Τον περασμένο φλεβάρη γίναμε μάρτυρες της χυδαίας και δολοφονικής μεταχείρισης που επιφύλασσε το ελληνικό κράτος στους/στις μετανάστ[ρι]ες. Άνθρωποι που στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα αναζητώντας μια αξιοπρεπή ζωή, δέχθηκαν τα πυρά του ελληνικού στρατού. Η προπαγάνδα του ελληνικού κράτους τους παρουσίασε σαν πολιτικά πιόνια, τους ονόμασε «ασύμμετρη απειλή» και μέρος κάποιου «υβριδικού πολέμου». Το ελληνικό κράτος προσπάθησε να αποσπάσει εκ νέου συναίνεση για την αναβαθμισμένη αντιμεταναστευτική πολιτική του: δολοφονικές επαναπροωθήσεις, «κλειστού τύπου κέντρα κράτησης», αυστηροποίηση της διαδικασίας χορήγησης ασύλου κ.ά. Επιπλέον, η πανδημία της COVID-19 αποτέλεσε ευκαιρία για την αναγωγή των μεταναστ[ρι]ών σε «υγειονομικές βόμβες» και την επιβολή πολύμηνης καραντίνας στις κοινότητές τους εντός στρατοπέδων. Η ρατσιστική υγειονομική κρατική πολιτική αποτέλεσε το φυτίλι για την ολοσχερή καταστροφή του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Μόριας, το οποίο μετακινήθηκε στο Καρά Τεπέ, μαζί με τις γνώριμες για τους/τις μετανάστ[ρι]ες συνθήκες εγκλεισμού και εξαθλίωσης.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο ελληνικός εθνικισμός συνεχίζει να κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο, με επίκεντρο αυτή τη φορά τη σύγκρουση του ελληνικού με το τουρκικό κράτος. Οι εκφραστές αυτού του εθνικισμού προβάλλουν τους/τις μετανάστες/ριες ως κίνδυνο, προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν ότι άνθρωποι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο και την φτώχεια είναι εχθροί μας.
Για την τάξη μας, για τις/τους εκμεταλλευόμενες/ους και καταπιεσμένες/ους αυτού του κόσμου, οι εχθροί είναι τα κράτη, το κεφάλαιο και ο πόλεμος που διεξάγουν με κάθε μέσο ενάντια στην τάξη μας• οι εχθροί είναι οι στρατοί, οι μπάτσοι, τα αφεντικά. Εχθρός της κοινωνίας σε όλη τη γη είναι ο εθνικισμός που δημιουργεί πνευματικά και χερσαία σύνορα και που πείθει τους ανθρώπους ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία όταν αυτή στέκεται εμπόδιο στα κρατικά συμφέροντα.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ[ΡΙ]ΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