Αλληλεγγύη στον αγώνα των παλαιστινίων για ζωή, αξιοπρέπεια, γη και ελευθερία
Στις 7 Οκτωβρίου, η παλαιστινιακή φονταμενταλιστική οργάνωση χαμάς επιτίθεται αιφνιδιαστικά στο ισραήλ από ξηρά και αέρα, με εκτοξεύσεις ρουκετών και επιθέσεις σε ισραηλινούς στρατιωτικούς και μη στόχους, με θύματα εκατοντάδες στρατιώτες, έποικους και άμαχους και απαγωγές δεκάδων εξ αυτών. Μία ημέρα αργότερα, με αφορμή την επίθεση αυτή, το ισραηλινό κράτος εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου αντεπίθεση με συνεχείς βομβαρδισμούς και ολικό αποκλεισμό της πυκνοκατοικημένης λωρίδας της Γάζας, καθώς και συμπλοκές στην δυτική όχθη και στα σύνορα του ισραήλ με τον λίβανο.
Μετά από εβδομάδες τυφλών βομβαρδισμών και τη διεξαγωγή χερσαίας στρατιωτικής επιχείρησης, στοχοποιώντας σπίτια, νοσοκομεία και σχολεία, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές είναι τεράστιο (σχεδόν 20.000 είναι οι μέχρι τώρα νεκροί άμαχοι παλαιστίνιοι –οι μισοί εξ αυτών παιδιά- και τουλάχιστον 1.000 νεκροί ισραηλινοί). Παράλληλα, έχει αποκλείσει όλες τις εισόδους για νερό, τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα και ανθρωπιστική βοήθεια. Το ισραηλινό κράτος, υπό το πρόσχημα της εξόντωσης των “τρομοκρατών” της χαμάς και του “δικαιώματός του στην αυτοάμυνα” (μέσω του οποίου επιχειρεί να αντλήσει ηθική νομιμοποίηση για τις σφαγές που διαπράττει) προβαίνει σε μια μαζική δολοφονία αμάχων στο πλαίσιο της συλλογικής απόδοσης ευθύνης στους κατοίκους της λωρίδας της Γάζας.
Τις συνέπειες αυτής της γενικευμένης στρατιωτικής επίθεσης (όπως συμβαίνει σε κάθε εθνικό/θρησκευτικό πόλεμο) τις υφίστανται αμιγώς οι εκμεταλλευόμενοι/ες και οι καταπιεσμένες/οι τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων. Οι παλαιστίνιες/οι που δέχονται την επίθεση του ισραηλινού στρατού, ενός από τους πιο καλά εξοπλισμένους στρατούς παγκοσμίως, είναι αυτές/οι που πληρώνουν κατά κύριο λόγο βαρύ φόρο αίματος. Εκτός από τους χιλιάδες νεκρούς, ο αριθμός των οποίων ολοένα και αυξάνεται, πάνω από 1,5 εκατομμύριο παλαιστινίων έχει εκτοπιστεί, ενώ το 70% των ανθρώπων στη Γάζα δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό και στέγη. Είναι πλέον ορατό το ενδεχόμενο του αφανισμού των παλαιστίνιων από τη λωρίδα της Γάζας, στο πλαίσιο του ευρύτερου σχεδιασμού και των διακηρυγμένων στοχεύσεων του ισραηλινού κράτους. Στην άλλη πλευρά των συνόρων, πέραν των νεκρών ισραηλινών αμάχων και των ομήρων, 63 άνθρωποι έχουν συλληφθεί μέχρι τώρα ως ‘’ ύποπτοι για υποστήριξη τρομοκρατίας’’ ενώ πρόσφατα πέρασε νόμος που επιτρέπει τη χρήση πραγματικών πυρών ενάντια σε διαδηλωτές που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους παλαιστίνιους/ες.
