Κείμενα

Ούτε φασισμός ούτε δημοκρατία, αντικρατικός αγώνας για την Αναρχία

Δικτατορία , δημοκρατία και η εξέγερση του Πολυτεχνείου

Μισός αιώνας έχει σχεδόν περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και την κατάρρευση του χουντικού καθεστώτος το 1974. Ενός καθεστώτος που επιβλήθηκε από τον ελληνικό στρατό, τον “προστάτη των συνόρων και του πολιτεύματος“, σε αγαστή συνεργασία με το συμμαχικό κράτος των ΗΠΑ και τμήμα του ντόπιου κεφαλαίου. Οι “προστάτες του έθνους” δεν δίστασαν να βάλουν μια ολόκληρη κοινωνία στον “γύψο” προκειμένου να την “προστατέψουν” από τον ίδιο της τον εαυτό. Η απόδοση της αποκλειστικής ευθύνης στις ΗΠΑ για την εγκαθίδρυση ενός χουντικού καθεστώτος στην Ελλάδα, ουσιαστικά αθωώνει το ελληνικό βαθύ κράτος και συσκοτίζει τις ευθύνες του ίδιου του κρατικού μηχανισμού και των διαχρονικών επιλογών του. Η κρατική προσπάθεια να παρουσιαστεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως “γιορτή της Δημοκρατίας” θέλει να αποκρύψει τον κατασταλτικό ρόλο της μετεμφυλιακής δημοκρατίας κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν της δικτατορίας (αλλά και διαχρονικά) και να την εκθειάσει ως το βέλτιστο δυνατό καθεστώς.

Συνέχεια ανάγνωσης →

ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΡΘΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ

Διαδοχικές κρίσεις και “έκτακτη ανάγκη”

Διανύοντας το 2022, με την πραγματικότητα σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητάς μας, να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική, βιώνουμε την αδιάκοπη εξαθλίωση και αφαίμαξη των ζωών μας. Διαδοχικές κρίσεις, συνοδευόμενες απο καταστάσεις ¨έκτακτης ανάγκης¨, αποτελούν πλέον μια πάγια κανονικότητά που σε κάθε έκφανσή της φέρει τον μανδύα του κατεπείγοντος και του αναπόφευκτου: πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, οικονομική αστάθεια, υγειονομικός συναγερμός, διακρατικές συγκρούσεις, αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση και προληπτική καταστολή, ενεργειακές κρίσεις, επισιτιστική ανεπάρκεια, διαχείριση ¨ανεπιθύμητων πληθυσμών¨ κτλ. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν στιγμιότυπα του διαρκούς πολέμου που έχουν κυρήξει οι κυρίαρχοι στην τάξη μας, αναπτύσσοντας τις θανατοπολιτικές τους προκειμένου να διαχειριστούν πρός όφελός τους τις κρίσεις που οι ίδιοι δημιουργούν. Είναι τότε που η τάξη, η ασφάλεια και η ψευδεπίγραφη κοινωνική ειρήνη τους γίνονται ξαφνικά τα ύψιστα αγαθά, με εκκλήσεις για ¨εθνική ομοψυχία¨, πάντα στο όνομα του ¨εθνικού καλού¨ και με τελικό έμμεσο/άμεσο εκβιασμό ¨την σωτηρία της πατρίδας¨. Όποιος/α δεν πείθεται απο την προπαγάνδα τους ή δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και αντιστέκεται κοινωνικά, αντιμετωπίζει την πολυεπίπεδη καταστολή τους. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του δομικού τρόπου λειτουργίας κράτους και κεφαλαίου. Η κατάσταση που επικρατεί, αναφορικά με το καθημερινό κόστος διαβίωσης, ακολουθεί τις αυξητικές τάσεις της τελευταίας δεκαετίας, έχοντας εκτοξευτεί σε δυσβάσταχτα ύψη. Οι τιμές των βασικών αγαθών, των τροφίμων, των λογαριασμών ΔΕΚΟ και της ενέργειας είναι σταθερά ανοδικές, με το κόστος των αυξήσεων να βαραίνει αποκλειστικά τους απο τα κάτω. Υπο το φόβο, μάλιστα, ενός βαρύ χειμώνα ήδη συζητούνται ελεγχόμενες διακοπές ρεύματος, με προτροπές για μείωση χρήσης φυσικού αερίου και αύξηση κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης, η τιμή του οποίου ήδη ξαναανέβηκε. Παράλληλα, λόγω της προσπάθειας βίαιης τουριστικοποίησης και του ¨εξευγενισμού¨ της πόλης, τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί ακόμα και στις πιο φτωχές συνοικίες του κέντρου (και όχι μόνο), με αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές της Αθήνας να αναδυκνείονται σε φιλέτα του Real Estate ή του rbnb και τις εξώσεις να διαδέχονται η μια την άλλη. Σε συνδυασμό με το νέο νομοσχέδιο για την απαγόρευση των πορειών (με πρόσχημα την ομαλή λειτουργία της πόλης), επιβάλλεται η ριζική αναδιάρθρωση και οριοθέτηση των ζωών μας και ταυτόχρονα ποινικοποιείται κάθε προσπάθεια αντίστασης.
Συνέχεια ανάγνωσης →