Tοποθέτηση για τα γεγονότα στις 15 Νοέμβρη

Τα ξημερώματα της Κυριακής 15 Νοέμβρη, μέλη οργανώσεων της αριστεράς και της αναρχοσυνδικαλιστικής πρωτοβουλίας Ροσινάντε δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από ομάδα ατόμων καθώς κινούνταν προς το Πολυτεχνείο προκειμένου να συμμετάσχουν στις τριήμερες εκδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης.

Η επίθεση αυτή δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Αναγνωρίζουμε σε αυτήν ένα ευρύτερο σκεπτικό, απολύτως ξένο προς τις αναρχικές αξίες και ηθική. Στο ετερογενές επιτιθέμενο πλήθος αναγνωρίζουμε ορισμένες από τις πιο βάρβαρες συνέπειες ενός κανιβαλισμού που εδώ και χρόνια φυτρώνει στις ρωγμές του κινήματος. Η “μάτσο” νοοτροπία έχει πλέον εξαπλωθεί σε τέτοιον βαθμό που πολλάκις έχει λάβει διαστάσεις “τάσης του αναρχικού χώρου” και είναι ένα ζήτημα που αφορά το σύνολο του κινήματος (το οποίο καλείται να την αντιμετωπίσει) και όχι αποκλειστικά και μόνον τους εκάστοτε εμπλεκόμενους.

Η κοινωνική αντιβία οφείλει να εκφράζεται στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες μέσω της στόχευσης σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους και όχι ως μια μορφή εκτόνωσης με χαρακτηριστικά τυφλών χτυπημάτων. Δεν νοείται από αναρχικούς/ές η υιοθέτηση μιας συλλογικής ευθύνης που προτείνει λ.χ. τη βίαιη καταστολή φοιτητών στην Αθήνα ως απάντηση στη χυδαιότητα του ΚΚΕ στη Λέσβο. Η κοινωνική αντιβία οφείλει να έχει σαφές πολιτικό πλαίσιο και ξεκάθαρους πολιτικούς όρους αντιστοιχίας. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά στην επίθεση της 15ης Νοέμβρη και ως εκ τούτου δεν αποδεχόμαστε καμία εξήγηση ως δικαιολογία.

Έχει φτάσει προ πολλού ο καιρός που πρέπει να απομονώσουμε τέτοιες πρακτικές ως απολύτως ξένες προς το κίνημα μιας και θεωρούμε πως όχι μόνο δεν αποτελούν κομμάτι του αλλά λειτουργούν και ανταγωνιστικά προς το κεντρικό για τους αναρχικούς και τις αναρχικές πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Έχουμε όλοι και όλες ευθύνη να καταπολεμήσουμε τέτοια φαινόμενα συλλογικά με τα πολιτικά αντανακλαστικά που ως αναρχικοί/ες οφείλουμε να έχουμε, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα τα αίτια που τα γεννούν και τα συντηρούν, χωρίς να αποφεύγουμε την αυτοκριτική. Ευθύνη όχι απέναντι στους καθε λογής καθεστωτικούς -και μη- παπαγάλους που βρήκαν ευκαιρία να στάξουν χολή στοχοποιώντας για μία ακόμη φορά τον αναρχικό χώρο στο σύνολό του (ούτε και απέναντι σε πολιτικούς χώρους που επιχείρησαν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το γεγονός), αλλά απέναντι στους εαυτούς μας και στις αξίες που ως αναρχικές και αναρχικοί αγωνιζόμαστε να προασπιζόμαστε και να προωθούμε στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα.

Για εμάς δεν υπάρχει η επιλογή της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται («Για τον φετιχισμό της μη-βίας», Οκτώβρης 2012 https://kathodon.espivblogs.net/?p=198 ) . Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε θα σταθούμε απέναντι σε κάθε ανερμάτιστη και ευκαιριακή άσκηση βίας που προβάλλεται ως εργαλείο στον ανταγωνισμό της ηγεμονίας των ιδεών μέσα στο κίνημα.