Η ανθρωποσφαγή που συντελείται αυτή τη στιγμή στη λωρίδα της Γάζας δεν είναι καινοφανής. Εδράζεται στις ιστορικές καταβολές της συγκρότησης τους έθνους-κράτους του ισραήλ και στην αποικιοκρατική λογική που ακολούθησαν οι εβραίοι μιμούμενοι τους βρετανούς προκατόχους τους που ήλεγχαν την περιοχή. Ξεκινά επίσημα από τη διακήρυξη του Μπαλφούρ το 1917 η οποία προωθούσε τη δημιουργία του έθνους-κράτους του ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή όπου κατοικούσαν ιστορικά και κατά πλειοψηφία άραβες παλαιστίνιοι μέχρι και τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους το 1948. Πριν και κατά την διάρκεια του πολέμου που κήρυξαν πέντε αραβικά κράτη (και έχασαν, το 1949) ενάντια στο νέο κράτος, εκτοπίστηκαν πάνω από 700.000 παλαιστίνιοι και περισσότερα από 400 αραβικά χωριά καταστράφηκαν. Η Καταστροφή (Νάκμπα) αποτέλεσε την αρχή της συστηματικής εθνοκάθαρσης στα ισραηλινά εδάφη. Η ισραηλινή αυτή στρατηγική συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με τον εκτοπισμό, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια που υφίστανται οι παλαιστίνιοι/ες και τους χιλιάδες έποικους να προσπαθούν να αλλάξουν την πληθυσμιακή σύνθεση και να καταλάβουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το ισραήλ κατείχε περίπου το 40% της έκτασης που αρχικά προοριζόταν για τους παλαιστίνιους, βάσει του αρχικού σχεδίου του Ο.Η.Ε. Η έκταση αυτή τριπλασιάστηκε 1967 με τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών», βαμμένη με το αίμα 20.000 αράβων και 700 ισραηλινών της τάξης μας.
Η σφαγή των παλαιστίνιων συνεχίστηκε με επιθέσεις σε προσφυγικούς καταυλισμούς (από τον ιορδανικό στρατό τον “Μαύρο Σεπτέμβρη” του 1970, από τη σύμπραξη του ισραηλινού στρατού με λιβανέζικες δυνάμεις στη Σάμπρα και τη Σατίλα το 1982). Το κράτος του ισραήλ έχει εξαπολύσει ανάλογες επιθέσεις διαρκείας στη Γάζα το 2008, το 2012, το 2014, το 2021 και το 2022 (που υπήρξε η πιο σφοδρή από όλες). Οι επιθέσεις αυτές κατέληξαν στο θάνατο χιλιάδων παλαιστίνιων και στην καταστροφή δεκάδων χιλιάδων σπίτιων, σχολείων και κοινωνικών υποδομών.
Συνεπώς, η προσχηματική επίκληση του “δικαιώματος στην αυτοάμυνα” του ισραήλ επιχειρεί να διαγράψει αυτά τα 75 χρόνια των πολιτικών εθνοκάθαρσης (με φυσικές εξοντώσεις, βασανιστήρια και εκτοπισμούς) εις βάρος των παλαιστινίων. Αν κάποιος βρίσκεται δεδομένα σε θέση άμυνας όλα αυτά τα χρόνια αυτοί/ες είναι οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστινιες και δευτερευόντως οι ισραηλινοί της τάξης μας που υφίστανται την καταπίεση κι εκμετάλλευση από το ισραηλινό κράτος.
Η αντίσταση των παλαιστίνιων ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς που τους επιβλήθηκε, υπήρξε ασίγαστη μέσα σε αυτές δεκαετίες. Λειτούργησε για πολλά χρόνια κάτω από την ομπρέλα της PLO (υπό την ηγεσία της Φατάχ και του Αραφάτ), η οποία, λόγω και της διάλυσης της ΕΣΣΔ το 1989, οδηγήθηκε τελικά στη συνθηκολόγηση (συμφωνίες του Όσλο). Έφερε στο προσκήνιο την ισλαμιστική χαμάς ως την οργάνωση που συνέχιζε τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Έχοντας ως μήτρα τους Αδελφούς Μουσουλμάνους έδρασε ταυτόχρονα ως φιλανθρωπική και ως ένοπλη οργάνωση. Στηρίχτηκε, κυρίως έμμεσα, και από το ισραηλινό κράτος ώστε να αποδυναμωθεί η (ανταγωνιστική) Φατάχ και να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους.
