλα, ανοίγουν ασαφείς επαγγελματικοί τομείς, που ουσιαστικά θα αναλάβουν την κα­τάρτιση συμπληρωματικών εργαζομένων “πασπαρτού”.

Το νομοσχέδιο, βαθαίνει επιπροσθέτως τη μονοδιάστατη και οικονομίστικη, τεχνοκρατική διάστα­ση της γνώσης. Στο πανεπιστήμιο η γνώση αποξενώνεται από την κοινωνική της λειτουργία, απα­ξιώνεται ως μέσο σύλληψης και ερμηνείας του κόσμου και προσανατολίζεται μονόπλευρα στην με­γιστοποίηση του κέρδους των αφεντικών. Αποτέλεσμα είναι η παραγωγή άβουλων και πειθήνιων εργαζομένων, που θα στελεχώσουν μελλοντικά την καπιταλιστική παραγωγή. Σε αυτήν την κατεύ­θυνση, η υποτίμηση των μη “παραγωγικών” σπουδών, των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών, όπου διαρκώς δέχονται επιθέσεις, αναδεικνύει το πώς νοηματοδοτούν κράτος και αφεντικά το πα­νεπιστήμιο. Η κατάργηση του τομέα “παιδαγωγικής” από την φιλοσοφική σχολή και ο κίνδυνος απόσπασης της παιδαγωγικής επάρκειας από ένα πλήθος τμημάτων που συνδέονται με αυτόν απει­λεί να τινάξει στον αέρα τα επαγγελματικά δικαιώματα χιλιάδων φοιτητών/τριων και αποφοίτων. Συνέχεια ανάγνωσης →