Λόγω των νέων απαγορευτικών μέτρων, κρίθηκε από τη συνέλευση των συλλογικοτήτων πως η καλεσμένη μικροφωνική στην πλατεία Μοναστηρακίου στις 7/11 πρέπει να αναβληθεί, γιατί σε μια έρημη σχεδόν πλατεία και σε άδειους δρόμους δεν θα είχε κανένα νόημα. Εκείνη την μέρα και τις επόμενες θα είμαστε στο δρόμο για δράσεις αντιπληροφόρησης, ενάντια στα σύνορα και τους στρατούς, σπάζοντας τις απαγορεύσεις και τον φόβο.
https://athens.indymedia.org/post/1608277/
Σχετικό ποστ:
Μέσα σε ένα μήνα εκκενώθηκαν από το κράτος δύο ακόμη καταλήψεις, η Rosa Nera στα Χανιά (5 Σεπτεμβρίου) και η Φιλολάου 99 στην Αθήνα (25 Σεπτεμβρίου). Η Rosa Nera εδώ και 16 χρόνια αποτελεί κινηματικό σημείο αναφοράς, έχοντας στεγάσει πολυάριθμα εγχειρήματα και υλικοτεχνική υποδομή, βιβλιοθήκες κι εκδηλώσεις. Επιπλέον, το ιστορικό κτίριο της 5ης Μεραρχίας στο Λόφο Καστέλι αποτελεί σημείο αναφοράς για την κοινωνία των Χανίων. Τα κοινωνικά ριζώματα της κατάληψης φάνηκαν αμέσως μετά την εκκένωσή της, από την ογκώδη πορεία υπεράσπισής της και τις συνεχιζόμενες παρεμβάσεις για να ξαναπεράσει στα χέρια των ανθρώπων της. Η Rosa Nera έχει βρεθεί από καιρό στο στόχαστρο του πολυτεχνείου Κρήτης και των επιχειρηματικών συμφερόντων, προκειμένου να μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Σε αυτό το σχέδιο είχε αντισταθεί και κατά το παρελθόν, με τη στήριξη της μερίδας της τοπικής κοινωνίας, που αγωνιζόταν για την ανάσχεση της επίθεσης των επιχειρηματιών που μετατρέπουν το νησί σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο, βραχυχρόνιας ή μακροχρόνιας μίσθωσης.
Η Φιλολάου 99 ήταν για 20 χρόνια ένα εγκαταλελειμμένο, ρημαγμένο κτίριο. Το 2016, σύντροφοι και συντρόφισσές μας, αναρχικοί κι αναρχικές, αποφασίζουν να το καταλάβουν και να το οικειοποιηθούν, μετατρέποντάς το σε έναν ζωντανό χώρο συνάντησης και κοινωνικού/ταξικού αγώνα. Έκτοτε στο χώρο πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις πολιτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, στεγάστηκαν συνελεύσεις αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων και κύκλοι αυτομόρφωσης, στήθηκαν μια νέα βιβλιοθήκη, ένα πολιτικό βιβλιοπωλείο, μια φωτοτυπική δομή. Κυρίως όμως το κατειλημμένο κτίριο λειτούργησε ως τόπος όπου οι σύντροφοι/ισσες έρχονται σε άμεση επαφή και σύνδεση με τον κόσμο της γειτονιάς, συζητούν για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που υφίσταται η τάξη μας, ανοίγουν ζητήματα που την απασχολούν, προωθούν και γειώνουν το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
Πανό σε Αθήνα και Λευκάδα και κείμενο αλληλεγγύης
Στις 17/8, ξημερώματα Δευτέρας, εκκενώθηκε από το κράτος παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης η κατάληψη Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη. Το κτίριο σφραγίστηκε και κατασχέθηκε ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός που βρισκόταν στις δομές του.
Το κτίριο της Terra Incognita τελεί υπό κατάληψη από το 2004 και αποτελεί για 16 χρόνια σημείο αναφοράς για το αναρχικό κίνημα στη Θεσσαλονίκη. 16 χρόνια αγώνα αλληλέγγυας και πολύμορφης δράσης των συντρόφων και συντροφισσών μας, σε όλα τα μέτωπα του κοινωνικού/ταξικού αγώνα: στον αντιφασισμό, τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης, την ολική άρνηση στράτευσης, την έμπρακτη αλληλεγγύη σε φυλακισμένους αγωνιστές/ριες, σε μετανάστες/ριες, μέσα σε κάθε αγώνα των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων αυτού του κόσμου. Στην Terra στεγάστηκαν συνελεύσεις, εκδηλώσεις και αυτοδιαχειριζόμενες δομές όπως βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, τυπογραφικές κολεκτίβες και εργαστήρια μεταξοτυπίας. Συνέχεια ανάγνωσης
(πανό αλληλεγγύης που αναρτήθηκε στις αρχές Ιουλίου)
Η κατάληψη Δερβενίων υπήρξε από το 2015 κινηματικός τόπος διεξαγωγής πολιτικών διαδικασιών, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, τόπος συνάντησης των καταπιεσμένων από κάθε μεριά του κόσμου και τόπος έκφρασης και οργάνωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης. Εκκενώθηκε από το κράτος τα χαράματα της Παρασκευής 26 Ιουνίου. Από τότε έχουν γίνει δύο συμβολικές ανακαταλήψεις της κατάληψης από εκατοντάδες κόσμου, με την τελευταία να εξελίσσεται σε σύγκρουση με τις κατασταλτικές δυνάμεις στα Εξάρχεια τη νύχτα της 3ης Ιουλίου, την εισβολή μπάτσων σε μαγαζιά και τη γενικότερη τρομοκράτηση της γειτονιάς με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Και όλα αυτά, ενώ η γειτονιά των Εξαρχείων βρίσκεται καθημερινά εδώ και μήνες υπό διαρκή αστυνομική επιτήρηση και οι καταγγελίες για ασκηση βιας από κάθε λογής μπάτσους να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.
