Κείμενα

το κείμενο σε μορφή pdf  εδώ

Το μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος καταλήγει νεκρός μετά τον βάναυσο ξυλοδαρμό του έξω από κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, έναν ακόμη μαγαζάτορα και στη συνέχεια από μπάτσους της ΔΙΑΣ, περιτριγυρισμένος από κόσμο που παρακολουθούσε χωρίς αντίδραση ό,τι συνέβαινε.

Η δολοφονία του αποπειράθηκε να συγκαλυφθεί σε μια συντονισμένη προσπάθεια αστυνομίας και ΜΜΕ. Οι μπάτσοι αφήνουν τον ιδιοκτήτη ελεύθερο να καθαρίσει στην κυριολεξία το χώρο, δεν συλλέγουν στοιχεία και καταθέσεις από τον συγκεντρωμένο κόσμο, ενώ για μέρες ο δεύτερος μα­γαζάτορας “αναζητούταν”. Άμεσα, και πριν ακόμη γίνει γνωστή η ταυτότητα του δολοφονημένου, ξεκινάει από τα ΜΜΕ μια εκστρατεία ξεπλύματος, με την κατασκευή του αφηγήματος του οπλο­φόρου τοξικομανούς ληστή που αυτοτραυματίστηκε θανάσιμα στην απόπειρα του να διαφύγει (λες και ακόμη κι αν ίσχυε αυτή η κατασκευή θα μείωνε σε οποιονδήποτε βαθμό τις ευθύνες των δολο­φόνων του), φτάνοντας μέχρι το σημείο να γίνονται σφιγμομετρήσεις για το αν η “κοινή γνώμη” συμφωνεί με την αντίδραση του ιδιοκτήτη η όχι. Τελικά, αμφότεροι οι επιτιθέμενοι αφήνονται ελεύθεροι μέχρι τη δίκη.

Το περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου συμπύκνωσε με σκληρό τρόπο ορισμένες από τις χειρότερες παθογένειες που απορρέουν από την εξουσιαστική οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Η ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας, η μικροαστική ηθική που νομιμο­ποιεί ή δικαιολογεί την υπεράσπιση αυτής της ιδιοκτησίας με κάθε τρόπο απέναντι σε οποιαδήποτε “απειλή” και το δόγμα του πολέμου όλων εναντίον όλων συνιστούν ένα δίκαιο που λειτούργησε ως υπόβαθρο στη συγκεκριμένη επίθεση. Υπόβαθρο απαραίτητο, αλλά όχι αναγκαστικά επαρκές για την εκδήλωση μιας βίας τέτοιας έκτασης και έντασης. Το αίσθημα της απειλής δεν ήταν αρκετό από μόνο του. Ήταν ο υποτιθέμενος φορέας της που λειτούργησε ως καταλύτης. Οι μανιασμένοι επιτι­θέμενοι, στα μάτια τους, είχαν απέναντί τους έναν άνθρωπο κατώτερο από αυτούς: έναν τοξικομα­νή, έναν ομοφυλόφιλο, έναν εξαθλιωμένο, ένα άτομο που δε χωράει στα “υγιή” εθνικά πρότυπα· εί­χαν απέναντί τους μια αιτία και ταυτόχρονα μια αφορμή να εκδηλωθεί με τον πιο ωμό τρόπο τι ση­μαίνει να αισθάνεσαι ότι έχεις εξουσία, ότι έχεις δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι σε έναν άλ­λον άνθρωπο και την ταυτόχρονη πίστη ότι λόγω της θέσης του δεν θα ενδιαφερθεί κανείς γι αυτόν. Συνέχεια ανάγνωσης →

Οι κυρίαρχοι μηχανισμοί προπαγάνδας, επιστρατεύονται από κράτος και κεφάλαιο προκειμένου να επιτευχθεί ο ιδεολογικός έλεγχος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων τμημάτων της κοινωνίας. Τα θεσμικά ΜΜΕ, ο εκκλησιαστικός μηχανισμός της θρησκείας και το εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελούν δομικούς μηχανισμούς για την προώθηση των πιο συντηρητικών και σκοταδιστικών δογμάτων, στην κατεύθυνση προώθησης της «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας». Το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» επανέρχεται ενισχυμένο στο προσκήνιο, καθώς οι κυρίαρχοι επιχειρούν να διασπείρουν και να ενισχύσουν τα θεμελιώδη ιδεολογήματα και δομικά χαρακτηριστικά του κρατισμού, της αστικής δημοκρατίας και του εθνοκεντρισμού (εθνικισμός, ανορθολογισμός, πατριαρχία). Ο εθνικισμός-πατριωτισμός, ως ιδεολογικός πυλώνας της αστικής κυριαρχίας, έχει ιστορικά αποτελέσει πετυχημένο ιδεολογικό εργαλείο του κράτους, για την χειραγώγηση των συνειδήσεων των υπηκόων του. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ανάγεται σε κυρίαρχο ενοποιητικό αφήγημα πλούσιων και φτωχών, καταπιεστών και καταπιεσμένων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Ως πολιτική ιδεολογία του κράτους και ως βασικός πυλώνας της κοινωνικής του νομιμοποίησης, ο εθνικισμός-πατριωτισμός αναβαθμίζεται από τους ιδεολογικούς (σχολείο, παν/μιο, ΜΜΕ, στρατός) και κατασταλτικούς (στρατός, αστυνομία, δικαστικό σύστημα) μηχανισμούς του, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη για τα αφεντικά «εθνική ενότητα», ως αντίβαρο στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης. Για την ενίσχυση της εθνικής ενότητας επιστρατεύονται τόσο εξωτερικοί (Μακεδονία-FYROM, Τουρκία)  όσο και εσωτερικοί (όσοι δεν εμπίπτουν ή αμφισβητούν την κυρίαρχη εθνική αφήγηση) «εχθροί του έθνους». Το εθνικό αφήγημα, που προσπαθεί να θολώσει και να σκεπάσει τις οξυνόμενες ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, βρίσκει εύφορο έδαφος σε κομμάτι του κοινωνικού σώματος, με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά, ρατσιστικά και πολεμοχαρή συλλαλητήρια του τελευταίου χρόνου σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και επαρχιακές πόλεις. Συνέχεια ανάγνωσης →