Οι ευρύτεροι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί των κυρίαρχων σχετικά με τη ”διευθέτηση” του παλαιστινιακού ζητήματος μετά τις συμφωνίες του Όσλο, σε συνδυασμό με τη διατήρηση του αποικιακού status quo του ισραηλ στην περιοχή, οδήγησαν στην επικράτηση δύο ηγεμονικών μορφωμάτων παλαιστινιακής αντίστασης: αφενός της φατάχ και αφετέρου της χαμάς. Αυτό που στην ουσία συντελέστηκε ήταν η επίταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των παλαιστίνιων από μια διττή εξουσία, από το κράτος του ισραήλ σε πρώτο επίπεδο και από τις οργανώσεις της φαταχ και της χαμάς σε δεύτερο επίπεδο που διεκδικούσαν το μονοπώλιο της αντιπροσώπευσης των παλαιστίνιων προκειμένου να προωθήσουν και να εξυπηρετήσουν τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα επικράτησης στην περιοχή.
Η πρόσφατη επίθεση της χαμάς, που αποτέλεσε την αφορμή για τη νέα ανθρωποσφαγή, είχε άμεσα οφέλη για την ίδια και το κυριαρχικό μπλοκ το οποίο την στηρίζει. Οδήγησε στη διακοπή και το πάγωμα της προσέγγισης του ισραηλινού με τα αραβικά κράτη (συμφωνίες Αβραάμ) και καθώς και στην ισχυροποίησή της ως αντιπροσώπου των παλαιστινίων στον αραβικό κόσμο. Σε συνδυασμό με την πολύ πρόσφατη επαναπροσέγγιση ιράν-σ. αραβίας, με τη διαμεσολάβηση της κίνας, άλλαξε το τοπίο στη μέση ανατολή, αναζωπύρωσε το παλαιστινιακό και το επανέφερε στην παγκόσμια πολιτική ατζέντα. Στον αντίποδα το ισραήλ μετά την αποτυχία όλων των στρατιωτικών (και μη) μέτρων επιτήρησης και καταστολής, αφενός αναζητά νέο δόγμα ασφάλειας και αφετέρου προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία επιτιθέμενο με κάθε μέσο, αδιάκριτα και με βάση την αρχή της συλλογικής ευθύνης, στους παλαιστίνιους. Χωρίς να έχει δηλώσει επισήμως τα σύνορα του, αποσκοπεί στη διαρκή του επέκταση και τη δημιουργία ενός ομογενούς εβραϊκού πληθυσμού στο εσωτερικό του. Και βέβαια, εξασφαλίζει, έστω πρόσκαιρα και δια της βίας, την εσωτερική του συνοχή μετά από μια περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων.
Το νέο αυτό πολεμικό μέτωπο συνδέεται με την ευρύτερη συνθήκη υποχώρησης της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας αναδιανομής της ισχύος. Τόσο τα κράτη όσο και οι διακρατικές συμμαχίες που έχουν σχηματιστεί, προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη και να ενισχύσουν τη γεωστρατηγική θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη με κάθε ευκαιρία. Εκφάνσεις αυτού του διακρατικού ανταγωνισμού αποτελούν ο πρόσφατος πόλεμος μεταξύ ουκρανικού και ρωσικού κράτους αλλά και το μέτωπο που άνοιξε αυτή τη φορά στη μέση ανατολή, με την έμμεση και άμεση εμπλοκή πολλών περισσότερων κρατών με ορατό πλέον τον κίνδυνο ευρύτερης ανάφλεξης.
Το ελληνικό κράτος εμπλέκεται άμεσα (και) σε αυτήν τη σύρραξη, έχοντας επιλέξει από πολλές δεκαετίες το κυριαρχικό μπλοκ στο οποίο υπάγεται και στηρίζοντας τους δυτικοευρωπαϊκούς και νατοϊκούς σχεδιασμούς. Έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη νατοϊκή βάση, εξοπλίζεται διαρκώς και συμμετέχει ενεργά σε νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις.Στο πλαίσιο αυτό έσπευσε άμεσα να στηρίξει το “δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα”, στηρίζοντας κατ’ ουσίαν τη σφαγή αμάχων στη λωρίδα της Γάζας.
