Ούτε φασισμός ούτε Δημοκρατία, κάτω ο κρατισμός ζήτω η Αναρχία
Μισός αιώνας έχει σχεδόν περάσει απο την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και την κατάρρευση του χουντικού καθεστώτος το 1974. Ενός καθεστώτος που επιβλήθηκε από τον ελληνικό στρατό, τον “προστάτη των συνόρων και του πολιτεύματος”, σε αγαστή συνεργασία και σύμπραξη με το συμμαχικό κράτος των ΗΠΑ και τμήμα του ντόπιου κεφαλαίου. Οι “προστάτες του έθνους” δεν δίστασαν να βάλουν μια ολόκληρη κοινωνία στον “γύψο” προκειμένου να την “προστατέψουν” από τον ίδιο της τον εαυτό. Η απόδοση της αποκλειστικής ευθύνης στις ΗΠΑ για την εγκαθίδρυση ενός χουντικού καθεστώτος στην Ελλάδα, ουσιαστικά αθωώνει το ελληνικό βαθύ κράτος και συσκοτίζει τις ευθύνες του ίδιου του κρατικού μηχανισμού και των διαχρονικών επιλογών του. Η κρατική προσπάθεια να παρουσιαστεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως “γιορτή της Δημοκρατίας” θέλει να αποκρύψει τον κατασταλτικό ρόλο της μετεμφυλιακής αστικής δημοκρατίας κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν της δικτατορίας (αλλά και διαχρονικά) και να την εκθειάσει ως το βέλτιστο δυνατό καθεστώς.
Κατά τη διάρκεια της επταετούς στρατιωτικής δικτατορίας εντάθηκαν και διευρήθηκαν οι βασανισμοί αγωνιστών, οι φυλακίσεις και οι εξορίες. Απαγορεύτηκαν καθολικά οι συγκεντρώσεις και οι συναθροίσεις, ενώ οι παρακολουθήσεις και η λογοκρισία κυριαρχούσαν σε όλους του τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αποτέλεσμα της ασφυκτικής αυτής κατάστασης ήταν οι μειοψηφικές κοινωνικές αντιστάσεις καθόλη τη διάρκεια της επταετίας, μέχρι τη γιγάντωσή τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που παρά τον αρχικά φοιτητικό χαρακτήρα της, πολύ γρήγορα πλαισιώθηκε και στηρίχτηκε αυθόρμητα από ευρύτερα κοινωνικά τμήματα των καταπιεσμένων.
Οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Χούντας στην Αθήνα αλλά και σε πόλεις της επαρχίας δημιούργησαν συνθήκες εξέγερσης. Τις ημέρες εκείνες στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας-στρατού. Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά αγωνιζόμενων στο χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα με αποτέλεσμα τις δεκάδες κρατικές δολοφονίες. Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν η αρχή του τέλους της στρατιωτικής δικτατορίας οδηγώντας στην τελική της πτώση ένα χρόνο αργότερα. Ηταν το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση Μαρκεζίνη απογυμνώθηκε από το αστικοδημακρατικό προσωπείο της (προσπάθεια φιλελευθεροποίησης) και έγινε πασιφανής ο ρόλος της ως η συνέχεια του δικτατορικου καθεστώτος.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αποκρύφθηκαν σκοπίμως οι συνδιαλλαγές και η συνεργασία των αφεντικών και μέρους του πολιτικού συστήματος με τη Χούντα προκειμένου να υπάρξει ‘ομαλή’ μετάβαση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Παράλληλα το σύνολο σχεδόν των πρωταγωνιστών αλλά και των βασανιστών της χούντας αθωώθηκαν και ο κρατικός μηχανισμός στο σύνολό του παρέμεινε άθικτος. Τα πρόσωπα του κρατικού μηχανισμού δεν άλλαξαν, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι το κράτος έχει συνέχεια, ανεξαρτήτως κυβέρνησης ή ακόμα και πολιτεύματος.
Σε μια περίοδο γενικευμένης κρατικής-καπιταλιστικής κρίσης και της απειλής νέων διακρατικών πολέμων, τα έθνη – κράτη και το κεφάλαιο ανά τον κόσμο θωρακίζονται. Παράλληλα εντείνεται η ληστρική επίθεση των αφεντικών στις ζωές μας και η εργασιακή εκματάλλευση. Βασικά αγαθά γίνονται δυσπρόσιτα για μεγάλα κομμάτια των από τα κάτω και απειλούμαστε από την ένταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης λόγω της ενεργειακής κρίσης μέσα στο χειμώνα που έρχεται. Το κράτος για να προστατευτεί από μια συνολική πολιτική αμφισβήτηση και κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιεί τα ψίχουλα επιδομάτων ως καρότο και ταυτόχρονα επιτίθεται άγρια μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών του σε όλο το φάσμα της καθημερινότητάς μας (σε πορείες/συγκεντρώσεις, σε απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές κλπ).
