Ο Ουαλίντ Τάλεμπ από την Αίγυπτο ήρθε στην Ελλάδα πριν από περίπου πέντε χρόνια. Τον Νοέμβριο του 2012, αλυσοδέθηκε και βασανίστηκε επί 18 ώρες από το αφεντικό του (Σταμάτη Σγούρδα) και τρία ακόμη άτομα (τους Γιώργο Σγούρδα, Γιώργο Ζαχαριάδη και Φρέντερικ Ζότο) στη Σαλαμίνα. Τον Μάρτιο του 2015 και μετά από πλήθος αναβολών ξεκίνησε η δίκη των τεσσάρων βασανιστών του οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για τρία κακουργήματα (ληστεία, αρπαγή και πρόκληση βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία) και τους επιβλήθηκαν οι ποινές:
• Στον Γιώργο Σγούρδα δεκατρία χρόνια κάθειρξης (από τη λήξη του πρώτου δικαστηρίου το καλοκαίρι του ’15 εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή).
• Στους Γιώργο Ζαχαριάδη και Φρέντερικ Ζότο από δέκα χρόνια φυλάκισης (η έφεσή τους είχε ανασταλτικό χαρακτήρα, οπότε δεν φυλακίστηκαν).
•Στον Σταμάτη Σγούρδα πέντε χρόνια με αναστολή, καθώς του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας.
Η αίτηση αποφυλάκισης του Γ. Σγούρδα έχει απορριφθεί.
Το Εφετείο των βασανιστών του μετανάστη εργάτη Ουαλίντ Τάλεμπ θα εκδικαστεί την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016, στις 09.00 π.μ., στα δικαστήρια του Πειραιά (Σκουζέ 3-5 & Φίλωνος).
—
Οι μετανάστριες εργάτριες και οι μετανάστες εργάτες αποτέλεσαν και αποτελούν το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της τάξης μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ήρθαν και δούλεψαν με πολύ πιο υποτιμημένους όρους απ’ ό,τι η εγχώρια εργατική τάξη και, όπως τελικά αποδείχτηκε, οι συνθήκες ζωής τους προεικόνιζαν το μέλλον και των ντόπιων εργατών/ριών.
Με την έκρηξη της κρίσης το 2008, οι συνθήκες εργασίας -που χειροτέρευαν ούτως ή άλλως, μέρα με τη μέρα, για την τάξη μας- επιδεινώθηκαν ραγδαία. Το κεφάλαιο εξαπέλυσε μια κατά μέτωπον επίθεση στον κόσμο της εργασίας και τα μνημόνια ήταν εκείνα τα πακέτα μέτρων που εξασφάλιζαν την επιβίωση και την ανάπτυξή του στις πλάτες μας. Τα πιο αδύναμα κομμάτια του κεφαλαίου (δηλ. τα μικρά αφεντικά), συμπιεζόμενα από την τάση συσσώρευσης του πλούτου προς τα πάνω, προκειμένου να επιβιώσουν σ’ αυτές τις συνθήκες ως τέτοια, άρχισαν και συνεχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο επιθετικά, εντείνοντας διαρκώς τους όρους της εκμετάλλευσής μας με όριο τη φυσική μας εξόντωση (χαρακτηριστικό παράδειγμα -ανάμεσα στα πολλά- ο θάνατος της Ουκρανής Αρίνα Κόλτσοβα που πέθανε από την εξάντληση εργαζόμενη σε ξενοδοχείο της Ζακύνθου, τον Ιούλιο του 2015).
Κάπως έτσι σκιαγραφείται το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων το οποίο, σε συνδυασμό με την ολοένα και πιο βίαιη έκφραση του ρατσισμού μέρους της ελληνικής κοινωνίας, εκφράστηκε από τον φασίστα Σγούρδα και τους συνεργάτες του (είναι γνωστές στην τοπική κοινωνία της Σαλαμίνας οι σχέσεις του με τους νεοναζί και τη Χρυσή Αυγή) όταν βασάνισαν τον Ουαλίντ. Για τον Σγούρδα, ως αφεντικό και ως ρατσιστή, η ύπαρξη και η ζωή ενός εργάτη και μετάναστη δεν έχουν καμια αξία. Η βία που άσκησε επιβεβαίωνε την αίσθηση πλήρους κυριαρχίας του πάνω στον Ουαλίντ.
Το κράτος επικαλούμενο το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ισονομία ως ασπίδα των πιο αδύναμων πολιτών του, εμφανίζεται ως ο ταξικά αμερόληπτος εγγυητής των “ελεύθερα συμφωνημένων συνθηκών εργασίας” αλλά και τη ζωής μας γενικότερα. Όμως σε κάθε κοινοβουλευτική δημοκρατία αυτή η ισονομία αποτελεί τη θεσμική, νομική έκφραση της κοινωνικής ανισότητας ως προς την οικονομική και πολιτική ισχύ. Ανοίγοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ριών -που πότε αποκαλεί “κέντρα φιλοξενίας” και πότε “hot spots”- το κράτος δημιουργεί παραδείγματα που αποσκοπούν στην εξοικείωση όλων μας με την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης: μας δείχνουν ότι στη νέα κρατική-καπιταλιστική συνθήκη που διαμορφώνουν, δεν θα χάσει μόνο η εργασία μας την αξία της αλλά και η ίδια μας η ζωή.
Η τάξη μας όσο συνεχίζει, στην πλειοψηφία της, να ανέχεται ή να ελπίζει σε φωτισμένους αρχηγούς και λοιπούς σωτήρες, θα συνεχίσει να υφίσταται αυτήν την αβίωτη συνθήκη και να αναγκάζεται να καταφεύγει στα δικαστήρια του κράτους για να βρει το δίκιο της. Εμείς, ως κομμάτι αυτής της τάξης, ως αναρχικές και αναρχικοί, στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε κάθε καταπιεσμένη και κάθε εκμεταλλευόμενο και προσπαθούμε να οικοδομήσουμε κοινότητες αγώνα μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες με σκοπό την ολοκληρωτική καταστροφή κράτους και κεφαλαίου που παράγουν, ενθαρρύνουν και συντηρούν “Σγούρδες”.