Οι εξουσιαστές επιχειρούν να διαιρέσουν και να αποπροσανατολίσουν τους/τις από τα κάτω στη βάση φαντασιακών και από τα πάνω επιβεβλημένων τεχνητών ταυτοτήτων (όπως τα έθνη και οι θρησκείες), ωστόσο πάντα η αλληλεγγύη θα βρίσκει γόνιμο έδαφος να ριζώσει και να σπάσει τοίχους και περιορισμούς, σύνορα και φυλακές. Από την πρώτη στιγμή που το ισραηλινό κράτος ξεκίνησε την εκτεταμμένη επίθεση εις βάρος τόσο των κατοίκων της Γάζας και της δυτικής όχθης όσο και εις βάρος των ομήρων αλλά και ισραηλινών που θεωρήθηκαν “παράπλευρες απώλειες”, ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης υψώθηκε από σχεδόν κάθε γωνιά του κόσμου. Παρά τις κρατικές εξαγγελίες για απαγόρευση αντιπολεμικών διαδηλώσεων και πορειών αλληλεγγύης σε ισραήλ, γερμανία και γαλλία και παρά την άγρια καταστολή που ακολούθησε, χιλιάδες αλληλέγγυοι/ες (τόσο σε αυτές τις χώρες όσο και σε άλλες όπως η ελλάδα, η ιρλανδία, η τουρκία) διαδήλωσαν εκφράζοντας την απόφασή τους να σταθούν στο πλευρό των παλαιστίνιων. Και σε αυτήν την περίσταση οι φωνές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ενώθηκαν από τη Γάζα και το Τελ αβιβ μέχρι τη Ροτζάβα και την Chiapas.
Μεταξύ αυτών που στάθηκαν αλληλέγγυα στους/ις παλαιστίνιους/ες ήταν και πολλοί εβραίοι τόσο εντός όσο και εκτός του ισραηλ. Πλήθος εβραίων της αμερικής εισέβαλε στις 19 οκτώβρη (παρά τις προειδοποιήσεις της αστυνομίας) στη ροτόντα του κτιρίου γραφείων του Cannon House στο Καπιτώλιο, ζητώντας άμεση κατάπαυση του πυρός. Επίσης, στις η.π.α εβραϊκές οργανώσεις διοργάνωσαν αντιπολεμικές διαμαρτυρίες στις μεγάλες πόλεις προβάλλοντας και την αντίστοιχη προσπάθεια φοιτητών του Χάρβαρντ που κατέληξε σε απειλές για το εργασιακό τους περιβάλλον. Λίγες μέρες πριν, στην Ιερουσαλήμ, παλαιστίνιες και ισραηλινές γυναίκες διοργάνωναν πορεία με σύνθημα «Οι γυναίκες μάχονται για την ειρήνη» (παρόλο που οι περισσότερες από αυτές έπρεπε να παλέψουν για να βρεθούν εκεί συγκρουόμενες με την πατριαρχική κανονικότητα που τους επιβάλλεται). Την ίδια στιγμή εβραίοι και παλαιστίνιοι τύπωσαν και κόλλησαν αντιπολεμικές/ αντιρατσιστικές αφίσες γραμμένες στα εβραϊκά και στα αραβικά με αποτέλεσμα να τεθούν υπό κράτηση και να τους επιβληθεί βαρύ οικονομικό πρόστιμο για παράνομη αφισοκόλληση. Παρά τις ποικίλες απόπειρες κατατρομοκράτησης και φίμωσης από το κράτος του ισραήλ πολλοί είναι οι εβραίοι και οι άραβες ισραηλινοί που συνεχίζουν να τοποθετούνται ανοιχτά απέναντι στις ισραηλινές κρατικές πολιτικές, αλληλεγγύα προς τις/τους παλαιστίνιες/ους.