Την Κυριακή 21 Γενάρη 2018, με αφορμή την επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων και την αναμόχλευση του μακεδονικού ζητήματος, ένα εθνικιστικό συνονθύλευμα χουντοστράτηγων, βασιλοφρόνων, πατριωτών, “ψεκασμένων”, χουντικών, χρυσαυγιτών, φασιστοχουλιγκάνων, παπάδων και διαφόρων άλλων συνιστωσών του εθνικού κορμού συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διαδηλώσει. Από τις γραμμές αυτής της συγκέντρωσης και με τη κάλυψή της, φασιστικές ομάδες κρούσης βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από τα λαγούμια τους μέρα μεσημέρι και με την πλήρη στήριξη των μπάτσων να επιτεθούν σε 2 καταλήψεις. Η πρώτη επίθεση στην κατάληψη ΕΚΧ “Σχολείο” απωθήθηκε από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της περιφρούρησης, ενώ η δεύτερη με στόχο την κατάληψη “Libertatia” είχε σαν αποτέλεσμα να καεί ολοσχερώς.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στο πλευρό των συντρόφων/ισσών μας από τις καταλήψεις “Libertatia” και “Σχολείο”, απέναντι στο κράτος και τα ενεργούμενά του. Ενάντια στις εθνικιστικές κραυγές και τις φασιστικές επιθέσεις, προτάσσουμε τον διεθνισμό και τον διαρκή αντιφασιστικό αγώνα. Ενάντια στην εθνική συνείδηση, συγκροτούμε την ταξική μας συνείδηση και αλληλεγγύη.

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΛΑΚΟ ΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ “LIBERTATIA”, ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΩΡΟ “ΣΧΟΛΕΙΟ” ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ/ΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μετά από 36 ημέρες απεργίας πείνας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα  και Νίκου Μαζιώτη, ο αναρχικός αγωνιστής Ν. Μαζιώτης κατέκτησε την έξοδό του από το βασανιστήριο της απομόνωσης όπου κρατούνταν, ώστε να συνεχίσει να εκτίει την ποινή που του επέβαλε η αστική δικαιοσύνη στην πτέρυγα Ε των φυλακών Κορυδαλλού.

Λίγο μετά τη μεταφορά του στην πτέρυγα από το νοσοκομείο των φυλακών και πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του, δέχτηκε επίθεση από ομάδα ποινικών συγκρατούμενών του μέσα στο κελί του. Επέστρεψε χτυπημένος και μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Είναι πραγματικά φαιδρό το να θεωρήσει οποιοσδήποτε ότι μια μαφιόζικη επίθεση θα μπορούσε να τρομάξει ή να “συνετίσει” συντρόφους, ανθρώπους που  έχουν επιλέξει συνειδητά την αντιπαράθεση με έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό και το έχουν κάνει με συνέπεια και συνέχεια. Το αποτέλεσμά της όμως είναι η ενίσχυση της κρατικής καταστολής απέναντί του, η δυσχέρανση των συνθηκών εγκλεισμού του και το σιγοντάρισμα της κρατικής επιχειρηματολογίας για την επιστροφή του στην απομόνωση.

Την ευθύνη της σωματικής του ακεραιότητας την είχε και την έχει το κράτος και οι αριστεροί διαχειριστές του, από τη στιγμή που βρίσκεται έγκλειστος με δική τους απόφαση και σε συνθήκες που αυτοί επιλέγουν. Ευθύνη όμως έχει και η κοινότητα των πολιτικών κρατούμενων.   Θεωρούμε ότι, πρώτη από όλους, αυτή θα έπρεπε να έχει ήδη καταδικάσει το γεγονός της επίθεσης και να στηρίξει έμπρακτα τον Νίκο Μαζιώτη. Πριν και πέρα από την αποτύπωση πολιτικών διαφωνιών ή το ξεπέρασμά τους, για εμάς, προέχει η διαφύλαξη της σωματικής του ακεραιότητας και η διασφάλιση της μη επίθεσης είτε στον ίδιο είτε σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό κρατούμενο.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στο πλευρό του, απέναντι σε κάθε κρατική ή μαφιόζικη επίθεση που τον στοχεύει.