Η εκκένωση της Δερβενίων 56 εντάσσεται στον ευρύτερο κρατικό σχεδιασμό (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) που στοχεύει στις δομές του κινήματος. Παράλληλα με την κατ’ εξακολούθηση επίθεση στις καταλήψεις, το κράτος επιχειρεί να φιμώσει κάθε δημόσιο λόγο και δράση που στρέφεται εναντίον του, θέτοντας ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο τις φιλελεύθερές του επιφάσεις περί «δικαιώματος στη διαμαρτυρία» και σκληραίνοντας τη στάση του απέναντι στα κινήματα . Σημείο αναφοράς σε αυτή την προσπάθεια είναι ο νέος νόμος για την περιστολή των διαδηλώσεων όπου -μεταξύ άλλων- ουσιαστικά καθίσταται εκτός νόμου όποιος/α δεν καταθέτει διαπιστευτήρια στους μπάτσους για να διαδηλώσει. Η θεσμική θωράκιση των συμφερόντων του κράτους και των αφεντικών διευρύνεται, μετά από τους «αντιτρομοκρατικούς νόμους», ενάντια σε κάθε πιθανή κοινωνική αντίδραση και στην τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και όσων θελήσουν να αγωνιστούν. Ακόμη και η πιο πρόσφατη περίπτωση αστυνομικής βίας (και απόπειρας σκευωρίας) εναντίων αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών συντρόφων σε αντιφασιστική συγκέντρωση, αποτέλεσε αφορμή για τον Χρυσοχοΐδη και την κυβέρνηση να εισάγουν στη δημόσια συζήτηση με ακόμη πιο ρητό τρόπο την απαγόρευση βιντεοσκόπησης της αστυνομίας από περαστικους ή φωτορεπόρτερ. Με λίγα λόγια, το κράτος επιχειρεί να διευρύνει και να βαθύνει τις εξουσίες της αστυνομίας. Ταυτόχρονα επιχειρεί να αποτρέψει τη συγκρότηση συλλογικών υποκειμένων που δεν εμπίπτουν στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχό του. Προσπαθεί να περιφράξει ή να καταστρέψει κάθε πεδίο στο οποίο δύνανται να συναντηθούν, να αμφισβητήσουν, να συνδιαμορφώσουν αρνήσεις και καταφάσεις και –κυρίως– να ριζοσπαστικοποιηθούν οι άνθρωποι της τάξης μας.
Ένα τέτοιο ακριβώς πεδίο αποτελούν και οι καταλήψεις. Διεκδικούν χώρο για πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες με τα δικά τους αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά. Αποτελούν εστίες έμπρακτης αμφισβήτησης της ζοφερής κανονικότητας, χώροι στους οποίους οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι μπορούν να οργανώνονται. Αποτελούν όπλο των καταπιεσμένων ενάντια στην δυστοπία κράτους και κεφαλαίου, μια δυναμική αμφισβήτηση του παραλογισμού της ιδιοκτησίας και μια κοινωνική πρακτική για την κάλυψη των στεγαστικών μας αναγκών. Στρέφονται ενάντια στον προωθούμενο εξευγενισμό των γειτονιών μας, δηλαδή την απόλυτη αποστείρωση των γειτονιών από ό,τι δεν υπάγεται ή δε διευκολύνει τις εκμεταλλευτικές – καταναλωτικές σχέσεις.
Όσες εκκενώσεις καταλήψεων κι αν επιχειρήσει το κράτος, αυτό που δεν μπορεί να πλήξει είναι οι ιδέες και οι άνθρωποι πίσω από αυτές. Οι σχέσεις που συνάπτουμε με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας, οι αγώνες μας, η συλλογική στάση μας απέναντι στη κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η βούλησή μας για δημιουργία της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, δεν καταστέλλονται. Όσο αυτές οι σχέσεις και οι επιθυμίες παραμένουν δυνατές, τόσο οι καταλήψεις όσο και κάθε άλλο εγχείρημά μας θα συνεχίσουν να ανθίζουν και να ριζώνουν στις γειτονιές μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΔΕΡΒΕΝΙΩΝ 56