Ενάντια στα έθνη και στις θρησκείες, που αποτελούν διαχωρισμούς κατασκευασμένους και θεσμοθετημένους από τους κυρίαρχους προκειμένου να διαιρούν την τάξη μας και να μας αποπροσανατολίζουν από τους ταξικούς μας εχθρούς, και ενάντια σε κάθε εθνικό και θρησκευτικό πόλεμο, ο δικός μας πόλεμος ήταν και παραμένει ταξικός- κοινωνικός. Η μόνη αυτοάμυνα που αναγνωρίζουμε -πολιτικά και ηθικά- είναι η συλλογική κοινωνική αυτοάμυνα και η κοινωνική αντιβία που οικειοποιούνται οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένες για να χειραφετηθούν και να αποτινάξουν τα δεσμά της εξουσίας που τους ασκείται. Προφανώς, δεν έχουμε την πρόθεση να υποδείξουμε το πώς θα αγωνιστούν οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενες/οι όμως, θεωρούμε αδιαμφισβήτητα ότι κανένας εξουσιαστικός μηχανισμός και κανένας από τα πάνω θεσμός δεν λειτούργησε και ούτε πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παρά το έρεισμα που έχει αυτή τη στιγμή η χαμάς σε μερίδα των παλαιστίνιων (αν και δεδομένα όχι στο σύνολό τους όπως έντεχνα υπερτονίζεται και από τις δύο πλευρές των εξουσιαστών), το οποίο αιτιολογείται πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, δεν θεωρούμε επουδενί ότι ένας δομικά -από διακηρύξεώς του- φονταμενταλιστικός μηχανισμός και το αίτημα συγκρότησης παλαιστινιακού έθνους-κράτους μπορούν σε οποιαδήποτε περίπτωση να λειτουργήσουν προωθητικά προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης των παλαιστίνιων.
Ως αναρχικές/οι στεκόμαστε αδιαπραγμάτευτα αλληλέγγυες/οι αφενός με τους παλαιστίνιους/ες της τάξης μας -ακριβώς επειδή υφίστανται τόσο την πρωτογενή καταπίεση και εκμετάλλευση από το κράτος του ισραήλ όσο και την δευτερογενή καταπίεση και εκμετάλλευση εντός Γάζας και δυτικής όχθης από τη χαμάς και την παλαιστινιακή αρχή- και αφετέρου με τους εβραίους της τάξης μας, εντός και εκτός ισραηλ, που αγωνίζονται στο πλευρό των παλαιστίνιων αναγνωρίζοντας την επιθυμία και την ανάγκη τους για αξιοπρέπεια, ζωή και ελευθερία.
Ενάντια στον εθνικισμό και τον φονταμενταλισμό και ενάντια σε λογικές αντισημιτισμού και αντιισλαμισμού, στηρίζουμε τους παλαιστίνιους και τους ισραηλινούς προλετάριους/ες και τον αυτονόητο αγώνα τους να αποτινάξουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφίστανται. Δεν μας ενώνει τίποτα με τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά, τους κρατιστές και τους καπιταλιστές οπουδήποτε κι αν βρίσκονται και δεν μας χωρίζει τίποτα από όσους/ες βρίσκονται στην ίδια ταξική θέση με μας σε οποιοδήποτε σημείο της γης. Ενάντια σε κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς αγωνιζόμαστε για την καταστροφή κάθε κράτους και κάθε μορφής εξουσίας, αναγνωρίζοντας ότι η λευτεριά ποτέ δεν ήρθε με αλλοτριωμένα μέσα ούτε από τα πάνω από κάποιον εξουσιαστικό μηχανισμό. Έχοντας ως παρακαταθήκη και κινηματική μνήμη την παρισινή κομμούνα, την ισπανία του 1936, την 1η ιντιφάντα του 1987, να αγωνιστούμε για έναν κόσμο χωρίς θεούς και αφέντες, για μια ακρατική, αταξική , ανεξούσια κοινωνία… Για την Αναρχία.
Αλληλεγγύη στον αγώνα των παλαιστινίων για ζωή, αξιοπρέπεια, γη και ελευθερία
Eνάντια στον αφανισμό και τον εκτοπισμό τους απο το ισραηλινό κράτος
Ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός, ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός-κοινωνικός
Αναρχική Συλλογικότητα καθ’ οδόν