Ο στρατός, ο πιο βίαιος μηχανισμός του κράτους και πρωταγωνιστής στην επιβολή της δικτατορίας, τα τελευταία χρόνια σε μία περίοδο έξαρσης του μιλιταρισμού έχει ισχυροποιηθεί ιδιαίτερα τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Έτσι παρατηρούμε την εκρηκτική αύξηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και την αναβάθμιση της ισχύος τόσο των ξένων όσο και των ντόπιων στρατιωτικών βάσεων. Ταυτόχρονα, μπροστά στον εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό ο στρατός παρουσιάζεται ως εγγυητής της διασφάλισης της ειρήνης και του αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος. Την ίδια ώρα που ο στρατός επιχειρείται να εμφανιστεί ως σωτήρας της κοινωνίας για να ξεπλυθεί ο δολοφονικός του ρόλος, η άμεση και έμμεση συμμετοχή του σε διακρατικούς πολέμους και οι δολοφονίες μεταναστών στον Έβρο και στο Αιγαίο συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Διεθνώς, ο ρόλος του στρατού αναβαθμίζεται και βγαινει στο δρόμο ενισχύοντας ή και υποκαθιστώντας την αστυνομία, με ποικίλα προσχήματα (απειλή τρομοκρ ατικών χτυπημάτων, πανδημία Covid19, βίαιη απομάκρυνση μεταναστών από τα σύνορα κλπ). Στον ελλαδικό χώρο αντί για την παρουσία του ίδιου του στρατού στο δρόμο, στρατικωποιούνται πλήρως τα σώματα ασφαλείας.
Ταυτόχρονα βλέπουμε την άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων και την ένταση του εθνικιστικού και πολεμικού παροξυσμού. Σε εγχώριο επίπεδο, η νομική καταδίκη των εθνικιστών – νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν πρέπει με κανένα τρόπο να δημιουργεί εφησυχασμό. Το κράτος και η αστική δημοκρατία μέσω της καταδίκης των νεοναζί επιχείρησαν αφενός να συσκοτίσουν και να αποκρύψουν τη διαχρονική σχέση και συνδιαλλαγή μεταξύ της ΧΑ και του βαθέως κράτους, αφετέρου να εμφανιστούν ως θεματοφύλακες του υπάρχοντος πολιτεύματος και της πολιτικής ΄ομαλότητας΄. Ο φασισμός παράγεται από το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία και γεννιέται σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας ως λογική συνέπεια μιας εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής κοινωνίας. Το ίδιο το κράτος, ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία παράγουν τέτοια μορφώματα και στην περίπτωση που νιώσουν ότι η εξουσία τους απειλείται τα αναβιώνουν και τα τροφοδοτούν. Ο φασισμός δεν νικιέται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ο αγώνας εναντίον του οφείλει να στρέφεται ενάντια στην πραγματική του ρίζα, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία.
Η οργή των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο δεν καταπνίγεται ούτε καταστέλλεται. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν τον Νοέμβριο του ’73 χαρακτηρίζονται από τους κυρίαρχους ως η απαρχή της αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, διαστρεβλώνοντας την πραγματική τους σημασία και τον εξεγερτικό τους χαρακτήρα. Για εμάς το Πολυτεχνείο αποτελεί παράδειγμα πηγαίας-αντικρατικής εξέγερσης των εκμεταλλευόμενων και πολιτική παρακαταθήκη για μελλοντικούς αγώνες. Ως αναρχικοί κι αναρχικές, ούτε γιορτάζουμε, ούτε έχουμε ανάγκη από ήρωες. Μέλημά μας είναι η διάσωση της εξεγερσιακής και κινηματικής μνήμης, η άντληση γνώσης κι έμπνευσης από αυτήν για τις μελλοντικές εξεγέρσεις, για την κοινωνική επανάσταση.
Ενάντια σε κράτος καπιταλισμό και πατριαρχία
Αγώνας ενάντια στον υπάρχοντα κόσμο χωρίς καμία υποταγή κι ανάθεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και του παρόντος με το βλέμμα μας στραμμένο στην κοινωνική και ταξική επανάσταση.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης. Για την Αναρχία.
Ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση αναρχικού μπλοκ στην πορεία της 17ης Νοέμβρη την Δευτέρα 24/10 στις 18.00 στην ΑΣΟΕΕ
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πόλυτεχνείου
Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’ οδόν
Αναρχική Συλλογικότητα Acte
Αναρχική Συλλογικότητα στα Β/Α “Apriori”
Αναρχική φεμινιστική συλλογικότητα aqua tofana